Ne annem kaldı geriye ne de babam. Hem anne oldum geleceğe, kimi zaman hem de baba. Çok iyi öğrendim ki insan yüreğinde neyi hissediyorsa onun en iyisi oluyor. Ve anlıyor ki elinde sadece yaşanmışlıklar kalıyor.
Ben de bu özel günlerinde tüm babaları anarak bizim evin babasına, bize yaşattığı harika yıllar için teşekkür etmek istedim.
Baba olacağını öğrendiğinde gözleri sanki tüm dünyayı ışıtacakmış gibi parladığında. İlk bulantılarım başladığında benimle birlikte midesi bulandığında. ?Canın bi şey istemiyor mu? Gidip alayım? diye sorduğunda. Sonra bir kış gece yarısı saatlerce yaz meyvesi aradığında.
Daha onlar doğmadan beğendiği oyuncakları aldığında. ?Yeter ki sağlıklı olsunlar? diye benimle dua ettiğinde. Hastaneye giderken benden çok telaşlandığında. Doğuma girip elimi tuttuğunda. İlk kucağına aldığı anda gözyaşlarını saklamadığında. Onları tutarken incitmemek için gösterdiği çabada. Acemi bakışlarını kaçırdığında.
Eve çıktığımız akşam sabaha kadar başımızı bekleyip, nefesimizi dinlediğinde. Her emzirmede uyanıp, gaz çıkarma görevini üstlendiğinde. Birlikte ilk banyolarını yaptırırken suyun ısısını dirseğiyle ölçtüğünde. Ağızlarından çıkan ilk sözcüğün ?baba? olduğunu duyduğunda sanki dünyalar onunmuş gibi baktığında. İlk adımlarını gözünün önünde attıklarında sanki kendi ilk adımlarıymış gibi heyecanlandığında.
Henüz saçları çıkmamışken rengarenk saç tokaları alıp getirdiğinde. Ben üşüyüp de onları kat kat giydirdiğimde yüzüme ters ters baktığında. Her parka götürürken arkasından ?dikkatli olun? diye seslendiğimde anlayışla karşıladığında. Akşamları benim yerime onlara masal kitabı okuduğunda. Yıllar sonra o kitapları okurken arada bir paragraf atladığını itiraf ettiğinde.
Üstlerini kontrol etmek için her gece uyandığında. Omzunda taşıyıp da yorulmadığında. İş dönüşü kollarını açıp onu karşıladıklarında sımsıkı sarıldığında. Saatlerce oyun oynayıp da hiç bıkmadığında. Bisiklet kullanmayı öğretirken yokuş aşağı bir yolda düşeceklerini anlayınca hiç düşünmeksizin bisikletin önüne atlayıp yaralandığında. ?Babam süperman gibi beni kucağına alıp kurtardı? dediklerinde gururlandığında.
Okula başladıkları ilk gün sanki elinden kayıp gidiyorlarmış gibi izlediğinde. Onların yerine alfabenin her harfini üzerine basa basa hecelediğinde. Yardımcı olduğu performans ödevleri sınıfta birinci olduğunda. Veli toplantısından övgü dolu sözler işiterek eve dönüp de bana teşekkür ettiğinde. Aldıkları her karneye evin en güzel köşesine koyduğumuz bir hafta boyunca gidip gelip baktığında. Onların her başarısında beni de tebrik ettiğinde. Mezuniyetlerinde kollarında bir kelebekle dans ediyormuş gibi özenle davrandığında.
İlk başlarda küçümenciklerinin büyüyüp de birer genç kız olduklarını kabul etmekte zorlandığında. Sonra iki güzel yavrusunu koluna takıp göğsünü gere gere gezmeye gitmenin ne büyük bir mutluluk olduğunu anladığında. Günün birinde yuvadan uçacaklarını düşünüp de gözleri buğulandığında. Gelecekte hayal ettiklerine kavuşmaları için canını dişine taktığında.
Kokularını ciğerlerine çektiği andan itibaren yaşamı onlarla hissettiğinde. Saçlarının her bir telinde cennetin ışıldadığını söylediğinde. Tırnaklarına değecek her taşı havada yakaladığında. Kilometrelerce uzağımızda olduğu zamanlarda bile hep yanımızda olduğunda. İçinden çıkamayacağımızı sandığımız her durumda gecemizi gündüze çevirdiğinde. Sırtımızı kocaman bir dağa dayamış gibi kendimizi güven içinde hissettirdiğinde. Sabrın, sevginin, saygının en güzel örneklerini yaşattığında.
Babalığın aslında sonradan öğrenilmediğini, bir erkeğin yaradılıştan babalık vasıflarıyla onurlandırılmasının ne büyük bir şans olduğunu gösterdiğinde. O yüreğin sorumluluklarını yerine getirirken herkese karşı şefkatle, merhametle atıyor olmasının en büyük babalık olduğunu ispatladığında.
Çoktan anlamıştım ki biz onun her halini zaten çok seviyorduk. Ama en çok da o baba yüreğinden çıkan tüm güzelliklerle çok ama çok mutluyduk.
