60lı yılların başı. Ben daha doğmamışım bile. İlkokuldan mezun olan büyük ablamın öğretmeni Çoban Yurtçu, özellikle kız çocuklarının eğitimine büyük önem veren babamı, yeni açılan bir okulla ve kurucusuyla tanıştırıyor.
O gün başlıyor,
Biz dört kız kardeşin, her dönemine tanıklık ettiğimiz Ayas Kolejli yıllarımız. Farklı yıllarda dahi olsa o yeşil kapıdan girerken aynı heyecanı hissettiğimiz zamanlarımız. Kuruluşundan, nerdeyse kapanışına kadar her birimizin yaşamına büyük katkısı bulunan okulumuzun, aradan geçen bunca zamana rağmen, bizim için hala daha çok özel olduğunu düşündüğümüz anlarımız.
Ve o günden beri bizim evden hiç eksik olmadı,
Kuruköprü yollarındaki anılar, çıkmaz sokağa açılan bahçe duvarının ardında yaşananlar, bordo ceketli, kravatlı, gri etekli formalar, her biri Adana´nın eğitimine damga vurmuş efsane öğretmenlerle ilgili sohbetler.
İşte bu yüzden hep canlı kaldı bizim hayatımızda, lise yıllarımızdan elimizde kalanlar.
Kim bilir belki de sizlerin de parmak uçlarınız, bizimkiler gibi geçmişin tozu arasında dolaştığında,
Siyah beyaz fotoğraflardaki gözlerin masumiyetiyle karşılaşacaksınız ve yer yer sararmış, bembeyaz bir defterin sayfaları arasına, kumaş bir mendilin katlanmış kıvrımlarına, daktilo dersindeki bir yazının kenarına, takmak için can attığınız bir Nöbetçi Öğrenci kolluğunun üzerine not edilmiş mesajları okuyup, lise yıllarınıza döneceksiniz.
Ve eminim ki aşağıdaki satırları okuduğunuzda,
Onları yazarkenki duygularımın aynısını hissedeceksiniz, kaç yaşınızda olursanız olun, hatıraları, gözünüzün önüne getireceksiniz, şimdi her biri çok uzakta kalmış gibi görünse de hala daha yaşadıklarını fark edeceksiniz.
Hayatı hep, ailelerimizin güven dolu kollarında yaşayacağımızı sanacak kadar küçükken girdiğimiz o yeşil kapıdan, palmiyelerle dolu bahçeye benimle birlikte adım atacaksınız.
Üzerinizde aynı bordo ceket, kravat ve gri eteğiniz olacak. Hazırlığı, ortaokulu okuduğunuz binalara ve yemekhaneye şöyle bir bakıp, yuvarlak merdivenin basamaklarını tırmanacaksınız. Bir yerlerden Mr. Ayas´ın piposunun kokusu gelecek ve bir gün oradan mezuniyet kıyafetlerinizle ineceğiniz günün hayalini kurarken, sınıfınızı arayacaksınız. Masanın ya da tahtanın başında, aydınlık, pırıl pırıl bakan yüzleriyle öğretmenlerinizi görüp, gururlanacaksınız.
O sınıfların birinde, bir beden dersinde nöbetçi kalmış arkadaşlarınızın, formalarınızı ucuca düğümleyip astığını görüp, gülümseyeceksiniz. Sümerbank´ın arsasına bakan pencerenin pervazına saklanıp, dersten kaçacaksınız. Sıraların üzerinde unutulmuş bir kalem kutusundan kokulu silgileri çıkaracaksınız. Yatakhaneden gelen sesleri dinlerken, idarenin önünde duraklayıp, teksir kâğıtlarının mürekkebini koklayacaksınız.
Mrs. Ayas´ın odasının önünden geçerken, kendinize mutlaka çeki düzen vereceksiniz. Büyük Salon´un kapısından başınızı uzatıp, çini sobanın etrafına toplanmış onlarca genç kız göreceksiniz. Boş geçen bir derste, kendinizi kantinin önündeki taş ya da yuvarlak masada bulacaksınız. Gelecek hayali kurduğunuz dostlarınızla, soluğunuz kesilene kadar kahkaha atacaksınız.
Geçmişiyle ilgili anlatılanlardan dolayı Kimya Laboratuarı´nı görmezden gelip, uzun öğle teneffüslerinin en eğlenceli arkadaşı olan müzik kutusuna iki buçuk lira bırakıp, çalacak şarkıya bağıra çağıra eşlik edeceksiniz. Voleybol filesinin veya basketbol potasının altında top sektirirken paydos zili çaldığında, bordo okul servisine doluşacaksınız.
Günün birinde yedi yılınızı geçirdiğiniz bu yuvadan temelli uğurlanırken dolu dolu geçirdiğiniz her zaman dilimi için teşekkür edeceksiniz. Hatta öyle inanıyorum ki dilinize 
dolanan aynı dizeleri tekrar edeceksiniz:
Tam tepemizdeyken gençliğimizin rengiyle doğan güneş,
Artık sararan fotoğraflarda gülümseyen bir yüze eş.
Bir serçe ürkekliğinde geçen o yıllarımız,
Hepimizin anılarında saklı bir yıldız gibi on yedimiz.
İşte böyle anlarda, geriye dönüp baktığınız her şeyi, o yeşil kapının ve kocaman taş duvarların arkasında çocukluğunuzun, ilk gençliğinizin en güzel hallerini görüp, özleyeceksiniz. Yolu, Ayas Koleji´nin çıkmaz sokağında kesişmiş her biriniz, iyi ki parıldayan o yıldızlar gibi ışığımızı birbirimize ulaştırdık, diyeceksiniz. Burnunuzun direğini sızlatarak başlayan, sonra genzinizi yakan, göz pınarlarınıza doğru yaklaşan o yılları yeniden yaşamak isteyeceksiniz.
