Bazen, öyle satırlarla karşılaşırsınız ki; aşağıdaki gibi,
Yeni bir yıla, bir Tıp Fakültesi öğrencisinin duygularıyla, düşünceleriyle, umutlarıyla, hayalleriyle başlarsınız, onların, her birinin başarı yolundaki adımlarının ne emeklerle atıldığının farkında olursunuz ve yazdıklarının arasında kaybolurken insani değerlerle dopdolu yüreğinin ortağı olursunuz.
Ve kendinizi, kanatlanıp, ışığa doğru uçuyor gibi hissedersiniz.
?Yaklaşık 5 aydır içinde olduğumuz bir rutin. Yeterince ısınmayan bir odada, pencereden hafifçe gelen serin bir esinti eşliğinde, üzerimde ince bir çarşafla koltukta geçirdim geceyi yine.
Her ne kadar gece aralıklarla uyusak da, her an yanı başımızdaki telefonun çalabileceğini bilerek, bir kulağımız açık, beynimiz tetikte, çok heyecanlanarak aldığımız terliklerimiz ayağımızın ucunda? Pek dinlenemiyor insan yani.
Ve 31 Aralık, nöbet ertesi günü. Kafamız o kadar dolu, vücudumuz o kadar yorgun ki bu akşam için bir plan bile yapmadık, yapamadık? Belki de yapmak istemedik.
Arkadaşlarım hastanede görevli bu gece. Yaşlanıyoruz galiba? Bedenen olmasa da belki zihnen. Şu ana kadar bugün yapabildiğim tek şey uyumak oldu. Ve o ders kitabındaki son konuyu bitiremediğim için vicdan azabı duymak.
Böyle yazılarda iyi değilimdir pek, belki de bu yüzden benden hala "İyi seneler" mesajlarınıza cevap almadınız, ama bilin ki hepinize aynı şekilde içimden cevap veriyorum. Önemli olan düşünce değil mi zaten. Yine düşüncelere daldım.
Düşüncelerim? Günün herhangi bir anında gelip kafamı darmaduman eden, iteleyerek uzaklaştırdığım düşüncelerim. Çalışmak için çıkardığım kitabı her açtığımda, geceleri içtiğim her kahvede, hastane merdivenlerini çıkacak gücüm kalmadığında ya da asansörü beklemeye sabrım kalmadığında, her hastamı kaybettiğimde?
Her yeni tanıdığım insanda beliren düşüncelerim.
Geleceğim, geleceğimiz hakkında, bazen gerçekten inanıp her şeyi başarabilirmişiz gibi hissettiren bazen de hayata yeni atılmış bir gencin naif hayalleriymiş gibi gelen, usanmadan peşinden koştuğumuz hedeflerimiz.
Kafamda bir sürü yol çizdim, neredeyse hepsinin sonunda beni farklı sonlar bekliyor galiba. Ama hepsinin bitmesini istediğim yol belli, mutlu olmak.
İşimin sadece bir iş olmadığı, hayatımın sadece işimden ibaret olmadığı, ailemle geçirdiğim ve dünyada ufak da olsa bir iz bırakabildiğim mutlu bir son. Bir dilek tut dendiğinde her seferinde istisnasız dileğim.
Yine bu düşüncelerime dalmışken, sizlere teşekkür etmek istedim sadece. Hayatımda olduğunuz, beni ve hayallerimi etkilediğiniz için. Sevmeyi ve sevilmeyi öğrettiğiniz, yanlışlarımı gösterdiğiniz için. Tekrar ve tekrar yaptığım o yanlışlarda bile yanımda kaldığınız ya da sakinliğimi koruyamadığım zamanlar için. Benimle özel anlarınızı ve düşüncelerinizi paylaştığınız için. Şu an aramızda olmayan arkadaşlarımız, hastalarımız, akrabalarımız veya sadece tanıdıklarımız. Bazen sadece karşılıklı gülümsediğimiz için, bazen aynı soğuk espriye gözlerimizi devirdiğimiz, bazen sadece birbirimize teşekkür ettiğimiz herkese minnettarım.
Hayatlarınızın bir parçası olmaktan gurur duyuyorum. Beni şu anki ben haline getiren, yontulmama yardımcı olan herkese teşekkür ederim. Sizleri çok seviyorum. Hepinize istediklerinizi elde edeceğiniz, mutlu olacağınız, ileride geriye baktığınızda gururla anacağınız sağlıklı güzel yıllar diliyorum.?
Bu gençlere tüm kalbimle inanıyorum, güveniyorum ben. Geleceğimize serptikleri umut tohumları için çok teşekkür ediyorum, sırmalarla işlenmiş o yüreklerinden öpüyorum.
