Çok dinledim ablamdan o yılları. 1960´lı yılların başına kadar okuduğu Kâzım Karabekir İlkokulu´nda geçirdiği zamanları.
Ama geçen hafta albümünden çıkardığı, 23-Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı´na katılan, o zamanların şartlarını yaşayan, gözleri ışıldayan, gururla bakan, bir kısmı ne yazık ki artık hayatta olmayan çocukların ve öğretmenlerinin olduğu siyah-beyaz fotoğraflara baktığımda, bir başka duygulandım.
Karşımda onurlu yüzleriyle bana bakan, bayram kıyafetlerini giyinmiş,onları hayata hazırlayan dönemin en başarılı öğretmenlerinden olan Çoban Yurtçu´yu, Sevim Yoğurtçu´yu ve Kâzım Karabekir İlkokulu´nun müdürü Sırrı Bey´i gördüğümde bambaşka gururlandım.
O çocuklardan biri de en büyük ablam Nafiye ve Lütfiye Kısacık´ın torunlarından birisi olan, şimdi rahmetle andığımız arkadaşı Hoşgör (Kısacık) ablaydı.
Onlar ki Atatürk´ün fikirlerini benimsemiş, onun ışığından yürümüş, cumhuriyet sevdalısı öğretmenlerle hayata atıldıkları için aynı zamanda çok şanslıydılar.
Ablamın öğretmeni; adını kendisinden sıklıkla duyduğum, hep övünerek, gururlanarak anlattığı, cumhuriyet temelleriyle yetiştirdiği her bir çocuğun hayatında büyük izler bırakan, özellikle kız çocuklarının eğitimiyle ilgili çok çabalayan Çoban Yurtçu´ymuş.
Bir taraftan Cumhuriyet Gazetesi´ne yazılar yazarmış, diğer taraftan da çağdaş bir toplumun bireylerini hazırlarmış. Öğrencilerini sıklıkla, kütüphanesinden faydalanmaları için Dörtyolağzı´ndaki bir başka okula, slaytlar izlemeleri için de Tepebağ´daki bir ilkokula götürürmüş.
Kendi çocukluğu da cumhuriyetin ilk yıllarına rastlayan, o zamanki sıkıntıların tanığı olan Çoban Yurtçu, sınıfında her gün Atatürk ilkelerini dile getirir, çocukların ruhunda, beyninde bir kapı açarmış. Ulusal egemenliğin ne demek olduğunu vurgularmış. Bir meclis çatısı altında alınacak kararların, demokrasiye katkısından bahsedermiş.
Kendilerine bayram hediye edilmiş bu çocuklar,bunun sorumluluğunda yaşamanın, eşi, benzeri olmayan bu duyguyla büyümenin anlamının farkında, her 23-Nisan´da bayram ederlermiş.
O zamanki törenler, dönemin en popüler caddesi olan Dörtyolağzı´nda başlarmış. At üstündeki polislerin eşliğinde İsmet İnönü Parkı´nın önünden geçilerek Belediye Binası´na kadar süren bir yürüyüşle devam edermiş.
İlkokul 1. sınıftayken, stadyumda kutladıkları bir 23-Nisan´ı hayal meyal hatırlayan, 3. sınıfta krepon kağıtlarından dikilen elbiselerle törene katılan, yağan yağmurdan dolayı üzerlerindeki elbiseleri eriyen ve her tarafları kırmızıya boyanan, 1962´de 5. sınıftayken, tenis kıyafetleriyle yer aldıkları bir kutlamada okulunun adını şerefle göğsünde taşıyan, elinde tuttuğu bir buket çiçekle en önde yürüyen ablam, her bayramda kendisini havalara uçacak zannedermiş.
Bu Atatürk Çocukları büyüyeli çok oldu. Sadece kendileri Atatürk çocuğu olarak yetişmekle kalmayıp, vatana, bu değerlerle büyümüş hayırlı evlatlar, hatta torunlar kazandırdılar. Her biri, geleceğin bir gülü ve ikbal ışığı olan küçük hanımefendiler ve beyefendiler yetiştirdiler.
Onlarla kutlamak istedim bu kez 23-Nisan´ı. Bizler, Atatürk´ün ve cumhuriyetin sağladıklarıyla bugünlere gelmiş çocuklardan biri olarak, o ışıktan güç almaya devam ediyoruz. Kutlu ve daim olsun.
