Allahım! Hangi ara bu kadar büyüdüler, sanırım, son günlerde en çok kullandığımız ifade, bu.
Bugünlerde bizim evde çok tatlı telaşlar var.
Farklı dönemeçlere girecek yaşamlarının bu kıyısında, yepyeni başlangıçlar yapacaklar.
Her ikisinin de gelecek yolunda atacakları adımların sorumluluğunu ve iki kızımızın birden; büyüğün üniversiteden, küçüğün liseden peş peşe ve birbirine çok yakın tarihlerde mezun olacakları günlerin gururunu yaşadığımız bir dönemden geçiyoruz.
İnce ince oyaladığımız, ilmik ilmik dokuduğumuz yaşamlarıyla çocuklarımızın hayatımıza katılmasıyla emeğin, önceki yaşantılarımızın üzerine onlarla birlikte geçirdiğimiz zamanların eklenmesiyle mutluluğun ne demek olduğunu daha iyi anladığımız günlerin,
Canlarını, canımızda hissettiğimiz ilk andan itibaren şu yaşlarına kadar her halleriyle zenginleştiğimiz, kendi nefesimizden önce onlarınkini düşünür halde olduğumuzu fark ettiğimizde nasıl da çoğaldığımızı hissettiğimiz yılların üzerinden çok zaman geçti.
Bir an önce büyüseler keşke, dediğimiz ise sanki daha dün gibi.
Göz açıp kapayıncaya kadar geçen zaman içinde nasıl da bu denli hızlı büyüdüklerinin şaşkınlığını yaşıyoruz ve tam da şimdilerde ilk güldükleri, ilk yürüdükleri, ilk anne-baba dedikleri, okula ilk başladıkları günleri daha sık anıyoruz.
Yedi yıl aradan sonra kardeşi doğduğunda aldığımız oyuncağı, bak kardeşin sana ne getirmiş, diyerek ablasına verdiğimizde, onun yüzündeki şaşkın ifadeyi,
Küçücük parmaklarını avuçlarımızın arasında sımsıkı tutuşumuzu, hala devam eden ve aramızda küçük bir oyuna dönüşen, karşıdan karşıya geçerken o minik elleri üç-beş kez sıkışımızı, uyumadan önce mutlaka kitap okuyuşumuzu, her yere birlikte gidişimizi, bisiklete binmeyi öğretirken belimiz ağrıyıncaya kadar peşlerinde koşuşumuzu, oyun parkından ayrılırkenki ikna edişlerimizi,
Balkona kurduğumuz şişme havuzda saatlerce yüzdürdükleri oyuncak gemileri, işi gücü bırakıp her gün apartmanın bahçesine indirdiğimizde oynadıkları topları, iyi ve güzel bir davranışta bulunduklarında, bunu yazıp bir kavanoza attıkları kâğıtları,
Okul kapıları önünde heyecanla bekleyişimizi, servisi kaçırdıklarındaki telaşlarımızı, telefon numaralarımızın yazılı olduğu notu ısrarla çantalarına sokuşturuşumuzu, okumayı, yazmayı öğrenirlerken hecelerin arasına girmek isteyişimizi, birlikte ders çalışırken zaman zaman sabırsızlanışımızı, sınavlara birlikte hazırlanışımızı, veli toplantılarında işittiklerimizle eve memnun dönüşümüzü,
İzinsiz ve habersiz yedikleri yiyecekler ellerindeyken karşılaştığımızdaki mahcup hallerini, arabadan inip apartman kapısına kadar yaptığı yarışlarını, evden içeri girer girmez banyo sırasını kapmak için koşturmalarını, koridorda itişip kakışırken attıkları kahkahalarını,
Arada bir tartışmalarına rağmen aslında çok güzel birer kardeş olduklarını,
Arkadaşlarıyla ve sosyal hayatla ilişkilerinde bulundukları yerlerin doğruluğunu, kendi yaşamları hakkında verdikleri kararların özgürlüğünü, yere sağlam basan ayaklarının sorumluluğunu kazandırmaya çalışırken sadece sevgimizi hissettiklerini,
En mühimi de hatalarımızdan karşılıklı ders almalarımızın, sorgulayıp, çözüme ulaşmalarımızın bizi ayakta tuttuğunu konuşuyoruz.
Ve onlar büyüyorlarken bizim de büyüdüğümüzü, onlardan öğrendiğimiz ne çok şeyin olduğunu, her şeyden önce bu tatlı telaşların arasında şanslı olduğumuzu düşünüyoruz.
