Canımıza tak diyen iki yıllık gurbet hayatından artık kurtuluyoruz. Sana ve aileme kavuşacağım için seviniyorum.
Mektebimizi alıyorlar, hastane olacakmış, bizi de İstanbul'daki mekteplere dağıtacaklarmış. Hocalarımızın çoğu da askerlik hizmetine gidiyorlar, büyük sınıflar da gönüllü yazılacaklarmış. Bugün Türkçe hocamız sınıfa geldi, ama çok kalmadı, bize veda etti. Bize; “Zamanı gelince cephede yapılacak vatan hizmetinin mektepte yapılan hizmetten kutsi olduğunu” söyledi.
Birkaç günden beri Çanakkale sokaklarından askerler geçiyor. “Çanakkale içinde Aynalıçarşı, Anne ben gidiyorum düşmana karşı” şarkısını söylüyorlar. At üstünde zabitler, top arabaları, mekkare ve deve kervanları sokağımızı doldurdu. Harp olacakmış. İngiliz ve Fransız harp filoları boğazın dışında dolaşıyormuş. Buraları bombardıman edeceklermiş. Bu bombardımanı görmek isterdim, ama yakında Çanakkale’den ayrılacağız. Ama size kavuşacağım ben.
Beybabamın, sizin ellerinizi öper kardeşlerime selam ederim.
Oğlunuz Seyfullah."
Diyerek veda etmiş 29-Eylül-1914'te yazdığı mektupta 1903 doğumlu Çanakkale Lisesi 1. sınıf öğrencisi Seyfullah. O hep yüreğimizi yakan Çanakkale Türküsü'nü söyleyerek.
Ve
"Kurmay Yarbay Mustafa Kemal bulunduğu yerden, dalga dalga kıyıya inen Kocadağı, Arıburnu Koyu'nu, toptan şehit defterine yazılmaya gönüllü 57. Alayının ilerleyişini izledi.
Durduğu yer Conkbayırı'nın eteği değil, kaderin Mustafa Kemal'e açtığı yolun başlangıcıydı.
Biraz sonra Allah Allah sesleri lekesiz Arıburnu göğünü dolduracaktı.
Herkes fedai, herkes kahraman, herkes büyüktü.
Tarihin en eski milletlerinden biri, ateşten geçerek, kan içinde, bir daha uyumamak, benliğini unutmamak, kandırılmamak, sömürülmemek, ezilmemek, ölmemek üzere çığlık çığlığa diriliyordu."
Denerek yazılmış, bu ruhla kazanılmış bu destan.
Çanakkale'de, Yeni Türkiye'nin önsözünü yazan, Kuva-yı Milliye ruhunun mayasını oluşturan, dünya tarihine adını altın harflerle bırakarak bir destan yaratan Atatürk'e ve cümle geçmişimize minnetle, saygıyla.
