Birey olarak kolay değildir demokrasi ile yönetilmek. Sorumluluk ister, soru sormak ister, inceleme, araştırma ister. Bir de sonrası var; sorumlu aklı başında ve sonuna kadar namuslu birilerini bulup seçmek gerek?
Demokrasi Antik Dünyada icat edildiğinden beri çeşitli biçimlerde algılanmış ve uygulanmıştır. Tanımına bakarsanız demokrasi, halkın kendi kendini yönetmesidir. Dediğim, antik dünyada o ilk bulunduğu yıllarda; doğrudan Demokrasi yani: Halk geniş bir alanda toplanıyor ve Demos´un yani Halkın günlük yaşamını doğrudan etkileyecek kararları renkli kiremit parçalarını yine renkli kilden pişirilmiş yuvarlak çömleklere oylarını atara veriyorlardı. Sonra bu yöntemden vazgeçildi; olur olmaz zamanlarda işi gücü bırakıp meydana koş. Ne oluyor? Komşu şehir devletiyle savaşalım mı? Savaşmayalım mı? Oylama var. Tartışmalar uzadıkça uzuyor işler kalıyor, ticaret duruyor ve köleler kaytarıyor. Böyle çok zaman israfı olduğunu düşünüp bu yöntemden vazgeçiyorlar. Ve o muhteşem buluş gündeme geliyor: Tüm bu işlere karar verebilecek yetenek ve bilgelikte insanları, yılda bir kez toplanarak seçiyorlar! Bu insanlar hangi işlerin nasıl yapılacağına karar verdiler. Halk da bu kararlara uydu. İşte Demokrasinin felaketi de o zaman başladı. Herhalde çömleklerden vazgeçip sandığa geçmeleri de o dönemde olmuş olmalı. Siyaset de o zaman ısındı. Bu nedenle olmalı arada sırada rafa kaldırılıp sonra tekrar uygulanır oldu?
Demokrasinin bir şanssızlığı da Cumhuriyet´le karıştırılması veya karşılaştırılması olmuştur. Çok basit bir ayırım yapılabilir oysa birinde söz konusu olan cumhurdur diğerinde ise Demos; yani halktır. Günümüze baktığımızda bu ayrım daha iyi anlaşılacaktır: Yenikapı´da toplanıp reis çok yaşa diyenler cumhurdur. Demos´un sesi çeşitli nedenlerle şimdilik çıkmıyor.
Durup dururken böyle çetrefil bir konuya neden daldığımı söylemem gerek: Cumhuriyet Bayramı törenlerinde başlayan ve gelişerek büyüyen AKP, Kemalistleşiyor mu? Sorunu. Laf aramızda bir kısım okuryazar tayfası AKP´yi öteden beri Kemalist olmakla suçlar; bir kısmı da Kemalist olmakla över. İşin bu tarafı bizim siyasal entelijansiya´nın Kemalizm konusundaki cehaletinden kaynaklanan kendi açmazları. Bazıları her nasılsa ne AKP´yi ne de Kemalizm´i bir türlü öğrenemediler?
Emperyalizm Demokrasiyi geç ama fena keşfetti. Kolonilerine özgürlüklerini bağışlarken, Onlara Demokrasi, çok partili siyasi rejim ve insan haklarından söz ettiler. ?Bakın biz şimdi gidiyoruz siz bu cumhuriyetinizi demokratik kurallarla yönetin? dediler. Olay tamamen dedikleri değil de düşündükleri gibi oldu?
Onların düşündükleri bu işin buralarda yürütülemeyeceğiydi. Yürütülemeyince; karışıklık, kaos, anarşi. Sonra ?yahu yetişin biz bu iş beceremedik? demelerini beklemekti. Öyle yaptılar fakat iş daha çok karıştı. Çok kan döküldü; bazı cumhuriyetler demokrasiyi sindiremediler? Sonra başka bir çözüm buldular: bu kadar kalabalıkla uğraşacaklarına bir kişiyle, bir aileyle, bir hanedanla uğraşırlardı daha kolaydı nasıl olsa Sandık diye sihirli bir alet vardı?
Şmdi geldiğimiz yer orası: Yani sandıktan çoğunluk çıkması gerek. Hem de esaslı bir çoğunluk. Bakın kuzeyinizde ve güneyinizde ülkelere ve bunların liderlerine her biri halkına âşık, hayran, onlar için her şeyi yapmaya hazır, babacan içtenlikli ve her nasılsa hepsi de yukarılarda ama çok yukarılardan desteklenen yoksulluktan gelmiş ama her nasılsa Allahın inayetiyle servet varlık sahibi olmuşlar?
Bırakın geçmiş örnekleri hemen bi iki yıl önce yakın komşularımızda ve Asya´nın derinlerinde yapılan başkanlık seçimlerine bir bakın: gelmiş geçmiş tüm liderleri %95 ten aşağı oy almamışlar? Onlardan geride kalmak olur mu? Olmaz. Gereken yapılmalıdır?
Şimdi anladınız mı işin iç yüzünü?
Boş verin, kim ne söylerse söylesin; biz herkesi biliyoruz. Mevziiyi sağlam tutalım yeter?
