Ne güzeldir eve dönüşler.
Daha giderken özlenmeye başlanan ne varsa kavuşmak,
Ait olduğunuz yere, alışkanlıklarıanıza, düzeninize erişmek,
Sıcakken bıraktığınız şehri, az da olsa serinlemiş bulmak,
Eve varana kadar geçilen sokakları selamlamak, o sokaklarda tanıdık yüzlerle karşılaşılabileceği ihtimalini bilmek,
Mahalleye girer girmez, köşe başındaki bakkala ekmek almak üzere uğrayıp hâl-hatır sormak.
Apartmanın önünde konu-komşuyla yüz yüze gelmek,
Anahtar elinizde, asansöre binip de evinizin bulunduğu kata gelmek.
Daha kapıyı açmadan, ardında olan huzuru, güveni, sıcaklığı düşünüp heyecanlanmak,
İçeri girer girmez derin bir nefes alıp, tüm kokuları içinize çekmek,
Teki girişte kalmış bir terlikle karşılaşmak, koridorda, tam çıkarkenki konuşmalarınızı hatırlamak, güneş girmesin diye kapattığınız panjurları aralamak, açtığınız pencerelerden aynı manzaraya bakmak,
Odaları tek tek gezmek, her şeyin bıraktığınız gibi olduğunu görmek,
Gölgeye alıp da son kez bolca su verdiğiniz çiçekleri balkona çıkarmak, toprakları kurumuştur mutlaka, önce onları sulamak, hatta içlerinden birinin çiçek açtığını fark etmek,
Buzdolabına asılmış, giderken yanınıza alacaklarınızın listesini okuyup gülümsemek, salondaki sehpanın üzerinde unutulmuş bir tokayı kaldırmak,
Size ait olan ne varsa; eşyalarınız, anılarınız, sevdikleriniz, her birine bir kez daha dokunmak,
İlk iş çaydanlığı ocağa koymak, aynı anda akşama ne yeneceğini düşünmek, bu arada makineye çamaşırların bir kısmını yerleştirmek, birikmiş tozları silmek,
Tüm yorgunluğunuzu alıp götürecektir kendi yatağınızda uyumak, alışkın olduğunuz yastığa başınızı koymak,
Ve hepsi, ama hepsi için şükretmek.
Yuvasıdır çünkü insanı ana kucağında gibi hissettiren.
Her nerede ve hangi amaçla olursanız olun, uzaktaysanız, tıpkı serin bir havada omzunuza aldığınız şal gibidir eve dönüşler.
