Sular tarafından Atatürk caddesine doğru döndüğümde gördüm ki çocukluğuma ait bir adres daha yerle bir olmuş. Benzer örneklerindeki gibi kendini güçlü rüzgarlara teslim etmiş.
Adana´da pek çoğumuzun sarmaşıklı ev diye bildiği, dışı tamamen sarmaşıklarla kaplı, içinde yaşayan ailenin kızının ablamın arkadaşı olduğu, tadını hala daha unutamadığım kakaolu kekleri orada yediğim, ilk kez konuşan bir papağanla karşılaşıp da her gittiğimde şaşırdığım o ev de zamanın şartlarına uymuş ve yıkılmış.
Sanki geriye sadece uzun yaz günlerinde, geniş salonunda mini etekleriyle dans ederken saçlarının arasında sallanan kocaman halka küpelerine imrenerek baktığım o dönem genç kızlarının neşeli kahkahaları kalmış.
Ve düşündüm ki yarım asırlık ömrümü geçirdiğim bu şehir, bir zamanlar hepimizin hayatında izleri olan bazı güzellikleri koruyamamakla sadece bizim anılarımızı değil ona marka değeri katan kimliğini de yavaş yavaş yitirir olmuş.
Farklı dönemlerde dahi olsa her birimizin hayatında aynı duyguları yaşatan, aidiyetimizi güçlendiren bu değerlerin birer birer yok olması adeta ruhumuzdan eksiltmiş, zamanla bizleri içine doğduğumuz şehri tanıyamaz hale getirmiş.
Onların zamanla kaybı gözle görünür bir etki yaratmasa da maalesef yaşanmışlıkları birkaç nesil öteye taşıyamama ve dolayısıyla aynı anlamı yaşatamama gibi bir etki bırakmış. Yenilenirken bunlara sahip çıkmanın, korumaya almanın, geçmiş ve gelecek arasında kurulacak bir köprü vazifesi göreceği, şehrin tüm dokusuna işleyeceği ve ancak dokusunu devam ettiren şehirlerin kimliğini koruyabileceği unutulmuş.
Düşünsenize ne güzel olurdu çocukluğumuzun, gençliğimizin geçtiği, onlara sık sık anlattığımız Adana´yı o haliyle çocuklarımız da görebilseydi ve hatta insanların komşuluk ilişkilerini yaşadıkları mahallelerde, çoğunluğu tek katlı, bahçeli evlerde oturduğu, kapıların, ?bir maniniz yoksa? diye başlayan cümlelerle çalındığı, tiril tiril giyinilerek sinemaya, tiyatroya, pastaneye, çay bahçesine gidildiği yılları onlar da yaşayabilseydi.
Oysa benimkiler mesela, doğduğum ev yıkılalı çok uzun zaman oldu, göremediler. İlkokulum, lisem de dahil, okuduğum okullar da kalmadı. Koşturduğum, her bir sokağında şahane evlerin olduğu Yüzevler´i sadece Süreyya-Nihat Oral´ın köşkü ve yanındaki iki üç tanesinden ibaret sanıyorlar.
Ya da afişlerine bakarak Site Sineması´nın önünden geçip Sular´a çıkmadılar. Akşamları trafiğe kapatılan bu alanda o kalabalığı görüp şaşırmadılar. Kilim´de meyve suyu içmediler. Yan yana dizilmiş, Gar, Dünya, Sular, Bahar, Köşk, Renk gibi yazlık sinemalardan gelen müzik seslerini dinlemediler. Arada bir yıldızlarla dolu gökyüzüne bakarak, tahta sandalyelere oturup iki film birden izlemediler. Kışlık Asri, Alsaray, Erciyes, Set, Sun ve Arı sinemalarının şık koltuklarına elleri değmedi, kalın, ağır renk perdelerinin açılmasını beklemediler.
Veya Gar Lokantası´nda yemek, Onbaşılar´da kebap yemediler. Otobüs´ün üst katına gülüşerek çıkmadılar. Maviköşe´nin bol tarçınlı salebinden içmediler, Sun Pastanesi´nden frigo almadılar, Tatlıcı Fehmi´nin adını bile duymadılar. Nehrin bu yakasındaki portakal ağaçlarıyla dolu alandan tüm şehre yayılan portakal çiçeği kokusunu içlerine çekmediler.
Atatürk Caddesindeki Sabancı´ların köşklerinin, Sütçünün Evi diye bilinen konağın ya da Gazipaşa Bulvarındaki havuzlu villanın önünden geçmediler. Bizler için neler ifade eden Sun Sineması Sokağında aynı duygularla yürümediler. Pandora Sokağına adını veren mağazadan alışveriş yapmadılar.
Sarmaşıkların, yerini beton duvarlara bıraktığı o evin önünden geçerken üzerimizde izi olan ama varlığı kalmayan, yaşadığımız ama bugün her biri artık birer anı olan geçmişimizi canlı tutabilmiş, sahip çıkabilmiş, geleceğimiz dediğimiz çocuklarımıza da aynı havayı teneffüs ettirebilmiş olmayı dilerdim. Bunca değer kaybının yaşandığı zamanlarda hiç olmazsa geçmişimize ait bu güzellikleri yaşatmanın, önce onlara saygımızla, sonra bütün bunları hiç yaşayamayacak bir nesle borcumuzla yakından alakalı olduğu düşüncesine inanarak.
