Geçen; gazetelerde çok fena bir haber vardı.
İki askerimiz Tunceli dağlarında donarak şehit olmuşlar. Allah rahmet eylesin. Ana ve babalarına baş sağlığı diliyorum. Her askerimizin başına gelebilir. Çünkü onlar dağ taş demeden, soğuk sıcak bilmeden, en kötü şartlar altında vatan savunmasını yapıyorlar.
Biz onların ne şartlar altında yaşadıklarını bilmiyoruz. Belki gençliğimizde yaşadıklarımızdan birazcık olsun anımsayabiliyoruz. Ama her yıl diğer yıllara benzemiyor. Her on yıl hiç birbirine benzemiyor. Çok çabuk değişiyoruz. Belki de dünya değişiyor biz de ona uyuyoruz.
Yıl 1979, Ağrı´nın Eleşkirt kazasında askerlik yapıyoruz. Terör henüz dağlara çıkmamış. Şehirlerde barınma çabası gösteriyor. Arada sırada dağa çıkan asker ve polis takibine takılanlar da var. Ama fazla yaşayamıyorlar. Kısa zamanda bertaraf ediliyorlar. Bildiğim kadarı ile PKK´nın adı bile yok.
O yıllarda asala Ermeni örgütü var.
Bir anda yurt dışında hortluyor ve konsolosluklarımıza saldırıyorlar. Kaç tane büyük elçimizi şehit ettiler. Onları da minnetle anıyor toprağı bol olsun diyorum. Şimdi sanırım Allah katında diridirler. Çünkü Kur´an´ da;
?Allah yolunda öldürülenlere ölüler demeyin. Onlar Allah katında diridirler. Siz bilmezsiniz. ?Ali İmran 169 ve Bakara 154? Tüm şehitlerimize Allah´tan rahmet diliyorum.
Eleşkirt çok soğuk bir ilçemizdir. İki köse dağından birinin dibindedir. Gündüzleri Ağrı dağının başı dumanlı hali ile buradan seyredebilirsiniz. Çoğunlukla bulutludur. Bazen de bembeyaz gelin gibi süzülür.
Mersinli bir arkadaşım vardı. Adı Ramazan. Askerlik öncesi manifaturacılık yaparmış. Benim tertibimdir. Onunla nöbetteyiz. Aylardan şubatın sonu, martın başları gibiydi. Kuzey devriyesi nöbeti yazmışlar. Bir tarafı su deposu, diğer ucu tel örgüler. İkisi arasında gidip geliyoruz.
Hava, aklınızın alamayacağı kadar soğuk! Eksi 40-50 derece arasında. Ipıl ıpıl bir kar yağıyor. Ramazan´la uyumamak için bol bol konuşuyoruz. Bazen ona türküler söylüyorum. Ramazan duygulanıyor. Memlekette sevgilisi var. O geliyor aklına galiba. Ben onun farkında değilim, ama uyumamak için bu davranışları sergiliyorum.
Bazen kendi kendime şöyle düşünüyorum.
?Uyursak öleceğiz. Ölüm, ne güzel bir şey! Bembeyaz kar serpintileri altında, ama karyolada yatar gibi. Bu havada, bu soğukta, ıpıl ıpıl yağan karın altında uyumak ne güzel. Sanki kendinden geçiyorsun. Göz kapaklarını zor tutuyorsun. Ağrı, sızı, üşüme, donma belirtileri yok. Baygın bir haldesin.?
Ölümün bize bu kadar yakın olduğunu kırk yıl sonra anlıyorum.
Meğerki gözümüzü yumuversek, Tunceli dağlarındaki şehitlerimiz gibi uçup gideceğiz. Allah katında olacağız. Diri kalacağız. Yiyeceğiz içeceğiz, dünyanın her yerinde dolaşacağız ama bizleri kimse göremeyecek.
Devlet büyükleri gelecek köyümüze. Namazımızı onlar kılacak. Anamız, mezarımızın üzerini örtecek, oğlu üşümesin diye. Manga manga askerlerle tabutumuzu mezara koyacaklar.
Belki de büyük bir Türk bayrağını evimizin önüne dikecekler. Herkes bu olaydan gurur duyacak. Kardeşlerimiz hiçbir şeyin farkında olmadan asker elbisesi içinde selam verecek herkese. Televizyonlar, gazeteler, radyolar bizleri anlatacak. Belki de adımıza şiirler yazılacak. Biz onları göreceğiz ama onlar bizi göremeyecek. Uçacağız göklerde.?
Hiç unutmuyorum. Kuzey devriyesinde eksi 48 derecede, Bizim Ramazanla kucaklaşıyoruz. O bana diyor ki;
?Toprağım bu askerlik bitecek mi? Yoksa bu dağlarda karın altında ölecek miyiz??
Ne diyebilirim ki Ramazan´a. O daha yirmi iki yaşında. Hayatında hiç kar görmemiş. Gördüğü kar resimlerini oyuncak sanmış. Dağ başında Köse dağının dibinde eksi 48 derecede vatan bekliyor. Ölümle burun buruna. Gözünü yumsa uçup gidecek. Şehit olacak Ramazan.
Etrafımızda çok Ramazanlar var. Ahmetler, Mehmetler Hüseyinler var. Onlar bedelliden yararlanamamış, gelmişler askere. Milletvekilleri, iktidar partileri yok. Hatta Askere geliş yol parasını bile borç almışlar. Amaç, vatanı korumak! Askerlik Şubesi de, ta buralara, uçsuz bucaksız kar yığınlarının arasına göndermiş onları.
O gün, biz sadece bizi görüyoruz. Eleşkirt de eksi 48 derecede. Belki hasta olan, belki karın içinde uyuyup kalmış olan diğer askerler de var. Ama biz onları göremiyoruz.
Yıllar sonra o günlerimizi hatırlayarak demişim ki;
Şakağımda tabanca
Patladı patlayacak,
Sinsi sinsi güler,
Korkunun sesi,
Beynime kan damladı bin damla,
Kuşlar uçabilir mi ki,
Bu dağda?
Yer asker,
Gök asker,
Dağlar, taşlar asker,
Yol çakıl,
Dağ diken,
Güneş sımsıcak,
Ben gidiyorum ölebilirim, anacığım
Çocuklar sana emanet.
Kardeşlerim ayrılmayın,
Birlik olun.
El ele,
Göz göze,
Diz dize,
Kemlik gelmesin kardeşliğimize.
Mezar karanlık,
Gökler aydınlık,
Bayrak...
Kızıl beyaz dalgalı.
Ebediyen üstümüzde olmalı...
Ben şiirimde böyle derken, Ramazan hala hatırlar mı bilmem? Ben o günleri hiç unutmadım. Tunceli dağlarında uyuyup kalan şehitlerimizi görünce içim sızladı. Hatırladım işte. Kırk yıl geçse de aradan, yine hatırlarım.
Her ne sürçü lisan ettik ise af ola, isterim ki insan önce insan ola.
