İstanbul öyküleri deyince gerçekten hikâyeler anlatacak değilim her biri aldan aldan mora dönen gözalıcılıktaki.
Yok böyle bir şey.
Yaşamımda öyle pek renkli değil.
Sonra seçici, duyarlı, edilgen olmayan biri olarak?
Olsa olsa üç beş anıdır askerlikten ya da yolculuktan olan.
Sonra İstanbul dikkat edilmesi gereken bir şehirülke?
Nerde neyin sizi beklediğini bilemezseniz transeksüelden, eroinmana, böbrek tüccarlarına kadar. Aptallığınız tutmayacak nerde, nasıl olduğunuzu bileceksiniz..
Koca bir kent ya dolmuş, taşıyor, bitmiş de aynı zamanda; parsellenen gökyüzünün yanı sıra, havası,doğası bitmişİstanbul´un?
Hasdal da askerlik yaparken her Aksaray´a indiğimizde alnımda bir kızıl çember gibi taşıdığım bir ağrıydı hava kirliliği.
Sonra da kesiliyordu?
Ne zaman da yeniden birliğe dönsem hemen o ağrı gidiyordu.
Mecidiyeköy, Çağlayan, Beyoğlu İstanbul´un tanıdığımız yüzüydü?
Boğaz Köprüsü´nün ilk açıldığı günlerde üstünden geçmemiz korkuyla yaşanan bir garip düş gibiydi.
Üsküdar, Fıstıkağacı ayrı bir dostlukların yaşandığı bir bahar yüzüydü İstanbul´un?
İstanbul nostaljisinin en zarif yüzü kuşkusuz Çiçek Pasajı´ydı. Bir sanatsal/kültürel görselliklerin, dostlukların yaşanmadığı bir yer olmadığını kim seyleyebilir.
İstanbul deyince yine de benim aklıma ilkönce Taksim gelir, kan ve gözyaşılı o olaylı günlerin kanlı fotoğrafları?
Baba gelir? Marlon Brandol´u o sıkışık anlardan kalan, İstiklal Caddesi´ndeki sıkışık zamanlardan kalan.
Dahası?
Tarihi bir kitaptan okuduğum, aklımda kalanlar.
Fatih´in gemileri, 15 bin atlının Boğaz´ın sularından karşıya geçmeleri.
Babasını komuta çadırında astıran oğul, bey.
Ve sonra? Fatih Sultan Mehmet´ın gemilerini Haliç´e indirilmesi.
İşte size İstanbul.
