O kadınlar ki,
Yaşam sunan bedenleriyle sonsuz bir cennetin kaynağı olsalar bile,
Hep bir hayat mücadelesi verdiler.
Buna rağmen,
Her birinizin yaşantısında hep birer ninniydiler, ilk tuttuğunuz eldiler, öykülerinizin içinde yer edindiler.
Sevdalı türkülerinize eşlik ettiler, başınızı dayayacağınız sağlam omuzdular.
Bazen bir öğretmen olup, incecik bir fidandan toprağa kök salmış ağaçlar yeşerttiler, bazense doktordular, şifa dağıtan ellerle dermansız dertlere deva buldular.
Fabrikada ya işçiydiler ya da mühendis, ellerinin hamuruyla yetinmeyip, alınlarının terini ekmek parasına kattılar.
Bazen de torba biriktirdiler. Kimi zaman, mağazalardan aldıklarınızı koyduğunuz o torbaları, kimi zaman da evde işlediği oyaları, dantelleri, bebek ceketlerini onların içine koyup, sattılar. Buna rağmen, yıllardır geçim derdindeyim, hiç yılmadım, iki kızımı okuttum, elim tutuyor, gözüm görüyor çok şükür diyebildiler.
Kimi zaman ise bir çakmakçı kadın oldular. Boncuklu anahtarların da olduğu küçücük tezgâhıyla yıllardır dolaşıp durdular. Yoruldu mu bir tabureye oturup, gelene geçene, sessizce mırıldanıp, almaz mısınız, diye seslendiler. Pembe beyaz teniyle gözünüzün içine bakarken, tam da bu mevsim, çakmak yerine birkaç demet nergisi, bunlar daha güzel diyerek uzattılar.
Ya da renkli orlonlardan işlenmiş sabun bezlerini, kaldırımın, kışın güneşli, yazınsa gölge tarafına dizdiler. Soğuk bir günde, içlerinden seçip aldığınız iki tanesiyle eve dönerken, her bir ilmeğiyle içinizdeki sıcaklığın sebebiydiler.
Belki engellendiler, vazgeçirildiler, yeterli cesaretten uzak büyütüldüler ama yine de hayatlarıyla ilgili tercihlerinin arkasında kararlı durmayı öğrendiler.
Gün oldu hayat mücadelenizdeki yerlerini aldılar, gün oldu kendi hayatlarının zincirlerini kırdılar.
Fırtınaların içinden geçtiler de savrulmadan dimdik kalabildiler. Yenildiler belki, ama o yenilgilerin arasında pes etmediler. Derin acıların, insanı daha da güçlü kılacağını düşündüler.
Omuzlarındaki ağır yüke rağmen yaralara merhem olmayı bildiler.
Erdemin, beyin kıvrımlarında ve yürekte olduğuna inandılar.
Onlar ve hayatla aralarında kurdukları köprüde rüzgâra karşı direnen diğerleri kimi zaman bir adım ötenizdeydiler, kimi zamansa karşınıza tesadüfen çıktılar.
Ama her biri, hep yanınızdaydılar. Sadece ana, bacı, sevgili değildiler.
Yalnızca kendi hayatlarının değil, sizlerinkinin de kahramanıydılar. Ve kadınlar vardılar. Her yerdeydiler.
