Necip Milletim modern anlamda Belediyecilik veya Yerel Yönetimlerle Tanzimat´tan sonra tanışmıştır. 1876 Anayasası yerel yönetimlerin ve yöneticilerin seçilmesi ve yönetilmesi ile ilgili yasal düzenlemelere amir hükümler içerdiğine göre aşağı yukarı 140 yıllık bir Yerel Yönetim geleneğimiz olduğu söylenebilir. Öncelikle söz konusu olan, Payitahtın yani, İstanbul´un yerel sorunlarının çözümlenmesine dair bir takım düzenlemeler yapılmasıdır. Özellikle 1854 Kırım Savaşı sırasında ve sonrasında İstanbul´da çok sayıda Avrupalı yaşamaya başlayınca ki o zaman yazılanlara bakılırsa bu yabancıların sayısı 100 bini aşmaktaymış! Bu kadar kalabalık bir nüfusun ülkelerinde alışkın oldukları yaşam ölçütlerine uygun bazı istemleri doğrultusunda bir Belediye yönetimi oluşturulması zorunlu duruma gelmiş.
Olayın yani Belediyecilik dediğimiz olgunun başlaması işte böyle başlamış. Başkent dışında bu anlamda çalışmalar yukarda değindiğim üzere 1876 Anayasasının yürürlüğe girmesiyle olmuş. Gerçi bir 1864 tarihli Vilayet Nizamnamesinden söz ediliyor ama taşrada ne kadar uygulandığı çok belli değil.
Avrupa´da 12.yüzyılda başladığı bilinen Belediyecilik ancak bu kadar yüzyıldan sonra önce Osmanlı sonra da Cumhuriyet dönemlerinde oldukça önemli Tüzel Kişilikler olarak yaşamımızı etkilemeye devam etmektedirler.
Cumhuriyet döneminde 14 Nisan 1930 tarihli ve 1580 sayılı ilk yasa, olasılıkla birçok değişikliğe uğramış belki yürürlükten de kaldırılmış olabilir. Yürürlükte olmasa bile en azından 1. Maddesinde içerdiği ?Belediye, beldenin ve belde sakinlerinin mahalli mahiyette müşterek ve medeni ihtiyaçlarını tanzim ve tesviye ile mükellef hükmi bir şahsiyettir? düşüncesi bu gün çıkarılan yasaların tümünde ana fikir olarak yer almak zorundadır.
Zaman içerisinde kentler kalabalıklaşıp; kırsal, kentlere hücum ederek Kent Varoşları oluşunca doğal olarak yerel yönetimlerin de şekil ve işlev değiştirmesi kaçınılmaz olmuştur. İş, ekmek ve iyi bir yaşam özlemiyle doldurulan kent etekleri önce Gecekondu sonra da Varoş olmuşlardır. Bu gün ne yazık ki artık bunlar merkezi hükümetin önemli bir istismar alanı durumundadırlar.
Son birkaç yıldır köyde yaptığım bir ev nedeniyle Kentimizin Yerel Yönetimleriyle de yüz yüze gelmek zorunda kaldım. Aslında köy dediğime bakmayın oralar artık Mahalle! Ben evimi Büyük Şehir Belediyesi ve İlçe Belediyesi sınırları içerisinde yaptım. Bunun altını çizmem gerekir çünkü yaptığım konut zorunlu olarak yasalar gereği bazı kurallara ve ölçütlere uygun olmak zorunda. Kısaca bu zorunlulukları sıralayalım: Birincisi konut yapılacak alan İmar Planı yapılmış bir arsa olacak. İkincisi bu arsa üzerine İmar Planında belirlenen ölçütlere uygun ve ruhsatlı olacak.
Şimdi sorun şurada başlıyor: Bir bölgenin İmara Açılması ne demek? Kabaca ifade edilmek istenirse halkın bu alanda konut yapabilmesi için gerekli olan tüm altyapı hizmetlerinin önceden ve hiçbir isteğe bağlı olmadan götürülmesi demektir. Nedir bu alt yapı dediğimiz şey? İnsani her tür gereksinimlerdir. Yoldur, Elektriktir, kanalizasyondur ve olmazsa olmaz olan sudur!
Hiç kimse başımı sokacak bir dam altı olsun da nasıl olursa olsun diyerek konut yapmaz. Bu çağdaş insanın kabul etmeyeceği bir tavırdır. Çağdaşlık yukarda sıraladığım yaşamsal unsurlarla mümkündür.
İlçe Belediyesi yürürlükteki mevzuat uyarınca inşaatımı her aşamasında denetledi ve belirlenen miktarlarda harçlandırdı.
Ben o alanda bana düşen tüm sorumluluklarımı yerine getirdim. Fakat gerek sınırları içinde bulunduğum ilçe belediyesi gerekse büyükşehir belediyesi yapmak zorunda oldukları hizmetlerden hiçbirini zamanında ve ısrarlı istemlerim olmadan yerine getirmedi! Su şu anda çok sorunlu! Yol ve elektriğimizi birkaç hatırlı arkadaşın himmet ve tavassutu ile ancak iki yıl sonra yaptırtabildik, o sorumluluk sahibi insanlara özellikle teşekkür ediyorum?
Şimdi Şehremaneti İdaresinden bu yana geldiğimiz yer; adının başına Büyük eklemekle Büyükşehir Belediyesi, köy yerine mahalle diyerek de Mahalle olunmuyor gerçeğidir.
