SİNEMADAN TİYATROYA…

“Aloo aloo Yazlık Halk Sineması’nda bu hafta…” diye o ses düşlerimize davetiye çıkarırdı bir zamanlar. Akşama o sinemadaydık… Mahalleden arkadaşlarla tutardık o yazlık sinemanın yolunu…  
Zengin kız, fakir oğlan senaryolarının yansıdığı bir filmdi, ya da savaşlı, bombalı, tüfekli, bıçkın delikanlılık çizgisinden bir film; son dönemlere sarkan şarkılı türkülü film ya da. 
Çiçek sinemasında çocuğu pıstıran, sakındıran, altı/yedi yaşlar çizgisine ürkek gelen bir film başlangıcıydı ancak yaşamımızın filmografisinin en başlarında o film gösterilebilirdi elbet.  
Sonrası sıraya dizilmişti sinemaların… 
Bağdat, Halk, Nur, Yeni, Sema, Çelik, Lüks, Ünal gibi devam ediyordu anılarımızın resmigeçidiyle… 
Müslüm’ün ses kopyası Canatan Nazım’lı grupla gittiğimiz yazlık Şehir sinemasında çıkıştaki gülme yüzünden sinema sahibi kabadayılarla karşı karşıya geldiğimiz fırtına koptu kopacak sahnesi vardı. 
Kiracımız Fehime Abla’yla gittiğimiz yazlık Sema sinemasından birkaç biletlik sisli anıların anımsanma olasılığı yok. 
Yazlık Halk Sineması’nda en güzel şarkılı türkülü filmleri ne güzel izlemiştik.. 
Tarihe karışan kışlık Çelik ve Lüks sinemaları Teksas-Tommiks’li kitap okumalarla görsellik bütünlüğü yapmıştı sanki o sokakta. 
Kışlık Ünal sinemasının gelmiş geçmiş en güzel filmi, insana duygu fırtınaları yaşatan o ünlü şarkının adıyla en tiz yükselişiyle çıkmıyor muydu: ”Bir Zamanlarrr Ben deee Deli Gibiii Sevdiiiim”
Kışlık Nur Sineması’nın ise benim gördüğüm en vuslatlı filmi ise yine bir Adana markası olan sulu gözlü Ferdi Tayfur’un “Çeşme”si değil miydi? 
Ya Yılmaz Güney… O Koca dev için ne yazılsa az gelir… Ayrı kategorilerdeki üç üç farklı kuşağın da üstünde hem fikir olduğu yazar, senarist, oyuncu, yapımcı bir devv…  Bir Adana filmi olan “Umut”un Yazlık Halk Sineması’nı salladığı dönem. 
Peki Tiyatro, o nerde kaldı?..
Sevgili Ayten Aynalı öğretmenimizin müziğe de göz kırpan bitirme sınavlarında yer verdiği unutulan, hayatımızın rolü olan unutulan o kesitte, sevgisiz bir tiyatroda ödüller alacak değildik elbette… Dörtyol’daki buz revüsü de görüp göreceğimiz ilk ve son bir eğlenceydi.