Dönemin en yeni filmleri orada seyredilirdi. Genellikle cumartesileri 14:00 matinesi tercih edilirdi.
Çoğunlukla da bilet kalmadığından, ya gişeden bilet almak üzere sabah erkenden bir kişi önden gönderilirdi ya da ? aslında kimse kimseye itiraf etmese de tüm Adana gençliğinin aynı anda birbirini görme şansı bulduğu tek mekân olduğu için anlamı farklı olduğundan ? hep birlikte film saatinden çok önce gidilirdi.
Bir gün evvelinden, kızlar saçlarını fönletir, erkeklerse tıraşlarını olur, en güzel kıyafet seçilip giyinilir, - pileli pantolonlar, o pantolonların içine sokulan kazaklar çok modaydı - dershaneye öyle gidilirdi veya cumartesi sabah etütlerinin son iki dersinden kaçılıp, evde özenle hazırlanılırdı.
Cep telefonu falan olmadığından, Karekök´teki ders aralarında günün programı netleştirilir, öğle yemeğinin, bazen Gazipaşa Bulvarı´ndaki çocuk parkının bulvara bakan köşesindeki, bazen de Ziyapaşa Bulvarı´nın, sinemaya bakan köşesindeki tostçudan ayaküstü geçiştirilmesine karar verilirdi.
Gazipaşa Bulvarı tarafından gidilecekse, Valiyolu´yla kesişen noktasındaki villanın duvarına birikmiş delikanlıların önünden hızlı hızlı geçilir, Atatürk Caddesi´ne çıkılırdı, Ziyapaşa Bulvarı tarafından gidilecekse, Sun Pastanesi´ne uğranılırdı. O zamanlar kışları da bulunabilen tek dondurma olan frigo ve tadı hâlâ daha unutulmayan ayçöreği illaki Tarık Akan´a benzeyen garsonun elinden alınırdı.
12:00´ye kalmadan o sokağa girilirdi. Limon ve Stop mağazalarıyla yeni tanışan gençlik, sokakta bir iki tur atar, vitrin camlarından kendi üstlerine başlarına bakarlardı. Filmin başlama saatine yakın, sinema önünde neredeyse izdiham yaşanırdı. Kim gelmiş, kim gelmemiş, kim kime selam vermiş göz ucuyla, hafifçe süzülür, utangaç bakışlar buluşma fırsatı yakalardı.
Nihayet şık fuayeden içeri girildiğinde nefesler tutulur, locadan mı yoksa balkondan mı, diye biletler bir kez daha gözden geçirilirdi. Şimdiki gibi cep salonlarda değil, vizyona giren filmleri, kocaman salonlarda izleme keyfi yaşanırdı. Film aralarında üç-beş cümle sohbet etme imkânı yakalayanlar, mutluluktan havaya uçardı.
Çıkışta mutlaka Maviköşe Pastanesi´nde oturulurdu. Tarçınlı salep yudumlanırken hem filmin hem de günün kritiği yapılırdı. Akşam yastığa başını koyan o yılların genç kızları, delikanlıları, bir filmle, bir sokakla hayallerini ve umutlarını çoğaltırdı.
Evet, tüm yaşanmışlıklarıyla anılarda çok güzel izler bırakan, bir dönem gençliği için simge olmuş bir kültür, diye anılan Sun Sineması ve sokağından geçtim dün.
İnsana zarafetin yakıştığı, o kültürün bir nesli zenginleştirdiği, bu zenginlikle keyifli anların yaşandığı zamanları andım.
Yitip giden tüm değerleri yeniden yakalamanın yollarını aradım.
