Bu gün 28 Şubat 2022 Pazartesi.
Bu ülkede 28 Şubat bazılarının karabasanı gibidir. Sıkıntısı rüyalarına kadar girer, rahatsız eder. Bazıları da bu tarih yüzünden kıs kıs gülmekte, “Ne güzel yaptım” demektedir. Bunu bütün ülke vatandaşları bilir. Bana göre herkesin bir 28 Şubatı vardır.
BENİM 28 ŞUBAT’IM
Yıl 28 Şubat 1979. O yıl öyle bir kar yağdı ki mayıs sonlarına kadar dağlar toprağı göstermedi. Amasya’dan Ağrı Eleşkirt dağlarına trenle yolculuk yapıyoruz. Bırakın hızlı trenle gitmeyi, kara trenle gidiyoruz ve en son vagondayız. Önden çıkan dumanların hepsi bizim kompartımana geliyor. Elimiz yüzümüz kapkara kesilmiş. Sanki kömür madeninde çalışan işçileriz. Cebimizde bir simit alacak paramız bile yok. Belki de var, ama harcamaya korkuyoruz. Tabii ki askeriz!
SİYASİLERİN 28 ŞUBATI
Bazılarının üzerine karabasan gibi çöken asıl 28 Şubat ise 1997 yılında yaşandı. Ondan iki yıl önce kurulan Refahyol hükümeti iki yılını doldurmuştu. Anlaşmaya göre Erbakan istifa edecek, Başbakanlığı Tansu Çiller’e teslim edecekti. Ama bu hükümet işi el vermekle, yer değişmekle olmuyordu. Erbakan’ın istifa etmesi, Cumhurbaşkanının da görevi Tansu Çiller’e vermesi gerekecekti. Erbakan İstifasını Cumhurbaşkanına verdi ve Başbakanlık görevi bitmiş oldu. Fakat Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel, görevi Tansu Çiller’e değil de Mesut Yılmaz’a verdi. İşte kıyamet o vakit koptu. Ülkenin üstüne karabulutlar çöktü. Tansu Çiller’in 62 milletvekili partilerinden ayrıldı ve Hüsamettin Cindoruk’un yanında yer aldı.
Bundan başka önemli 28 Şubat var mıdır? Varsa da bilmiyorum. Ama 2022 yılının 28 Şubat’ının ülkeye yepyeni bir pencere açacağına inanıyorum. Çünkü 2003 yılından bu yana iktidarla muhalefet sadece bir defa bir araya geldiler. O da Deniz Baykal ile Recep Tayyip Erdoğan arasında oldu. Ondan sonra bir araya gelmiyorlardı. Bu ayrılık yaklaşık yirmi yılı buldu ve insanlar patlama noktasına geldiler. Şu anda elektrik, doğalgaz ve mazota yapılan zamlar nedeniyle insanlar bunalıma girmiştir. Yanı başımızda bir savaş var. Ekonomi allak bullak olmuş. Dolar ve Euro’nun yükselişi nedeniyle her şey katlanarak zamlanmış, enflasyon denen canavar tekrar üç hanelere doğru gidiyor. Zararları sayılamayacak kadar çok. Saray hükümeti ve yandaş medya akşama kadar Avrupa’daki kedi kazasını, ispanya’daki kar düşmesini, ABD’de polis katillerini göstermekle meşgul. Ülkede covitten ölen günlük üç yüz kişiyi görmezden gelebiliyor. Saray dersen, “KDV yi on sekizden, sekize düşürdüm.” diye miting düzenliyor ve alkış bekliyor.
Gübrenin fiyatını söylemeye çekiniyorum. Yeni aldığım için fiyatını iyi biliyorum. Geçen yıl 105 liraya aldığımız gübreyi 540 liraya verdiler. O da ucuzlamış hali dediler. Geçen yıl 1,5 liraya pahalı dediğimiz tavuk yemini beş liraya satın aldım. Ve birçok çiftçi kardeşimiz gübre serpmemeyi veya az serpmeyi yeğledi. İster istemez bu yılkı mahsulün az vermesine sebep olacaktır.
Köylünün sütü derseniz hâlâ bedavaya gidiyor. Belki de zararlarına çalışıyorlar. Bakmayın siz çarşıdan pahalı süt peynir aldığınıza.
İşte bu ahvalde, altı siyaset lideri; bence altı yiğit insan bir araya geldiler. Parti programlarına bakmadan, oyumuz çoktu veya azdı demeden. Solcuyuz, sağcıyız, muhafazakârız veya milliyetçiyiz ya da dinciyiz demeden bir araya geldiler. Siyasetin bütün kabalığını, hırçınlığını bir kenara atarak ülkenin raydan çıkmış bütün sistemini düzeltmeye ant içtiler. İşte yirmi sekiz Şubatın parlayan güneşi bunlar oldular.
Bu ülkede bir araya gelmek o kadar kolay bir mesele değildir. İlk iş olarak yüzlerce televizyonda, radyoda ve satılmayan o boyalı basında bas bas bağıracaklardır. Diyeceklerdir ki: O yuvarlak masanın bir ayağı dışarıdaki HDP ve onun uzantısı PKK’dır. O masadan bir şey çıkmaz. Yakında biri tekmeyi vurur ve dağılırlar. Hainler bir araya geldiler. Dış güçlerin parmağı vardır. Yakında taviz vermeye başlarlar. Hatta o masadaki kağıt müsveddesidir. Bile derler, derler, derler…
