Şiiri sevmek, ona sempati duymaktan öte ayrıcalıklar içerir. Çünkü şiirin bir amacı vardır. İnsanı kabalıktan arındırıp, sevilen sayılan birey yapar. Şiir ruhları insancıl duygularla besler. Bize yaşama sevincini aşılar. Bilhassa gençler ve çocuklar şiirle beslenerek barışsever ve uyumlu bireyler olurlar.
Bir Atasözümüz der ki “Her şey incelikten, insan kabalıktan kırılır.” İşte şiir, insanın kaba saba yanlarını yontar, onun davranışlarını güzelleştirir. Şiirin her türü insanı eğitir. Duygusal olanı ruhumuzu güzelleştir. Öğretici olanı bilgi verir. Yerici olanı hatalarımı hatırlatır. Kır ve Tabiat şiirleri doğayı korumamızı pekiştirir. Kahramanlık şiirleri vatan, millet ve bayrak sevgisi aşılar. Aşağıdaki şiirde bunların hepsini bir arada görebiliyoruz.
MEMLEKET İSTERİM
Memleket isterim,
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun.
Kuşların, çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim,
Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun.
Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim,
Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun.
Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim,
Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun.
Olursa bir şikayet ölümden olsun.
CAHİT SITKI TARANCI
Şiirin sevilmediği, okunmadığı ülkelerde insan sevgisi de yoktur. İnsanı insana ancak şiirler sevdirir. Dizelerdeki çığlıklar, serzenişler insana sevmeyi, mutlu olmayı, barış içinde bir arada yaşamayı öğretir. Şiirle beslenen ruhlar; suçtan, kabalıktan, zorbalıktan uzak durur. Empati yapar. Şiirin alfabesi de albenisi de ruhta sağlık, toplumda barış ve huzurdur.
Şiiri tanımlamak zordur. Her ne kadar sözün musikisi, ölçülü, uyaklı yazılar, duygu yüklü sözler dense de tam tanımlanmış olmaz. Çünkü şiir tanımlanmaz, yaşanır. Şiir şudur, şiir budur demek yerine onun bizi alıp götürdüğü duygusal dünyayı önemsemek gerekir.
BURHAN YETKİL
Emekli Edebiyat Öğretmeni
