Yıl 1921… Türkiye bir ölüm kalım savaşında… Düşman orduları Ankara’nın ilçesi Polatlı önlerine kadar gelmiş.
İşte o günlerde, Antalya’nın Akseki ilçesinde bir bebek dünyaya gelir. Ömer koyarlar adını.
Her çocuk gibi, yıllar geçtikçe büyür o da. İlkokulda dörtten beşe geçtiği yıl, babasını kaybeder. Para pul yerine borç kalır geriye babadan.
Ailenin en büyük erkek çocuğu olur. “İş başa düştü” deyip okuldan ayrılarak ailenin geçim yükünü omuzlar.
İyi de ne iş yapıp da para kazanabilir; 11 yaşlarındaki bir çocuk?
“En iyisi, seyyar çerçilik yapayım ben” diye düşünür. Tarak, makas, iğne, iplik, makara, kekik yağı gibi her eve gerekli yükte hafif gereçleri bir araya getirir. En yakın köylere yürüyerek gidip ev ev dolaşır.
Güzel bir düşünce… Köylünün de ihtiyacı var bunlara. İyi ama özellikle o yıllarda para ne gezer köylüde?
“Tamam, şunları alayım. Bunlara karşılık sebze, meyve ya da tereyağı, peynir vereyim.“ der köylüler.
Ne yapsın Küçük Ömer? Var mı başka çaresi?
Sattıklarına karşılık, aldıklarını da yüklenip döner ilçeye. Ve sattığı araç gereçleri, emanet aldığı bakkallara borcuna karşılık verir. Hoşuna gider bu iş. O günlerde, “Ah bir eşeğim olsa!” diye düşünür hep: “Üstelik daha uzak köylere de giderim o zaman. Ve köylünün elinde bulunan koyun, keçi, sığır derilerini de toplar gelirim. Öf, ne çok para kazanırım o zaman!”
Çok geçmeden hayali gerçekleşir. Bir eşek aldığı gün, dünyalar onun olur. Sattıklarının çeşidini ve miktarını çoğaltır. Böylece hem sırtında yük taşımaktan kurtulmuş olur, hem de daha çok kazanmaya başlar. Maliyeye başvurup özel izin alarak vergi mükellefi olur. Köylerden topladığı ihracata uygun ürünleri İstanbul piyasasında satarak kazancını artırır ve kısa sürede, Akseki’nin en çok vergi ödeyen tüccarları arasında yer alır.
1938’de henüz 17 yaşındayken, Akseki ona dar gelmeye başladığı için Konya’ya taşınıp toptan manifatura ticaretine başlar. Bu arada Akseki ve köylerinde ahşap el tezgâhlarında dokunan pamuk bezlere Akseki Toros markası basarak pazarlar. Bir süre sonra akaryakıt işine yönelip 7 benzin istasyonu açar. 1957’de Konya’da un, irmik ve makarna fabrikası kurar. Birçok kez vergi rekortmenleri arasına yazdırır adını.
1960’lı yıllarda İstanbul’a taşır işlerini. Var olanları devam ettirirken, yenilerine de el atar: Otomotiv, yedek parça, servis işleri yapar. “Yeter bu kadar” demez. Aroma Meyve Suları ortaklığını kurup İstanbul ve Trakya Başbayiliği’ni alır.
1970’te Bakırköy sahilde Gelik Et Lokantası’nı açar. Hemen arkasından Kazlıçeşme’de deri işleme tesisi kurar.
Bir süre sonra Aroma A.Ş.’nin % 99 hissesini satın alır.
Durmak bilmeyen Ömer Duruk, Alman ortaklı İreks Gıda Sanayii A.Ş.’nin Çerkezköy’de bir fabrikasını kurup üretim ve ihracat kapasitesini artırarak ülkemizin en büyük 500 firması arasında yer almasını sağlar.
1980’li yıllarda Karaman’da Meyve Suyu ve Aroma Doğal Kaynak Suyu fabrikasını da açar. Böylece Duruk Şirketler Grubu olarak yaklaşık 3 bin 500 kişilik iş alanı yaratmış olur.
Bu başarılarından dolayı birçok ödüle layık görülür. Sözgelişi 2004’te “Dünyada Yılın Girişimcileri” yarışmasında “Yaşam Boyu Girişimcilik Özel Ödülü” bu yorulmak bilmez işadamına verilir.
Ömer Duruk, kazandığı paralarla kendisine köşk, villa, saray yerine memleketi Akseki’ye ilk, orta, lise ve yüksekokullar, öğrenci yurdu, kapalı spor salonu, yüzme havuzu, halı saha, öğretmen lojmanları ile komando taburu yerleşkesi yaptırır.
2005 yılında bu dünyadan göçünceye dek, Bakırköy’de çok mütevazı bir apartman dairesinde yaşamış, gösterişe asla önem vermemiş bir insandır o. Yaptığı yardımları gizli tutmuş, başarılarıyla olduğu gibi, yaptığı hayır işleriyle de asla övünmemiştir.
Benim gibi, Ömer Duruk’u yakından tanıma şansına eren herkes, onun çok kibar, çok nazik, gerçekten beyefendi ve alçak gönüllü bir insan olduğundan söz ederler hep.
