Kan sıçramışsa allı turnaya, kokusu sinmişse nicedir yalancı bahara,
Ne fikrinize söz geçer ne aklınıza.
Önemi kalmamıştır niçin olduğuna, elinden çalınan her şeyiyle, uçup giden yıllarıyla,
Gözünün bebeğinden sakındığıyla,
Hüzün yerleştiyse bakışlara, yaralıysa herkes, sessizce, usulca,
Ne yazılabilir ki acıdan başka?
Yürek eziliyorken, kalem titrer, ciğer yanıyorken, kağıt tutuşur,
Dünde kalmayan acılarla, gün geceye karışır.
An´ın karanlığına teslim etmişken güneşi,
Gök ağlar, kuş çırpınır, düşer, güneş dahi küser.
Analara teslim edildiyse yine kopan parçalarıyla canı,
Ankara´nın taştır yolu, kan ağlıyor Anadolu,
Yanmalı, sadece yanmalı, şimdi yas zamanı.
Paramparça olmuş bedenlere, bölünüp, yutulmaya çalışılan geleceğe
Solmuş bir gülün rengi gibi geçmişe,
Kederin yerleştiği her gönüle,
Vay bize? Vah´lar bize!
Tohum diye toprağa ekiyorsanız acınızı,
İçinizin döktüğü her cümlede yoğurursunuz kahrınızı,
Ama sonra da döner, dürer, bükersiniz ruhlarınızı.
Bize yaşatmak istediklerine inat,
Asıl şimdi birleştirme zamanı ellerinizi.
Korkunun saldığı o kesif kokunun yerini ancak alır; hep birlikte durmalı.
Kime olduğunun ne önemi var, yitiyor yıllardır insanlığın umutları,
Ankara´nın tren garı, şimdi de sen oldun yürek yangını.
Biliyorum korumak zor ama, öfkenin yerini almalı sevginin dili,
İçine çekilmeye çalışılan cehenneme karşı koymanın,
Tek yoludur insanlık onuru.
Zalimlerin fenalığıyla kör kuyulara dönen dünyaya,
İyilerin eliyle yepyeni, sağlam ipler sarkıtılmalı.
Avunacak ne az şey kaldı geriye,
Kanlı küller yağıyor gökten, çok özlesek de gül kokulu olanları,
Kararlı ve dik durmalı, aklıselimle kazanılacak her şeye rağmen barışın yolu.
Her giden canın ruhuna Fatiha, toprağım, sağ olsun başın,
Amacı bellidir 1915´ten beri bu savaşın.
Ortak olmalı önce her değerde, izindeyiz Ata´nın, al bayrak daima dalgalanacak,
Bir daha yazılmasın diyeydi o dizeler, hep dilimizde olacak,
?Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.?