Her gün ve her gün. Bildiklerimizin yanında bilmediklerimiz var. Ateşin düştüğü yeri yaktığı gerçeği var. Esasen her gün olumsuz enerjilere sebebiyet verecek nedenler ve olaylar var. Bizler yine de metin olup mutlu hissetmeyi başarabiliriz.
Yoksa bunca her gün yaşanan felaketten öfke nöbeti ve acı patlaması olur. Bu da bizleri bir çözüme ulaştırmaz. Herkes bir noktada kendisini düşünmek zorunda ve olumlu enerjiyle ancak çözümün gerçekleşeceğine inanmak durumunda.
Birilerini suçlayarak çözüm getirmek mümkün değildir. Birlik ve beraberlik gerekiyor. Olumsuz eleştiriler yapıcı ve çözüm odaklı olmalı. Bölünerek değil birleşerek hareket etme zamanı.
Evet cayır cayır yanıyoruz. İnsanlarımız, hayvanlarımız, bitkilerimiz içten içe yanıyor. Bağrımıza taş basarak yaşamaya ve bir nebze gülümsemeye çalışıyoruz. Kursağımızdan bir gram yiyecek geçerken yutkunuveriyoruz videolar, fotoğraflar karşısında. Kimimiz canlı şahit kimimiz sonradan ancak bir şekilde çığlıklar ve hıçkırıklar arasında sıkışıp yelkovanın akrebi takip edişi gibi zamana karşı yarışıyoruz.
Felaketler, açılmış yaralarımıza tuz basmakta ve bizi mutsuz etmektedir. Bizler yine de insanlık adına tüm canlılar için dirayetli, soğukkanlı ve üretken olmalıyız. Suçlayarak, yuhlayarak, hiç ederek değil birlik ve beraberlikle tüm güçlüklere göğüs germeliyiz.
BAĞRINDAKİ TAŞA GÜVEN! ACINI HAFİFLETSİN! DÜŞTÜĞÜN YERDEN KALK YARA ALSAN DA YAK SADECE ZAFERİN ATEŞİNİ!
