Çocukken köye gittiğimiz yaz günlerinde bazı akşamüzerleri iki katlı eski evin arka kapısında oturur, yemek yemek istemediğim zamanlarda annemin süte doğradığı gevrek yufka ekmeği kaşıklar, otlaktan dönüp hiç şaşırmadan evlerinin yönünü bulan inekleri izlerdim.
Ana yolu kullanmayan, daha kısa olduğu için çakırdikenleriyle dolu hefkereyi tercih eden, kerpiçten, iki göz odalı evinden bizim eve doğru ağır adımlarla, titreyerek yürüyen, şalvarının bir paçası yamalı Abdi Emmi, elinde bir bakır sahan, uzaklardan görünürdü.
Ağabeyimin söylediğine göre Abdi Emmi kimsesiz bir çocukken dedem himayesine almış ve yanında yetiştirmiş, yuva sahibi olmuş, babamın yanında çalışır, Telli Emmi ile birlikte- Alişarmus ya da Zencirli derler hatta- tank gibi bir paletli traktör olan Allis- Chalmers kullanırdı. Yanlış hatırlamıyorsam bir gözünde sorun vardı, çok kalın gözlük camının da birisi kırıktı ve nedense değiştirmek istemezdi.
Uzun yıllardır yatağa mahkum bir karısı vardı; Zühre Bibi, -çok kibar ve zarif bir hanımdı, sağlıklı günlerinde günebakan eker, satar, küçük de olsa bütçeye katkı sağlardı- ve ona Abdi Emmi, hem de çok güzel bakardı, bir oğulları var, hayırsızın teki, derlerdi, hiç görmezdik, başka kimseleri olmadığını sandığım bu çift o zamanki çocuk aklıma göre sanki dünyanın en yaşlı çiftiydi ve hiç yaşları yokmuşçasına hep aynı yaştaydılar.
Abdi Emminin geldiğini gören annem, beni hemen onu karşılamaya gönderirdi. Koşarak yarı yolda yakalar, incecik bakır sahanın içine koyduğu ve küçücük bahçesine ektiği bamyalarla gıcık domateslerden odun ateşinde pişirdiği bol ekşili, varsa nohutlu, acılı bamya yemeğiyle sulanmış yufkaları elinden alır, avurtları içine çökmüş yüzüne bakar, teşekkür ederdim.
Tam o sırada akşam ezanı okunurdu.
Şimdi bazen akşam ezanları okunurken, o zamanlara giderim. Tuz-ekmek helal eyle, diyenlerin zamanlarına. Sır belki de bamyada değildi, başka güzel bamyalar da yemişimdir mutlaka, ama bir şey vardı ki o devirlerde, adına ne derseniz deyin, lezzeti hiç unutulmuyor.
