Osmanlı İmparatorluğun’da tarım ve hayvancılık karadüzen bir şekildeydi! Padişahlar ve sadrazamlar, Galata bankerlerinden faize para alıyorlar fakat ödeyemiyorlardı.
Dış borçlar ödenmeye ödenmeye kabarmıştı, padişahlar ve sadrazamlar faize para alıyorlar ve akabinde emir alıyorlardı, sonunda olan oldu. Alacaklı ülkeler, Osmanlı’nın hazinesine el koydu. Osmanlı artık normal vergisini bile alamıyordu, balık tutulması bile yasaktı. Gizlice balık tutmaya çalışanlar, yakalanınca falakaya yatırılıyordu. Ülküdaşlarım anti-emperyalist Kurtuluş savaşımız utkuyla bitirilince, kapitülasyonlar kaldırıldı ve dış borçlar 1950’li yılların başında bitirildi.
Daha önce bir yazımda anlatmıştım, alacaklı devletler hiç de karşılığı olmayan bir para bastılar kayme veya kaime denilen bu karşılıksız basılan parayla Türk esnafı tüccarı ve celebi soyuldu .
Düyûn-ı Umûmiye gelip Osmanlı hazinesine ait ne varsa el koymuştu, Düyûn-ı Umûmiye yerli görevlileri çok acımasızdı, örneğin Güneydoğu, Doğu Anadolu ve Ege'de tütün yetiştiricileri kendi içecekleri tütünü yorgan döşek arasında saklıyorlar; fakat yakalandıklarında acımasızca falakaya yatırılıyorlardı. Adanamızın Düyûn-ı Umûmiye binası eski vilayet konağının karşısındaydı.
İtalyanlar daha da ileri giderek, buradan götürdükleri,Türkiyeli balıkçıların gıda maddeleri, giyecek potin ve benzerlerini Osmanlı’ya karşı Trablusgarp Savaşının finans yönünü karşıladılar.
Sevgiyle,saygıyla ve sağlıcakla kalın!
SÖZÜN ÖZÜ: Borçlanmak için faize para alanların bunun karşılığında emir alması kaçınılmazdır, emir almak zorunda kalırsa, tek kurşun yemeden düşman istilasına uğrar!
