(*)(Aksu Köy Enstitüsü 1947 mezunu emekli öğretmen Mehmet Şener’in 17 Nisan 2003 tarihli Antalya gazetesindeki yazısından alınmıştır. YAS)
Hasan Gülel Denizli’den. İzmir Kızılçullu Köy Enstitüsü’nü bitirdi. Sonra Hasanoğlan Yüksek Köy Enstitüsü’ne gitti. Orayı da bitirerek, 1946-1947 ders yılında Aksu Köy Enstitüsü’nde öğretmenliği başladı. Demirci öğretmeni.
1947 Mayıs ayında bütün Yüksek Köy Enstitüsü çıkışlıları askere aldılar. Amaç onları köy enstitülerinden uzaklaştırmaktı. Yedek subaylık hakları olduğu halde çoğunu çavuş çıkardılar. Öğretmen Hasan Gülel, sonraki yıllarda Antalya’ya geldi, yerleşti. 27 Mayıs devriminden sonra, Milli Eğitim müdür yardımcılığı yaptı. Antalya valisinin köylere ve kasabalara gidişinde hep yanında bulundu, yardımcılığını yaptı.
Onun asıl “Penisilin Hasan” adını alması kent merkezinde yaptığı işlerdendi. Okul mu yapılıyor, o koştururdu. Yolda arabası bozulanı o tamir ederdi. Kent içinde matbaa makinası mı bozuk, Hasan Gülel çalıştırırdı. Yıllarca “Şelale” gazetesi matbaasının kontrolünü o yaptı. Telefon santralı mı çalışmadı, o çağrılırdı. Bütün teknolojik konularda Antalya’da aranılan insan oydu. Sonunda Antalya, ona “Penisilin Hasan” adını taktı.
Hasan Gülel öğretmenimin, Antalya valisi ile birlikte, benim son çalıştığım köye de gelmişliği vardı. Onların geldiği saatte ben okulda yoktum. Yokluğumda köydeki çalışmalarımla ilgili fotoğraflar çekilmiş, adıma yönelik güzel sözler söylenmiş.
Hasan Gülel’ in eğitime öğretime yönelik son çalışmalarını Türk Eğitim Vakfı (TEV) de gördük. Bisikletinin üzerine çıkar, çelenk siparişlerini bizzat kendisi alırdı. Onları hazırlar, yerlerine gönderirdi. Hasan Gülel’ in bitmek tükenmek bilmeyen enerjisi, ne yazık ki ölümle son buldu. Ruhu şad olsun sevgili öğretmenimin.
Burada Hasan Gülel’ in bir 17 Nisan Köy Enstitüleri’ni anma gününde kendi ağzından dinlediğim bir anısını sizlerle paylaşmak ve hocanın adının kalıcı olmasını sağlamak istiyorum. Hasan Gülel’ in anısı şöyle:
Köy Enstitüsü yeni kurulmuş. Motor yerleştirilecek, elektrik tesisatı döşenecek. O yıllarda kasabanın çoğu elektriksiz. Geçen hattan al elektriği, kur tesisatı, aydınlat okulu. Yok öyle olanak. Hasan Gülel, Yüksek Köy Enstitüsü’nde öğrenci. Bir gün İsmail Hakkı Tonguç okula gelir. Sıkıntılıdır. Sıkıntısı yeni kurulan bir köy enstitüsünün ışıklandırılması. Savaş yılları. Bakanlık bütçesinde yeterli para yok. Bu iş için müteahhitlerin istediği para 35 bin lira.
Genel Müdürlük, o parayı ödeyecek durumda değil. Tonguç olayı Yüksek Köy Enstitüsü’nde gündeme getirir ve “Köy Enstitüleri’nden birinde olan bir sıkıntı, hepimizin sıkıntısı.” der. Toplantıda öğrenci Hasan Gülel, Tonguç Baba’ya döner ve : “Efendim malzeme parası varsa, ben birkaç arkadaşımla gideyim, o işi halledip geleyim.” önerisinde bulunur.
Tonguç, çok sevinir. Onları Diyarbakır Dicle Köy Enstitüsü’ne gönderir. Dicle'ye gidenler, 15-20 gün sonra, geri dönerler. Hasan Gülel, Tonguç Baba’ya “Efendim, okulu ışıklandırdım.“ deyince, Tonguç, “Ne harcadınız?” diye sorar. Cevap “12.500 lira” olur.
Aradan birkaç ay geçer. Dicle’de elektriklerin yanmadığı telefonu gelir. Tonguç Baba, Hasan Gülel’ i çağırtır yanına ve “Git, bir bak bakalım. ” der. Hasan Gülel gider, okula vardıktan bir saat sonra, Ankara’ya telefon açar. “Elektrikler tamam efendim. Sigortaları atmış.” O dönemde toplumun geri kalmışlığını bir düşünün. Atan sigortanın bile değiştirilememesi bunun için bir ölçü.
1950 senesinde Türkiye’nin sigortası attı. Hala Hasan Gülel, gibi onu değiştirecek bir usta ne yazık ki daha çıkmadı. (Böylesine yurtsever insanlara kara çalmak, çamur atmak, onları asla lekelemez. Nitekim zaman lekelemediğini de göstermiştir. Çamur atanların attıkları çamur yanlarına kar kalmış gibi görünmesine rağmen, toplumun dinamikleri gün gelecek, gerçeği görecek, görmeyenlere de göstereceklerdir. Kaygımız iş işten geçmiş olmasın. Toplum daha fazla cereme çekmesin. Daha ağır faturalar ödemek zorunda kalmasın. YAS)
