Bir sabah apartmanınızın otoparkına indiniz kendi arabanıza doğru yürürken yeni bir araba fark ettiniz; şaşkınlıkla bakakaldınız: Gıcır gıcır, pırıl pırıl bir araba. Kendi kendinize sordunuz: Allah, Allah kimin bu araba yahu! Yakından bakma gereksinimi duyup yaklaştınız incelemeye başladınız. Gerçekten otoparktaki arabaların tümünden daha yeni daha güçlü ve daha güzel görünüyordu. “Olasılıkla, yeni bir komşumuz var.” diye mırıldanarak kendi aracınıza doğru yürüdünüz…
Evet bir yeni komşuları vardı.
Dünya, 1920 lerin ve 20. yüzyılın ilk çeyreğine bu hayranlık ve şaşırmışlıkla girdi. Türkiye Cumhuriyeti, dünya devletleri arasında yerini almıştı…
Daha birkaç yıl önce, ölümü beklenen ve parçalanarak paylaşılması düşünülen bir imparatorluğun yıkıntıları üzerine kurulmuş bu yeni devlet, içinden çıktığı imparatorluktan da, kendinden önce uygarlığın öncüsü olduğunu savlayanlar düzeyinde bir devlet olduğunu herkese gösterecekti…
Zaferle kazandığı savaşların dumanları tütüyor. Savaşarak, zaferlerle kazandığı yurdun sınırlarını dosta düşmana kabul ettirip imzalattığı antlaşmaların mürekkebi kurumamıştı.
Bu Bizim Cumhuriyetimizdir. Bize özeldir.
Dünyanın, o yıllarda, hayranlıkla izlemesinin nedeni de budur. Yani bize özel olmasıdır.
Avrupa’da tüm taşlar yerinden oynamıştı; savaşın tüm yıkıcılığını yaşamış olan Almanya açlık ve sefaletle savaşıyordu. O kadar yoksulluk ve kıtlık vardı ki karaborsa veya kuyruk bile olamıyordu. Fransa, İngiltere savaştan yengiyle çıkmış olsalar bile durumları çok parlak değildi. Dünya bir savaş sonrası yorgunluğunu üstünden atmaya çalışıyordu. Ancak tüm gözler Küçük Asya’da verilen ölüm kalım savaşına çevrilmişti. Türkler varını yoğunu ortaya koymuş vatanlarını kurtarmaya çabalıyordu. Herkes bu savaşın sonucunu merakla bekliyordu.
Ve bir sabah o yılların kitle iletişim araçlarına müthiş bir haber düştü: Türkler kazanmışlardı! Gözler ve kulaklar yine Küçük Asya’ya dikildi: Şimdi ne olacaktı?
Ve yine bir sabah kitle iletişim araçlarına müthiş bir haber daha düştü: Türkiye Cumhuriyeti kurulmuştu!
Ve Avrupa kıskançlıkla beklemeye başladı: Bu Türkler ne yapacaklardı?
Yukarda sözünü ettiğim o pırıl pırıl, gıcır gıcır arabanın şoförü sarı saçları ve mavi gözleriyle bir Cumhuriyet inşa etmeye başlamıştı bile…
Avrupa bizi kıskanıyordu…
