Çok doğru söylermiş ama ben o zamanlardan beri kitap okuduğum halde bu sözün doğruluğunu geç anladım.
Uzun zamandan beri sıkıldığım zaman yakınlarımda bir kitapçı varsa atarım kendimi kitapçıdan içeri.
Bilhassa İstanbul’un Cafe’li kitapçıları ferahlatırdı beni.
Geçen gün de Berlin’deki bir kitapçıdan içeri girdim. Burası Cafe’si olmayan ufak bir dükkan.
Yeni çıkanlar reyonuna baktım; Simyacı’nin yazarı Paulo Coelho’nun Eylül’de çıkan “Okçu’nun Yolu” isimli son kitabını gördüm.
Kitapçıya “bundan başka yeni çıkan kitaplar yok mu?” dedim.
-Bunlar hepsi yeni.
-Bunlar yeni çıkan değil, eski kitapların yeni baskıları. Örneğin bu 114. Baskısını yapmış olan Susanna Tamaro’nun ‘Yüreğinin Götürdüğü Yere Git’ kitabının ilk baskısını ve Jostein Gaarten’in “Sofi’nin Dünyası”nı 2000 yılından önce okumuştum.
Puşkin’in ‘Yüzbaşının Kızı’nı ise kırk beş yıl önce okudum. O yıllarda on beş yaşlarındaydım, babamın kitaplığında vardı bu kitap.
-Yani siz altmış yaşında mısınız?
-Daha mı yaşlı gösteriyorum?
-Yok ama...Siz ne iş yapıyorsunuz?
-Çalışmıyorum. Misafirim; daha doğrusu burada iç güveysiyim.
Muhabbet böyle devam etti ve ben ‘Okçu’nun Yolu’ isimli kitabi aldım ve dükkandan çıktım.
Çocukluğumdan beri okulları sevmedim ama kitap okumasını her zaman, hatta en dar zamanlarımda bile sevmişimdir.
Gençlik yıllarımda da sıkıldığım olurdu. O zaman içkinin su gibi aktığı sazlı sözlü ve kadın sesinin olduğu yerlerde soluğu alırdım. Alaca karanlık pembemsi yalancı dünyanın aldatıcı kollarında teselli arar, sahte mutluluklar yaşardım.
Zaman her şeyi değiştirdiği gibi beni de değiştiriyor. Eskiden gece gündüz beni mutlu ettiğini zannettiğim alışkanlıklarımdan artık sıkılır oldum.
Bedenimi uyuşturup beni sahte dünyalarda gezdiren maddelerle ilgimi kestim. Çıkar ilişkileriyle kurulan arkadaşlıklardan uzaklaşıp samimi seslere ilgimi verdim.
Çocukluğumdan beri okurum ama bilhassa son otuz yıldır en önemli alışkanlığım okumak oldu. Uyuşturucudan daha etkili bir alışkanlık bu... Kitapçılarda kitapları karıştırmak, arka kapak sayfasını okumak; bir de Cafe’si varsa birkaç saat oturup aldığım kitaplara ismimi yazmak...
İşte benim için hayat bu...
Huzur bu, mutluluk bu...
Cengiz Arcan
01 Aralık 21
