Yaz sıcakları bastırdı iyice.
Yayla deyince Mersin’de Aslanköy baş yayla.
Aslanköy deyince de yıllar yıllar öncesine giderim.
Köy Enstitüsünden sınıf arkadaşlarım: Neşet Aydın, Heyecan Aydın,
Halil Erkan, Remzi Abalı, Feyyaz Özgür, ışık oldular. Mekanları cennet
olsun. Ali Alptekin ve K. Osman Yıldız’a sağlıklı yıllar dilerim.
***
Ya Velittin Yıldırımlar…O da bir Aslanköylü. Hem de hası.
Müdürü olduğum Erdemi/ Tırtar Okulunda 3 yıl birlikte çalışmıştık.
Yaptığı işin ustası olmayı amaç edinenlerdendi Velittin Öğretmen.
Diğer zamanlarda Dernek toplantılarında buluşuyorduk.
Çalışkan bir gençti. Bir yandan tarıma yoğunlaşmış, fidancılığı bir
hayli ilerletmişti.
***
Bense, “ Öğretmen Örgütlenmesi” mücadelesinin ön saflarındaydım.
12 Eylül Faşist felaketi geldi başımıza. Ortam ana- Baba günüydü.
Faşist yönetim, beni trafik kazasından filan korumak için olmalı, acilen
Gözaltına alıp, bir hücreye kapatmıştı. Fiziğimi korumak için, beslenmenin
kıt- kanaat olmasına ve de masajın dozuna özen gösteriyorlardı. Masajdan
çıktığımda sanki dünyalar benim oluyor, bir “ Oh!” çekiyordum.
Dışarı ile ilişki sıfırdı. Aile bireyleri ile bile görüşme yoktu.
Kokmuş çamaşırlarımı değiştirme önerim bile suç sayılmış, bir kez de o
yüzden dövülmüştüm.
***
Birgün ansızın kapıyı açan polis:
- Hoca, kapıya iki adam gelip dayandı. “ Görüşmeden asla gitmeyiz”
diyorlar. Yav, biliyorsun yasak. Adamlar oturdular kaldırıma “ Ya bizi de
içeri atın, ya da görüştürün. Yoksa gitmeyiz” diyorlar. Tımarhane kaçkını
mıdırlar nedir? Herkes köşe- bucak kaçmaya çalışıyor, bunlar sakız gibi
yapışıyorlar. Gel, şunlara bir laf anlatıver de beni kurtar yav.
- İsimleri neymiş, dedim? Söylemiyorlarmış.
Dışarıya çıkarken uyardı Polis:
- Aman Hoca, dışarıya mesaj filan göndermeye kalkıp da başımı
derde sokma. Her taraftan gözetleniyoruz, demeyi de unutmadı.
***
Görünce ben de şaştım: Ali Tuncer ile Velittin Yıldırılar idi ziyaretçiler.
Ali Tuncer köylüm ve üvey Annemin kardeşi.
Kaldırma oturmuş, bekliyorlardı.
Polisin uyarısı yüzünden kucaklaşamadık bile.
Yuvarlak lafa sarabildiğimiz kadardı haberleşmemiz.
Daha çok gözlerimizle konuştuk olabildiğince.
Gönül hoşluğuyla gönderdik.
Polis durup durup soruyodu:
- Hoca doğru söyle, bu arkadaşlarda delilik var mı?
- Yok kardeşim, onun birisi başarılı bir öğretmen. Diğeri de
Mimar Sinan gibi bir inşaat ustası. Ne deliliği?
- O zaman, bir örgüt haberleşmesi olduğu sonucuna varılır.
Yoksa başka türlü bu riske nasıl girilir? diyordu.
- Ona Yörük cesareti denir Memur Bey, diyordum ben de.
