Amanos Dağlarının Toroslara kavuşmaya can attığı yörededir Düldül Dağı.
Kahramanmaraş dağlarından çıkıp, Ceyhan’a kavuşmaya çalışan Sabun
Çayı, ortasından kesmiştir, peynir gibi.
Sabun Çayının yüz yıllardır uğraşarak yarattığı Düziçi Ovasını kucağına
almış bir baba gibi durur Düldül Dağı, karlı başıyla.
Gürül gürül akan Sabun Çayı temmuzun sıcağında bile yasaktı bize. Şimdiye
kadar boğulan olmamış. Belki yasak olduğundandır.
Gerçi yasak insanoğluna hak vergisi gibidir. Yasaklarla doğulur, yasaklarla
ölünür. Yanlışın- Doğrunun yerini seçemediğimizden mi onu da bilmiyoruz?
Yaz mevsiminin dışında üç mevsim kavgalıydık Düldül Dağıyla.
Yatılı okul öğrencisinin gezebileceği günler, yaya bile olsa bir hafta sonudur.
Neyleyim ki cumartesi olur Düldül Dağını bir bulut kaplar; iki gün durmadan
yağmur yağardı.
***
Okulumuzun keskin yasaklarından biri de sigara içmekti.
Çocukluktaki adam yerine konma özlemi, bu yasaklama ile de buluşarak, tiryakilik
düzeyine mi ulaştırıyordu?. Ne hikmetse yasak güçlendikçe tiryakilik artıyordu. Elimize
birkaç kuruş geçtiğinde iki baklava alacak yerde bir sigara alıyorduk. Sigara dumanı
savrulurken anlatılan anıların, özlemlerin tadı başka gibi geliyordu.
Öyle bir günde, kaçmışız fundalığa, dumanlarımız Düldül Dağı’nınkiyle yarışıyor.
Üçümüz de Toeos Dağlarının çocuklarıyız. Nazmi Coşkun Tarsus yöresinden;
Nazmi Öz Mersin Toroslarından; ben de Gülnar yaylalarından dem vuruyoruz. Dağ
keçisi avcılığı ön plana çıkıyor.
“ Acaba Düldül Dağında da dağ keçisi var mıdır?” sorusunda düğümlendi merak.
“ Sahi Düldül’ün izi var mı acaba?” deyiverdi Nazmi Öz.
Düldül efsanesini köylülerden duymuştuk. Düldül Hazreti Ali’nin atıymış. O dağın
üstünden geçmiş ve ayak bastığı kayalarda atın izi kalmış. O yüzden Düldül Dağı adı
verilmiş.
Kim tutar bizi; gidip bakarız Düldül Dağına.
***
Akşamdan nevalemizi hazırladık. Sabahın alacakaranlığında gizlice yola koyulduk.
Gerçi dağcılığa fazla yabancı değildik, ama biz zirve dağcısı değil, etek dağcısıydık.
Toroslara ne kadar alışkın olsak da yörenin yabancısıydık. Daha uygun yerler varken,
çok sarp yerlerden tırmandığımızı dönüşte gördük.
Öğle sonu çıkabildik dağın üstüne. Aşağıdan görünüşe göre sivri bir kayalık gibi
görünen dağın üstü koskocaman bir düzlüktü. Kar ortamına uygun bitki örtüsü de
azımsanmayacak ölçüdeydi.
Bizim derdimiz Düldülün ayak izleriydi. Vakit daralıyordu. Koşar adım iz peşinde
av köpeği gibi gözümüz taşlardaydı.
At izine benzetilebilecek birkaç kaya çukuru bulmuştuk. Ama beş yüz metre
kadar aralık vardı. Bu nasıl koşuydu. Koşacak yer bu dağın başı mıydı? Üstelik bazı
izler ters yöndeydi. Sanki hayvan döne döne zeybek oynamış gibi.
Susuz kalmıştık. Karı yedikçe susuzluk daha da artıyordu. İçinde kurtçuk oluşmuş
at izi çukurlarındaki kaklık sularından içtik, içebildiğimiz kadar.
***
Nasıl olsa dönüş kolay olur kanısıyla geç kalmıştık. Karanlık basıyordu.
Oysa bilinmeyen dağ yolundan inmek, çıkmaktan bin kat zormuş meğerse.
Düşmelerimizi sayamaz olmuştuk. Nazmi Öz’ün bir parmağı kırılmıştı. Kol, bacak
kırılmadığı için sevinç içindeydik.
Şafağın önünde gelebildik okula. Gizlice girip, aç- susuz yattık.
Akşam mütalaasında yokluğumuz ortaya çıkmıştı.
Yalana hiç sığınmadık. Olduğu gibi anlattık serüvenimizi.
Birer gün “ Okuldan uzaklaştırma cezası” aldık ödül olarak.
Düldül’ün çiftesi fena vurmuştu bizi.
