Selamına kibarca karşılık verip gitmek üzereyken, ondan, biraz da çekingen bir hamle daha geldi: Karşıya geçecek misin?
Evet, şu taraftan geçeceğim, diye cevaplarken, zaten yan yana, caddeye bakan kaldırıma çıktık.
O an anladım ki karşıya geçmek istiyor,
Ama yoğun araç trafiğinin aktığı, döner kavşaktaki araçların sağa dönüşte hızlarını kesmediği geniş caddeye adım atamıyor ve bunu da söyleyemiyor.
Ben sizi geçireyim isterseniz, derken evimin yolunun, onun gideceği yönün tam aksi tarafında olmasının hiçbir önemi yoktu.
Işıklara geldik. Yeşil ışığı beklerken, o, beceremiyorum kızım, derken ben, onun yanındaki yerimi aldım ve karşıya geçmesinde yardımcı oldum.
Ayrılırken ağzından dökülen, Allah gönlüne göre versin kızım, duasıyla kendime geldim.
Aslında ne kadar basit, yapılması en olağan hale gelmiş davranışlardan biriydi ve çok küçücüklerindendi belki,
Hatta pek çok şeyin anlamını yitirmediği, kirlenmediği, kavramların karışmadığı zamanlardan,
İnsanlığın değer kazandığı, ailelerin kocaman, evlerin sıcacık, mahallelerin huzur dolu olduğu yıllardan,
Sevginin, güvenin, iyiliğin, masumiyetin, zarafetin her zorluğun üstesinden geldiği dönemlerden kalma bir alışkanlıktı,
Fakat günün yorgunluğunun yerine huzuru koydu.
Birbirimiz için yapacağımız çok şey var hayatta; dinlemek, anlamak, empati kurmak, gören göz, tutan el olmak gibi.