Çocukluğumun evinin kokusu portakal çiçeği ve yasemindi, sesi ise radyo.
Yerini siyah-beyaz televizyona bırakana kadar, salonda başköşedeydi bizim büyük radyo. Bir tane de küçük olanı vardı, ki o elden ele, odadan odaya dolaşırdı.
Efekt, seslendiren, yöneten denirdi, hiç anlamazdım, orada bir yaşam var sanırdım. Radyonun içinde insanların olduğunu zannettiğim kadar küçük yaşlardan itibaren,
Her güne,
“Demirbank hayırlı günler diler” anonsuyla başlardık. Okula giden ev halkının ardından, o dakikalarda bütün işini-gücünü bırakan annemle birlikte radyonun önündeki sedire oturup, saat 9:40’da Arkası Yarın’ı dinleyerek devam ederdik. Hemen sonra başlayan Okul Radyosu’nda ise ben, defterlerimin kenarına çizdiğim kırmızı çizgilerin arasına yaptığım kenar süslerini tamamlar, çantamı hazırlardım, annemse mutfağa geçerdi.
Okuldan dönen büyüklerimle birlikte oturduğumuz kalabalık sofrada çatal-kaşık seslerine karışan Akşam Ajansı’yla hiç ilgilenmezdim. Ama her akşam 20:00’de yayınlanan Uykudan Önce’nin saatini iple çekerdim.
Çarşambaları bizim odada toplanırdı tüm kızlar. Çıt çıkmadan Radyo Tiyatrosu dinlenirken uykuya dalardım. Pazarları ise merdaneli çamaşır makinesinin gürültüsünden biraz da şikâyetçi olan ailenin erkeklerinin maç dinleme günüydü.
O cızırtıların arasında tanıdık bizler ilk, Kerim Afşar, Tolga Aşkıner, Alev Sezer, Tomris Oğuzalp, Tevfik Gelenbe, Kerem Yılmazer, Can Gürzap, Arsen Gürzap, Nisa Serezli, Metin Serezli, Nevra Serezli, Gazanfer Özcan’ı ve diğerlerini.
Her biri önce radyodaki sesleriyle konukları oldu evlerimizin, ablamlar o seslere aşık oldu önce. Sonra cam ekranlardaki görüntüleriyle ve Kuruntu Ailesi, Uğurlugiller gibi pek çok dizileriyle onların ne büyük sanatçı olduğunu anlayacak yaşa geldim. Ve fark ettim ki, hepsi bizden birileriymiş.
Bugünse, tek tek yitirdiğimiz her biriyle,
Kendimizden bir şeyler de yitip gidiyor gibi hissediyoruz. O zamanların tanığı olanların, kendilerinden biri gibi gördükleri her sanatçıyla ilgili anılarını canlı tutma arzuları kalıyor geriye sadece. Çünkü onların her biri de hem eriyen ve yok olan zamanlarımızın tanıklarıydı hem de kokusu ve sesi olan evlerimizin, yaşamlarımızın, mutlu ve değerli günlerimizin ortaklarıydı.
