Mehmet Doğan Karakuş - Muhabbet Yelleri


OMUŞ

MEHMET DOĞAN KARAKUŞ


 

                                                                      

 

                                                                                                          Ağalar verir yumuşu

                                                                                                          Çağırın gelsin Omuş'u

                                                                                                          Zavırlasın dursun bari

                                                                                                          Gasıla inek komuşu

            Kimdir, necidir, nasıldır, neden adına Omuş denilmiş, kimse bilmez. Kimsenin umurunda da değildir, neden Omuş denildiği. Amma nasıl, nice biri olduğu kasabanın tarla ıssılarıyla, inekleri güden herkesin umurundadır.

            Şöyle ki;

            Kara kuru bir adam düşünün. Korkuluğu andırsın biraz. Bir de za'ar it düşünün. Hani havladı havlayacak, ısırdı ısıracak. Gözleri keskin kara. Atmaca, şahan, kartal karası. İşi gücü İmir'in itince ziv ziv gezmektir. Murtlu tepeden tutun, kasabanın güneyindeki, kasabayla birleşik ekin tarlalarına dek her yer ondan soruludur. Kayış kayıştır yüzü. Sahtiyenin koyu kahverengi, siyaha çalan, koyu mu koyu kahverengini sanırsınız ki yüzüne maske yapmıştır. Siyah gözlerindeki çelik siyahı, kartal bakışı, atmaca bakışı, şahan bakışına şıp diye uyumlu bir renk kaplamıştır yüzünü. Sahtiyenin koyu kahverengi nasıl ışıl ışıl parlarsa, yüzü de öylesine sahtiyen sahtiyen parlar.

            Asri mezarlığın ardındaki Kalayç'oca, Kalayç'oca'nın altındaki yolun kenarındaki Çörtüllerin tarlası, kasabaya ışık sağlayan dev jeneratörlü santralden ta asri mezarlığa dek uzanan tarla; kartal yuvasını andıran, dişçinin portakal bakçasının bakçılığını yapan İbiş'in evinin hemen altından asri mezarlığa dek uzanan tarla kimindir, kimse bilemez. Bomboştu. Bomboş. Santral, santralin üstünde, kartal yuvasını andırır İbiş emminin evi, kasabanın son binalarıydı. Andırın caddesi, ipcileyin uzar, mezarlıktan sola yukarı, Murtlu Tepe'ye tırmandığında, tepenin alınlığında boz bir lekeymiş de, boz bir yaraymış da hiç iyileşmezmişcesine duran bozluk, yol bozluğudur. Koyu yeşil murt çalılarının arasından boz boz belli olur.Sülemiş'ten, kasabadan, hatta daha uzak yerden görünür bozluk. Sakar dananın alnındaki sakarlığı andırır.

                                                                                                                      Ferid'ahmet Ferid'ahmet!

                                                                                                                      Hele beriye gel bir zahmet

                                                                                                                      Gasılların talan olmuş

                                                                                                                      Omuş'a buyursan yumuş”

            Feride Ahmet, işte o santralin kaşısından, Çörtüllerin bakçasından tutun da asri mezarlığın dibine değin uzanan, Andırın caddesinin beri yakasında, derenin kenarındaki geniş arazinin ıssıdır.

            Omuş uzun, kalın kiraz dalından, kızılcık kirazı dalından yapılma, kağnı mesesine benzeyen sopasını tüfek taşırcasına omuzuna atar, dağ namazından a'aşama'ça Göçmenler köyünden Murtlu Tepe'nin ardına dek gidip gelir. Gidip gelir de gözleri kartal kartal, şahan şahan, göz aklarında, kara elmas parıltılı, fıldır fıldır döner.  Kahverengi bir karalıktır, yüzünün derisinin karalığı. Ağzı O durumundadır.

                                                                                                                      Elinde kağnı mesesi

                                                                                                                      Önünde yemek kesesi

                                                                                                                      Nerelerden gelir sesi

                                                                                                                      Bu ses Omuş'un sesi

            Denir durur Tapu Tepesinden Göçmenler köyüne dek. Şabaplı köyü kuzeydedir. Oraları Omuş'un varlığını bilmez, sesini duymaz, hiç de umursamaz. Omuş, güney yönünün tarla bakçısı, koruyucusudur. İşi gücü yeni gasıla durmuş buğday tarlalarının nazlı gelince ığralanma zamanı inek, öküz, keçi, at, eşeklerin salyalı ağızlarından kurtarmaktır Omuş'un. Bir hayvan gasıla girip de şöyle bir dişleri arasına, dilini uzatarak yeşil yeşil ığralanan gasılı diline dolayıp, bir cayırtı koparıp keyifle çiğnemeyedursun! Alimallah Hopurcuların oradan yeldirir gelir de o ineğin, öküzün, eşeğin, atın, keçinin ağzından kapmak bir yana, boyun köküne öyle bir indirir ki; ossaat ayakları iki büklüm olup, ıkıverir hayvancağızlar. Öylesine güçlüdür kiraz dalından yapılma sopası.

            Baharda başlardı Omuş'un gösterisi. Yaz gelende tarlalar sarı fireze kesende, sürülü nadasa bırakılanda kimse göremezdi. Sanılırdı ki yer yarıldı, yerin dibine, yedi kat yerin dibine gömüldü Omuş. Kara kuru bir adamdı. Asri mezarlık yolunun her iki yakası kalınlaşmış kenger, sertleşmiş buturak, çakır dikeninden geçilmezken, Tapu Tepesi'nin altındaki koyakta, Hopurcuların koyağında yeşil yeşil otlar, sabah zopurlarından nasibini alan bir hoşnutlukla, gün doğumuna salardı toplanan çiğ damlacıklarını. Dereler kururdu. Yazı, kavurucu sıcağa teslim edeliberi kimseler görünmezdi o yörelerde. Omuş da. Kasaba, cırlavık seslerinin cır cır öten, hiç durmayan seslerine boğulur kalırdı.

                                                                                                                      Zopurunan zopurunan

                                                                                                                      Boydan boya hopurunan

                                                                                                                      Tarla açmış hopurcular

                                                                                                                      Ellerinde satırınan

            Tarlalar nadastan kurtulur da sürülür, biderler ekilince, bir de yağmur düşerse ekim ayında, birkaç santim olup da hayvan dudaklarının, iri dillerinin kavrayarak ağızlarına alma zamanına denk gelen bir zamanda Omuş, tarla sınırlarında görülürdü.

            Uzun, zalım, hayın bir kovalamaca başlardı Omuş ile inek yayanların arasında. Kasabanın orta yerinde, bir zamanlar rüştiye mektebi olarak kulanılan, sonradan Şehir Oteli olan binanın ardı, Kör Hacı'nın nala ıslık çaldırdığı han, Omuş'un gasıl sabıkalı hayvanların mahpus edildiği yer idi. Oradan, sabıkalı hayvanlarını almaya gelenler, beş lira verirlerdi, mahpus hayvanlarını almak için. Söylenti odur ki ağalar da katkıda bulunurmuş, Omuş'un bekçiliğine. Buğdaydan buğday, arpadan arpa, paradan para...

            Omuş...

            Kasabanın geçmişinde yüzü sahtiyen ışıltılı, kahverengi koyuluğunda gezdi durdu.

            Gezdi durdu.

            N'oldu bilinmez, atıldı Omuş bir kıyıya.

            Yaşlılıktan mıydı?

            Makine devrinden miydi ne?!

            Unutuldu gitti.

            Kimdi, kimin nesi, kimin fesiydi...

            Omuş'um Omuş'tur benim

            Yumuşum yumuştur benim

            Hele bir yumuş verince

            Keyifim gıcırdır benim...

            Ne yumuş, ne Omuş olsun ömrümüzde.

            Olanın adı BARIŞ olsun!

           

Servet Koç
26.07.2021 17:23:25
Çocukluğum,yaylaya giderken 15 Mayıs gibi anılarım. Gözümde canlandı.Yeniden yaşadım. Teşekkürler Mehmet Doğan Karakuş..

YAZARLAR

  • Cuma 24.9 ° / 14.2 ° Güneşli
  • Cumartesi 28.3 ° / 15.1 ° Güneşli
  • Pazar 28.3 ° / 15.7 ° Güneşli
  • BIST 100

    9079,97%3,10
  • DOLAR

    32,35% 0,15
  • EURO

    34,93% -0,09
  • GRAM ALTIN

    2322,96% 0,18
  • Ç. ALTIN

    3843,45% 0,00