Bu korku dolu muhteşem kızıllık, yıllarca beklendiği gibi doğudan da gelmedi. Bir anda ve hala tartışılan bir nedenle oluştu, gelişti, hızla gelişmeye devam ederken, yıkımıyla muhteşem bir dehşet konumuna ulaştı ve görüldüğü kadarıyla, yayılarak genişlemeye de devam ediyor. Çözüm nerede? Çözüm de yıllarca korkulan, ötelenmek istenen,koruyucu, kollayıcı sosyal devletin davranışlarının derinliğinde gizli.
Korkunun ecele faydasının olmadığı bilinen bir gerçekken, esas olanın,her durumda etkin öngörüyle tedbir almanın gerekliliği olduğu, bir şekilde ve farklı siyasi saiklerle unutuldu. Şimdi ülkenin oldukça önemli boyutlarda ve oldukça önemli stratejik konumunda bir alanı, alevlere teslim olmuş durumda.
Ekranlarda boy gösteren yetkiler, yaptıkları açıklamalarla izleyenleri şaşırtırken, yangının devamlılığı ve giderek artan şiddeti, yakıcılığı, yıkıcılığı ve yok ediciliği karşısında, kurumların birbirlerini suçlayıcı ifadelere yönlenmesi, yapılması gerekenler için giderek daha da geç kalındığı ve bir nevi yangına karşı eylemsellikte aciz kalındığı izlenimi vererek, toplumsal yapının tüm algılarını sarsarken, toplum vicdanında önemli boyutlarda yaralarla, ulusal bir travmaya yönleniyor.
Tartışmaların geldiği nokta da iki kurum karşı karşıya kalırken, esastan da uzaklaşılıyor. Halen ve yangının başından bu yana, Türk Hava Kurumunda mevcut yangın söndürme uçaklarının neden kullanılmadığı sorusunun yanıtı aranırken, söz konusu uçak sayısı, THK eski açıklamasına göre, üçü HEK (Hurda, Enkaz, Köhne), ikisi parça bekler durumda dokuz. HEK olanları anlamak mümkünken, parça bekleyenlere açıklama getirmeye çalışmak, akılları zorluyor. Üstelik en yetkili ağızdan yapılan antika uçaklar açıklaması, havacılık nosyonunun çok ötesinde. Ayrıca, Türkiye stratejik ve oldukça kırılgan, konumu nedeniyle, sadece bir kurumun inisiyatifine bırakılamayacak önemdeyken, hemen her hava meydanında bulunan itfaiye teşkilatlarının bünyesine, birer ikişer yangın söndürme uçağı tahsis edebilecek güç ve kudrete de sahip. Bu durumda ülke genelinde bir yangın söndürme ya da doğal afetlere en hızlı müdahalede de asgari yeterli seviyede tedbir, kendiliğinden ortaya çıkmış olur.
Bu arada Türk Hava Kuvvetleri, yakın zamanda bir dönem, C-130B tipi nakliye uçaklarına yangın söndürme aparatı montesiyle, 1998 yılından bu yana, 21 bölgede yangınlara müdahale ederken, 1999 depremi sonrası TÜPRAŞ yangınına başarılı bir müdahale örneği de sergilemişti ki sanki bu olaylar hafızalardan silindi.Üstelik maliyet hesabıyla ortaya çıkan sonuç da gösteriyor ki Türkiye, her coğrafik bölgesine, bölgenin arazi yapısına, özelliğine uygun bir yangın söndürme filosu teşkil ederek, en etkin yerlerde konumlandırabilecek güce, teknik yeterliliğe ve yetişmiş insan kapasitesine de sahip.
Çığlıklar yükseliyor güzel ülkemin güneyinden ve bir vahşet yaşanıyor sanki, mitolojiden dışa taşmış da kızgın Tanrı Apollon, öfkelenmiş Artemis’e, Chloris’e, Kibele’ye, Demeter’e ve toprak ana Gaea’ya nispet edercesine, Zeus’un şimşeklerinin desteğinde yakıyor, yıkıyor, yok ediyor ormanları ve ormanı ev olarak sahiplenmiş tüm canlıları.
Duyulamıyor çığlıkların tamamı. Çünkü insan kulağının algılayabileceğinden çok daha yüksek frekanslarda yükseliyor, ağzı olmayan canlıların çığlıkları. Hayvanlarsa şaşkın, ürkek, korku dolu bakışlarla süzerken etraflarını, çoğu ne olduğunu dahi anlamadan, bir anda küle dönüveriyor. Ormanlar birer krematoryuma dönüşmüş, yok ediyor birer birer, acımasızca içinde barınan tüm canlıları.
Sorumlusu da her kötülüğün ardında olduğu gibi yine insan ve insanın bitmek, tükenmek bilmeyen o vahşet dolu hırsları.
Can UĞURATEŞ
