Aratos dergisinin yayımlanan 71. sayısının konu ve yazarları şöyle: Bordo Renkli Ojeli Tırnağı Kırılan Kadın-1 (Ahmet Ünal), Ubuntu, Afrikalı Bir Anketör, Yorgun Şans Melekleri ve Rafal Olbinski (Seval Deniz Karahaliloğlu), Kıssa´dan Hisse: Başkaldırıyoruz Öyleyse Varız? (Doç. Dr. Zehragül Aşkın), Ezidi Çocuğun Türküsü/Şiir (Özgür Daşlı), Okunması ve İzlenmesi Gerekenler (Prof. Dr. Çetin Veysal), Bir Cinsel Obje Öğesi Olarak Fotoğraf: Nü, Erotizm, Pornografi (Ali İhsan Ökten), Anadolu Kentleri (Turan Alptekin), Tarsus´un Geleneksel Mimarisinin Baştacı Kapıların Taş Süslemeleri (Hüseyin Adıbelli), Bir Eski Zaman Masalcısı: Tarsuslu Destancı Dede Yusuf Işık (Uğur Pişmanlık).
Aratos dergisinin yayın kurulu üyesi Doç. Dr. Zehragül Aşkın derginin ?Genişletilmiş Düşünce Tarzı; ?Kendini Başkasının Yerine Koyarak Düşünmek? sunusunda şu düşünceleri dile getiriyor,
?Tarihsel ve toplumsal bir olgu olan özgürlük Aremt?in belirttiği gibi Vita contemplativa (düşünen) ile vita activa (eyleyen) arasındaki ayrımın ortadan kalktığı, eyleme ve söyleme dayalı politik örgütlenmeye dayanır. Bu bağlamda tarihsel olarak Platon, Aristoteles, Kant, Roussesau, Hobbes ve Marks gibi düşünürler tarafından kavramsal çerçevesi çizilen insani eylemin gerçekleştiği arena olarak politika toplumsal özgürlüğü kazandıracak barış, adalet ve eşitlik gibi ilkelerin korunması için gerekli olan koşulları oluşturmakla yükümlüdür. Oysa bugün özgürlüğün politik bir deneyim olmaktan çıkarılarak anti politik bir içerimle tek bir kişinin tahakkümüne dayanan tiranlığa nasıl dönüştürülebileceğinin denemesi yapılıyor.
Bizler biliyoruz ki pragmatizmin emrine giren düşünce etik ve politik temelde kendini diğer düşüncelere bağlı görmeyeceğinden kendisi gibi düşünmeyenleri insan olmak bakımından değerden düşürür. Nitekim bugün toplumumuzda her geçen gün ivme kazanarak artan adaletsizlik, şiddet ve çatışma değer rölativizminden beslenen söz konusu değerden düşürme politikalarının bir sonucudur. Öyleyse burada yanıtlanması gereken felsefi problem bu şiddet ve çatışma döngüsünün temelinde yatan etik zemini oluşturan ?değer rölativizminin? üstünden nasıl gelinebileceği sorusudur.
Soruya yanıt daha sonra Marks tarafından geliştirilen Kant´ın ?Sensus Communis? (Ortak Duyu) kavramından gelmektedir. Halk arasında gündelik ilişkilerde ?önce iğneyi kendine, sonra başkasına batır? deyiminde içerilen kavram, en genel anlamda her bir insanın din, dil, ırk ayrımı gözetmeksizin kendisini dğer insanlara ortak insani kaygı yani insanlık idesi ile bağlaması ve bu bağlamda kendisini diğer insanların yerine koymasıdır. Bu noktada Felsefede Stoacı gelenek yanında Sokratesci ahlakın ve siyaset felsefelerindeki hemen hemen tüm toplumsal ütopyaların arka desenini oluşturan Sensus Communitas kavramı daha özel bir anlamda insanlık ile özdeş olma duygusudur.
Sokratesci bilincin Delphi Tapınağının girişindeki ?kendini bil? şiarında kendisini bize buyuran genişletilmiş düşünceye sahip olmayan her insan toplumsal barış için tehdittir. Binlerce yıl öncesinden Sokrates, politik eylemin barış gibi ortak insani kaygılarda temellenen yüksek değerlerden değil de kendi paçasını kurtarmak için araç değerlere tutunan insanların kendi çıkarlarını diğerlerinin acısı üzerine inşa etmesinin getireceği toplumsal felaketleri önceden görmüştür.
Sokrates´in işaret ettiği ahlak ve politika arasındaki içsel ilişkinin Kant tarafından etik-politik bir görünüme dönüştürülmesinin temelindeki sorun çatışma ve şiddet döngüsünden ortak insani değerlerin yeşerdiği barış durumuna nasıl geçilebileceği sorusudur. Kant´a göre politik ahlaksallık ötekini yargılarken duraksamayı ve genişletilmiş düşünce tarzının buyurduğu gibi kendi tikelliğimizden çıkıp başkasının yerine geçip düşünmeyi gerektirir. Çünkü Kant´a göre ancak böylesi bir duraksamaya eşlik eden bir perspektif ile pragmatizmin çarklarından kurtulup çokluktan çoğulculuğa ve ortak insani değerlere ulaşılır?.
