Bir krizantem baharında gelmelisin.
Kıpırtısında düşen son yaprağın
bir masal iksiriyle kavuşmalı gözlerimiz,
vuslatın ilk şafağında sevmeliyim seni.
Sevinçten uçmaya şahin yüreğimiz olmalı.
Yazın sonu diye dökeceksek eğer
yapraklarımız bir aklı kaçık ırmakta akmalı.
Onlar ki, çaresiz kavşaklarda yazılmış
karanfil öykülerini tersine okumalıyız,
hasretler bize doğurgan ab-ı hayat olmalı.
Kimsesizliğin kod adı sensizlik mi, nedir?
Bir sarı-kızıl şarkı yüzüme esmekte ısrarlı.
Kemanın sesi zıpkın gibi kokunu söylemekte,
her notanın sırtında bir salkım gözyaşı,
sonbahar mı yağıyor, damlayan kalbim olmalı.
Bir şehrin tenhasında yazılı hâlâ adın.
Şimdi o bilinmezde frezyalar açmakta.
Her taç yaprağın sana acil sözü var.
Yorgun bir uçarı kırlangıç itirafçı buna.
Gözlerime yağmursuz gökkuşağı nafile.
Sen gelsen, ellerimde çığlıklar olmalı.
[Yağmurla yürümeyi sever miydin?]
