Waldfriede, ayni zamanda orman içindeki yüz yıllık bir özel hastanenin ismi.
Okul eğitimine saygım vardır ama her zaman söylediğim bir söz de var; “En büyük öğreti ölümdedir, mezarlıklardadır” derim.
Ayrıca her ne kadar zorlu da olsa Hastaneleri, Tımarhaneleri ve Mahpushaneleri de, öğretim yuvaları olarak görürüm.
Bu sebeple imkan dahilinde ve elimin erdiğince oturduğum bölgede zengin fakir ayrımı yapmadan cenazelere katılır, Hapishane, Tımarhane ve Hastane ziyaretlerine giderim.
Adam olana, öğrenmek isteyene çok şey öğretir buralar, hem de teoriyle pratiği aynı anda verirler.
Çocukken, İstanbul İstinye devlet hastanesinde ufak bir fıtık ameliyatı geçirmiştim; doktor beni bayıltacağı anda “öbür tarafa selam söyle” demişti.
Dertsiz yasayamam ben. Bu sefer büyük bir hastalık yapıştı bedenime ama ben onu kendime yakıştıramadım ve altı aydır onunla savaşmadan dostça sorunu halletmeye karar verdik.
Ve 18 Ocak 2022 günü hastaneye yattım ve 19 Ocak sabahı erkenden o günün ruh haliyle bir şiir yazıp gazeteye gönderdim ve sosyal medyada paylaştım. Sabah sekizde ise ameliyathaneye alındım ve ameliyat masasında yarım saat yatarak hazırlıkları gözlemledim.
Ölümü öyle hazmetmişim ki, en ufak bir korku ve endişe yaşamadım. Fakat halâ düşünüyorum; iğne falan vurulduğunu hissetmediğim halde masada uyuyakalmışım. Bu uykuyu sevdiğimden mi, bilemiyorum. Neyse...
Beş saat süren ağır bir ameliyattan sonra yoğun bakımda gözlerimi açtım ve iki gün sonra beşinci kattaki odama taşındım. Ve 22 Ocak’ta ilk işim ikinci şiiri yazmak oldu. O hâletiruhiyeyle ne yazacağımı ben de merak etmiştim.
Tamamı on gecelik hastane maceramdan sonra bugün eve gideceğim.
Bu mükemmel hastaneye tesadüfen yolum düşmüştü.
Hastanedeki tüm personelden, doktor ve hemşirelerden ve diğer görevlilerden bana gösterdikleri yakın ilgiden dolayı hepsine müteşekkirim.
Burada insan oğulları ve kızlarıyla, belki de ete kemiğe bürünmüş meleklerle karşılaştım.
Tanrı’nın sevgisi ve şifasını daima hissettim ve hissediyorum. Sanki doktorlar ve tüm görevliler Tanrının eli olmuştu.
Hastanede çok önemli gözlemlerim oldu fakat bu konuyu kısa bir yazıyla anlatamam. Kendimi iyice toparladığımda bunu öyküleştireceğim.
Şunu söylemek isterim; Almanya’nın en büyük zenginliği ve gücü, iş ahlakı ve iş disiplinidir. Bu disiplini hastanede de açıkça gördüm. Şaştım kaldım...
Parmaklarım cep telefonumun tuşlarını kullanacak duruma gelsin bir, bu on günlük hastane gözlemlerimi yazacağım.
Tanrı’ya şükürler olsun ki, yine O’nun yardımıyla bu dertten de kurtuldum...
Tanrı’dan tüm hastalara şifa diliyorum.
Sağlıcakla kalın.
Not: Lütfen bana hastalıkla ilgili soru sormayın. O konu kapandı bitti.
