Bir zamanlar müziğin arabesk diye bir sorunu vardı. Onsuz olmuyor; arabeske varyansın etmeden yatılıp kalkılmıyordu. Sabah akşam kimilerinin baş belasıydı arabesk?
Türk Müziği´nin, Türk Sanat Müziği´nin bir numaralı düşmanıydı arabesk. Her köşe başında bir komplo hazırlıklarındaydılar büyüklerimiz; eli kanlı nasıl müzik dinleyeceklerse!..
Hurra, gidiliyordu arabeskciğin üzerine? Müzik alanlarında elini yakarım şarkısı söyleniyordu, arabeskcik bir daha o mikrofonları tutmasın diye. Zaten pek tuttuğu da yoktu arabeskin.
Ekranın karaborsa olduğu dönemde, TRT Çanakkale geçilmez marşını söylüyordu, olur da, maazallah bir geçip meçerse, bu memleket batar diye.
Edip Akbayram, çocuğuna süt alamadığı o karaborsa ekran günlerinde, teklif edilen onca tatlı paralara rağmen, inadına çıkıp arabesk okumuyordu. Hani ona da saygı duyacaksın, sonuçta bir ilke adamı. Hem biz bilsek bilsek onun kadar bilebilecek miyiz yani.
Sonuçta olanlar arabeske oluyordu?
Hele Orhan Gencebay´a ne gıcık oluyordu bilseniz?
Arabeskin psikolojisini bozuyordu adam durup dururken. Böyle de babalık olamazdı yani değil mi?..
Şimdi Orhan baba ne yapıyor diyeceksiniz değil mi?
Adam durup dururken serbest müzik demeye başlıyor. Gel serbest müzik, git serbest müzik. Buna arabesk nasıl alınmaz.
Nasıl bozulmaz buna arabesk nasıl bozulmasın?
Her neyse?. Saadete mi gelelim diyeceksek, ne diyeceksek şimdi?
Peki ne oldu da ezeli düşmanlık son buldu? Şimdi herkes moda gibi arabesk söyleyip duruyor?
Demem o ki?.
İyi, güzel ve özgün ne varsa dinlenmelidir müzik adına? Müziğin dili evrenseldir çünkü; müziğin notaları sınırları aşar, lisanları zorlar, dostlukları kurar.
O halde?
Müziğin, sanatın jandarmalığına soyunmayacağız. Duyguları öldürmeyeceğiz, zevkleri kınamayacağız, yaratıcılığı, doğmadan öldürmeyeceğiz. Ve tahahmmül etmesini öğrenebilirsek arabesk de buna çok sevinecek.
