Şiir işte burda yanı başımızda? Kendine açık saklı maviliğinde tütüyor şiir yüreğimizin en gizemli kuytularında, ortalığı birbirine katarak, kendi vuruşkanlığının gücü doğrultusunda?
Süslü, saklı, güçlüdür şiir? Haklıdır, haksızdan yanadır; şımarık güçlüyü sevmez, eğriyi doğruyu bilir, görür, yanılmaz. Susar ama söyler kendi asaletince sessizliğin sesi sandığımız?
Toroslar´ca yükselir, okyanuslarca derinleşir, pınarlarca berraklaşır, gizil sıcaklığını insandan insana taşıma erdemini göstererir.
Güzel şiirler var, iyi şairler var yüreğinin yansımasını yüreklerimize yansıtabilecek. Buna karşın, yola çıktığı günün yakıtını hâlâ değiştirmeyen, değiştiremeyen fosil şiirlerin sahibi olmakla kösteklenen eğitimsiz şairler ya da şair adayları var.
Eğitim salt okul değildir her ne kadar öyle kabul edilse de? Şiirin okuludur, şiirin hayat okulunda okuyup, erdemleşme, onun yolunda, ona yakışır biçimde gidebilmektir.
Ondan bizi anlamasını beklemiyoruz? O zaten bizi anlıyor. Hafifleyip, çoğalabiliyoruz onunla.
Yokluğumuzu, yoksunluğumuzu, yoksulluğumuzu, her anlamda, paylaştığımız şiir değil midir; hayatı onunla sorguluyoruz,
Seviyoruz şiiri? Konuk ediyoruz yanı başımıza? En özel bir dost gibi her duygumuzu cömertçe paylaşıyoruz. Bir demet orkide serperek gizli serenadımızı yapıyoruz gönlümüzün balkonunda?
Şiirin bazen tıpkı aşk gibi, uzaktan sevmelerde, ütopik gelgitlerde hırpalanmasını da çok anladığımız olmuyor? Nerden başlayacağı bilinmeyen, başlamayan öykülerin sürgitliğinde hiç olacağını da düşünmüyor değilsiniz bu umarsızlıklarla.
İçtenliksizler, yetersizlikler savruluşunda olmak mı diyor şiir bazen kendi kendine, insana bakıp bakıp, zamansız yıkılan bir kalenin tarihi duvarlarına benzettiği duygularıyla.
Hakı verildiği sürece şiir de sevgi gibi elde kalabilendir? Umut, heyecan, solduğunuz bir hava olur şiir hakkı verildiği sürece. Ölen zaman eskitemez ama şiir çok şey eskitir, kısa ömürde hakkı verilirse eğer.
Aşkı bilmem ama ne varsa şiirde var sonuçta?
Şiirsiz, ışıksız, sevgisiz kalmayın.
