Ne birisi çıkıp da hiçbir hukuksal temele dayanmayan söylemlerle ?Türkiye´de sistem fiilen değişti, şimdi iş buna anayasal kılıf bulmaya kaldı? diyebilir, ne de silahlı çetelerden cesaret alıp birileri bunu örnek gösterip, ?Madem öyle, işte böyle? diyerek kimi bölgelerde özerklik ilan edebilir ve bunu da filli bir sistem değişikliğine örnek gösterebilir. Her iki açılım ya da girişim de Türkiye Cumhuriyeti´nin tarihinden gelen devlet düzeni işleyişlerine ve de Türk Ulusu´nun özgürlük ve bağımsızlıkla yoğurulmuş fıtratına bütünüyle aykırıdır.
Ülkemizin ve ulusumuzun ağır bir dönemsel bunalımdan geçtiği doğrudur. Bir yandan AKP iktidarı döneminde adeta bile bile hızlandırılan silahlı etnik ayrılıkçılık hareketleri, siyasal uzantılarının da etkisi ile, Türkiye fiili bölünmeye doğru yönlendirirken, diğer yandan da hukuk ve anayasa tanımazlık haline getirilen siyasal uygulamalar ülkedeki parlamenter demokratik düzene büyük darbeler vurmuştur. Çağdaş devlet yönetiminin temelini oluşturan ?Güçler Ayrılığı? ilkesi tamamen terk edilmiş, hiçbir hukuksal temele dayanmayan fiili durumların gölgesinde, ülke yönetimi tek adam sultasına mahkum kılınmak istenmiştir. Yürürlükteki anayasaya aykırı olan bu durum, bizzat Erdoğan tarafından da açıkça itiraf edilmiştir. Ancak böyle bir anayasa ihlalini ilan etmek kendi başına bir büyük sorun olmakla beraber, Cumhuriyet rejiminin temelinde yer alan ulus tarafından, devlet mekanizmaları ve bunların temsil edildiği kurumlarınca bu girişime karşı konulmayacağı da beklenmemelidir. Erdoğan´ın bu resti elbette görülmeyecektir, burası da böylece bilinmelidir.
Yalnız siyaset sahnesinde yer alan kimileri Erdoğan´ın şecaat arz edişini basit bir polemik konusu olarak görmek yerine, bu vahim olaya ulusal ve anayasal boyutlarda yaklaşmak, bunun gereğini de sonuna kadar yerine getirmek zorundadırlar. Örneğin CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu alelacele verdiği demecinde, Erdoğan´ın girişimi ile Evren´in darbe anlayışında paralellik çizmeye kalkışmıştır. Bu sığ benzetmede gözden kaçmayan bir hata vardır: Her ne kadar 12 Eylül Darbesi içlere sinmeyen bir ara rejime yol açmış olsa da, bugün kamuoyunda mahkum edilmek istenen Milli Güvenlik Konseyi sonuçta belli bir taahhüt ve program çerçevesinde, yönetimin Anayasal kurallar çerçevesinde gerçekleştirilen seçimlerle sivillere teslimini sağlamıştır. 1980-1983 arasında askeri yönetimin yanlışları ne denli büyük boyutlarda olmuşsa da, Türkiye yeni dönemine terör ve anarşi tehditlerinden arındırılmış olarak girebilmiştir.
Bugün ise ?fiili sistem değişikliğinin? önünde ve niyetleri arasında böyle bir program ve taahhüt edilen hukukun üstünlüğüne dayalı bir rejim yoktur. Adeta hükümetsiz ve parlamentosuz bir tek adam yönetimi öngörülmekte, bu yönetimi frenleyecek hiçbir anayasal organın düşüncesine bile yer verilmemektedir. Çağdaş dünyada akıllara bile getirilemeyecek, ?Beni halk seçti, ben ulusal iradeyim? gibi bir anlayışa dayalı rejimin egemen olması düşlenmektedir. Bu haliyle 12 Eylül Dönemini bir mumla aratacak bir gelecek beklemektedir Türkiye´yi!
Kemal Kılıçdaroğlu gibilerine düşen, bu tabloyu bütün yönleriyle görmeye çalışmak ve yakındaki büyük tehlikenin ulusal farkındalık, kurumsal ve siyasal direnç bağlamında nasıl engellenebileceğini ortaya koymak olmalıdır.
Silahlı ayrılıkçı örgütlerin ve siyasal uzantılarının nafile ?özerklik? ilanlarına gelince? Türk Ulusu yaşadığımız kargaşa ortamında böylesine bir ?psikolojik harekat? saldırısına yenik düşmemelidir. Sadece içteki ihanet odaklarınca değil, Batısı ile Kuzeyi ve Güneyi ile çepeçevre bir ateş çemberine alınmış Türkiye´nin, AKP iktidarı zamanında askeri etkinlik açısından boşaltılmış ve yerine bölücü unsurların yerleşmeye çalıştığı bir bölgesinde, silahlı çatışmadan mağlup çıkma olasılığı yoktur. Yeter ki güvenlik güçlerimizin elleri kolları tekrar bağlanmasın ve de ?Çözüm Süreci? ihaneti yeniden sahnelenmeye kalkışılmasın. Özerlik denilen her neyse öyle bir iki kurul kararı ile ilan edilecek bir şey değildir. Yaratılan boşluğa rağmen ülkemizin her köşesinde devletin egemenliğinin tekrar kurulamaması diye bir seçenek düşünülmemelidir bile.
Tıpkı ?Sistem Değişti? yanılmasının boşa çıkarılmasında olduğu gibi PKK, destekçi ve uzantılarına karşı yürütülen savaşımın da başarıyla kazanılması, ulusal farkındalık, kurumsal ve siyasal direnç bağlamında gösterilecek kararlılık faktörlerine bağlıdır. Önemli olan bu çerçevede yenilmişlik duygusunu bir tarafa itecek ve tüm faktörleri harekete geçirebilecek bir ortak cephe oluşumunu yaratabilmektir. Türk ulusu böyle sınavları hep geçmiştir. Bu kez de geçecektir.
