Kırk yıl önce er olarak yirmi ay askerlik yaptım.
Yaramazlığımdan dolayı üç ay da askeri cezaevinde yattığım için askerliğim yirmi üç ayda bitti.
Vatanıma helal hoş olsun.
Her asker gibi benim de acı tatlı anılarım oldu asker ocağında. Fakat ben bu yazımda hiç unutamadığım ve çok etkilendiğim tek bir anımı yazacağım.
Ben inançlı bir insanım ama hiçbir zaman katı dinci ve dindar olmadım. Tanrı’yı ve dinini elimden geldiği kadar yüreğimde yaşatmaya çalıştım.
Askeri kışlalarda, en ufak karakoldan bölük, tabur ve hatta askeri cezaevi yemekhanelerinde bile duvara asılı bir dua vardır.
“TANRIMIZA HAMD OLSUN, MİLLETİMİZ VAR OLSUN.”
Sabah kahvaltısı, öğlen ve akşam yemeği için sırayla tabldotu alan askerler masaya oturur ve yemeğine başlar. Bu sırada nöbetçi subayı veya astsubayı gelir; bu an nöbetçi çavuşu “dikkat” çeker ve herkes ayağa kalkar.
Nöbetçi subayı duanın ilk cümlesini söyler.
Ardından tüm askerler hep bir ağızdan:
TANRİMIZA HAMD OLSUN.
Nöbetçi subayı ikinci cümleyi söyler ve askerler hep birlikte:
MİLLETİMİZ VAR OLSUN.
Komutan “afiyet olsun.” der ve askerler;
SAĞOL çeker.
Bilmiyorum, şimdi bu dua okunuyor mu?
Eskisi gibi mi yoksa değiştirildi mi?
Okunuyorsa, eski heyecan var mı?
Benim Tanrı ile baş başa kaldığım çok anlar/zamanlar oldu.
Dileklerim, yakarışlarım oldu.
Göz yaşı dökmesem de gönül yaşlarımla isyanlarım ve teslimiyetlerim oldu.
Dualarım oldu.
Zaten dua Yaradan ile yaratılmışın konuşması değil mi?
Bazen kavga ettim Onunla bazen de sevgimi ve saygımı ilettim Ona.
Benim de Tanrı ile konuşmalarım böyle oldu.
Fakat ben hiçbir zaman asker ocağındaki dualarımızı unutamadım, o huşuyu hiçbir yerde yakalayamadım.
TANRIMIZA HAMD OLSUN,
MİLLETİMİZ VAR OLSUN.
