“ Yürü ya kulum” Tanrı’mızın bir komutu olarak bilinir. Ama sevdiği
kulları için kullanırmış. Kibar bir söyleyiş. “ Yürü ulan” da diyebilirdi.
Ama ben, bazı kullarına rica eder gibi “ Yürü” derken; kimi kullarına
“ çöplükte debelen kulum” diyeceğini sanmıyorum. O debelenmeler kul
olma sürecinden geliyor olmalı.
Neyse lafı uzatmayalım. Bir ara bana da “ Yürü be Mehmet’im, sevgili
kulum” dediği bir gün oldu. Kör söylemem ben. Allah razı olsun.
***
Kızım Sena’nın öğretmenlik mezuniyet ataması Ağrı İli/ Patnos İlçesine
olmuştu. Orada 4 yıl çalışması gerekiyordu.
Birlikte gittik görev yerine. İlçenin merkez sınırında bir köye atanmıştı.
Merkezden geliş- gidiş yapılacak şekilde yerleşim düzenini kurduk.
Birkaç ay da orada kaldım. Sevecen bir yöreydi.
***
Mersin’e dönerken bir işim nedeniyle Ankara’ya geçtim. Mersin’e
saat 23.00e bilet bulabildim. O saate kadar nasıl zaman geçirebilirim
diye düşünürken; eski Ankara arkadaşlarımdan üç tanesi karşıma çıktı.
Yanlarında, çok saygı gösterdikleri kalantor bir adam vardı. Tanıştırdılar,
Zonguldak Kömür İşletmeleri Genel Müdür emeklisiymiş. ( Özür: Adını
unuttum. Telefonumda kayıtlıydı. Arızada kayboldu) Ama harika bir
kişiydi. Hep “ Müdür Bey” diyorlar, isim fazla kullanılmıyordu.
Beni yolcu edinceye kadar, biyerde yemek yiyip söyleşmek önerildi.
Yemekteki söyleşi konularında Müdür Bey’le o kadar paralel düştüm
ki “ Adamı büyüledin” diye, fısıldadılar kulağıma.
Söyleşi sırasında Zonguldak’tan söz edildiğinde “ Bir kızımın Bartın’da
öğretmen olduğunu; evlenip orada yerleştiğini söylemiştim.
Müdür Bey de “ Ben de Bartınlıyım, hatta Bartın’a gideceğim” demişti.
Bir ara Müdür Bey “ Eee Hocam, şimdi siz nereye gideceksiniz?” dedi.
Mersin’e gideceğimi, saat 23’e biletim olduğunu söyledim. İnanmıyor
gibi biletimi de alıp baktılar.
***
Kalkma vakti gelmişti.
Vedalaşmak için elimi uzatmıştım ki Müdür Bey’e “ Hocam, yolculuğumuz
daha yeni başlıyor, ne vedalaşması?” deyince, kahkaha koptu. Kucakladı beni
“ Hocam, kızını görmeye gidiyorsun. Arkadaşlar, özledim demedi miydi?”
Herkes onun tanığıydı.
Meğerse benim bileti götürüp, açık bilete çevirtmişler.
Gece saat 1’de yola çıktık; sabah namazı Bartın’a vardık.
Beni kızımgile bırakırken “ Emaneti alın, iyi bakın değerlidir ha” demeyi
de unutmadı. Bizimkiler şaşkın. “ Nasıl tanıştınız? Herkes ulaşamaz buna“
diyorlardı.
Akşamüstü bir araba geldi “ Müdür Bey sizi bekliyor” diyerek, bizi bir
salona götürdü. Müdür Bey, Milli Eğitim Bakanı Köksal Toptan’la, baş
köşede oturuyorlardı.
“ Bakanım, işte sözünü ettiğim öğretmenimiz” dedi
Bakan “ Hoş geldiniz” derken, bir yandan da “ Telefonu getirin” demişti.
Uzun kordonlu bir telefon geldi. Telefon elindeyken;
“ Senin kız nerde çalışıyordu? Şuraya adını, çalıştığı yeri yaz” dedi. Yazıp
verdim. Bakan, Ankara’ya ismi yazdırdı, “ Acele tayini” derken, bana döndü
“ Nereyi istiyorsunuz?” sorusuna “ Mersin” dedimse de “ Mersin dolu.
Bartın’a yapalım. Ablası da buradaymış ya” kararına ses çıkaramadım.
***
İki gün sonra Mersin’e geldim. Kızım Sena, Ağrı’dan telefon ediyor;
“ Baba, benim tayinim çıkmış. Ben tayin istemedim. Buna aklım ermedi
. Ne yapmam gerek” diyordu.
“ Kızım ona benim de aklım ermedi. Sen, valizini toplayıp Bartın’a gide-
bilir misin; ben geleyim mi?” diye, yanıtladım.
Patnos’ta dört yıl çalışması gereken kızım, üç ün sonra Bartın öğretmeniydi.
Kızım iki yıl kadar Bartın’da çalıştıktan sonra, Mersin’e gelebildi.
Evet, süreç beni mutlu edecek şekilde gelişmişti.
Ne var ki, ayni görevi eşlerin ayrılığı pahasına yaşayanları düşününce,
mutluluk dediğimiz duygunun neşesi kaçıveriyordu.
Ama o bizim yargımıza hiç aldırmadan, bazılarına “ Yürü kulum” demeye
devam ediyor.
