Güneşli bir gündü 8 Şubat 1969 günü. Konvoy oldukça düzenli ve gayet ciddiydi: Suratlar asık, başlar dikti. Denilebilir ki; konvoyda gülümseyen hiç kimse yoktu. En önde Türkeş Bey önce yaya sonra açık bir araçta arkasında mehter takımı sonra motosikletlilerden oluşan belki bir koruma grubu onların arkasında Ulusal Kurtuluş Savaşımıza bir gönderme olsun diye mi yoksa geri kalmışlığımızı saptama için mi anlayamadığım kağnılar, onların arkasında ise yalın ayaklı ?komandolar? geliyordu. Bu son grup korkutucu görünmeye çalışıyorlardı. Zaten yeterince korkutmuşlardı. Devlet desteği ile yetiştirildikleri kamplardan, grevci işçilere, Amerika´yı, kapitalizmi bozuk sermaye düzenini ve emekçiyi savunan, sömürüyü protesto eden öğrencilere ve emekçilere kanlı saldırılarla çıkmışlardı. Toplum onları biraz da bu nedenle korkuyla izliyordu.
Ne oluyordu? CKMP büyük kongresini Adana´da yapıyordu. Partinin Genel Başkanı 27 Mayıs ihtilalının önde gelen liderlerinden Alpaslan Türkeş Bey´di. Konvoy Kapalı Spor salonuna geldiğinde kendi aralarında kavgalar çıkmaya başlamıştı. Havada ?doktrin? ?aksiyon? ?üç hilal? ?bozkurtlar? ?reaksiyoner? gibi terimler ve sözcükler uçuşuyor her sözcüğün etrafında birikenler bir diğeri ile kavga ediyordu. Kurultay dedikleri kongreden beklenen CKMP adının değiştirilmesi ve bir takım milliyetçi veya mukaddesatçı büyüklerin ?Genel İstişare Heyetine? seçtirilmesiydi? Yukarıda saydığım grupçuklar giderek iki ana başlık altında toplanmışlardı: Boz Kurtlar ile Hilalciler? Türkeş Bey duruma Komandoları ile çabuk hâkim oluyordu. Hele kurultayın açılış ve kapanış konuşmasında koyduğu bir düstur, konuyu ve MHP´nin bu güne kadar gelen konumunu saptamıştı ?Tanrı Dağı kadar Türk, Hıra Dağı kadar Müslüman bir partiydiler.?
İktidarda, bir eli kapitalist dünyada bir diğer eli de Tarikatlarda ve Cemaatlerde olan Süleyman Demirel´in başkanlığında AP vardı. Yani bazı alanlar AP tarafından kapatılmıştı. Ancak ?tesbih çekenlerle tetik çekenlerin? ayırt edilmesi konusu Başbakan Demirel tarafından net bir şekilde ortaya konmuş ve komandoların sırtları sıvazlanmaya başlanmıştı. Durum, iki taraf açısından da ?kazan kazan? düzeyindeydi. Her ne kadar kapalı kapılar arkasında Süleyman Bey´in masonluğu, çok fazla dindar olmadığı filan konuşulup tartışılsa da önemli olan kadrolaşmaydı Süleyman Bey de elhak kusur etmiyordu? Örneğin 1973 seçimlerinden sonra 3 milletvekili olan MHP nin iki milletvekilini Bakan yaparak Hükümet ortağı yapmıştı?
Türkiye 70 lerde inanılmaz bir terör ve yokluk karanlığına sokulmuştu. Başrolde MHP nin komandoları vardı bu kez ?ülkücü? olmuşlardı? Türkeş Bey ve Kadroları her koşulda desteklendiler o kadrolar da ?Başbuğlarına? ve Sermaye´ye gerekli saygıyı göstermekte kusursuzdular. Önünde elini öpmek için neredeyse kilometrelerce kuyruklar oluşurdu.
Hep ?Tanrı Dağı kadar Türk, Hıra Dağı kadar Müslüman´dılar?? Kimse ne ilgisi var yahu demedi. Diyemedi. Birbiriyle taban tabana zıt iki kavram! Irkçılık somut et kemik ve kanla ilgili bir kavram. Elle tutulur gözle görülür. Örneğin birisi çıkar ben Türküm şuradan geldim şunu yer bunu içerim der, bir diğeri ben çerkezim der, bir diğeri ben kürdüm der bunları derken herkesin dayanağı somuttur. İnanç içsel bir şeydir, yani enfüsi, sübjektif. İnanmanın yolları vardır bu yollar insanı tanımlamaz inancı tanımlar. Daha da önemlisi; Müslümanlık ırkçılığı şiddetle kınar ve dışlar?
Bu gün geldiğimiz yerde Devlet Bey´in ve etrafında konuşlananların açmazları bu önemli çelişki, bu düsturdan kaynaklanıyor. Bana kalırsa o ve etrafındakiler artık belki Tanrı Dağı kadar Türkler ama ancak Beştepe kadar Müslümanlar?
Küçük bir not ve teşekkür: Konuyu sadece belleğime dayanarak da yazabilirdim fakat bazı ayrıntılar arşivlerde daha berrak. Özellikle 8, 10 ve 11 Şubat 1969 tarihli Yeni Adana yansız ve güzel haberlerle okuyucularını bilgilendirmiş. Değerli Yeni Adana çalışanı Fehmi İnceoğlu´na elektronik ortamda bulunan arşive ulaşmamda yardımları için teşekkür ederim. AHMET DUMAN
