Biz, kocaman bir aile, bu 23-Nisan´a acılı girdik. Üç senedir birlikte verilen bir mücadelenin kahramanlarını andık. Kaç zamandır ölümle yaşam arasındaki köprüde bir yerlerdeyken, teselliyi birbirimizin kollarında bulduk.
Aralarında dolaşıyorken ben, yine onların gözündeki çitlembikleri gibiydim. Çok zayıf ve çelimsiz olduğum için sırf bu yüzden yorulacağımı düşünüp, kıyamayan annemin benden habersiz öğretmenime tembihlemesiyle, dört sene boyunca her bayram törenine bir kaldırım kenarından eşlik ettiğim, geçit törenindeki arkadaşlarımı izlerken en az onlar kadar sevinçli olduğum, onlar akşam ront yaparken Kapalı Spor Salonu´nda, tribünün koltukları arasında da olsa coşkuyla dans ettiğim, ulusal egemenliğin bir millete armağan edilmesinin ne anlama geldiğini çok da anlamadığım yaşlardaydım sanki.
Ertesi sene 23-Nisan sabahına kadar o bembeyaz, tüllü fiyonklarla dolu elbisemi özenle sakladığım, akşamdan ablama bigudilerle saçlarımı sardırıp da sabaha kadar o demir yuvarlakların üzerinde gıkımı bile çıkarmadan yattığım, dantelli, ucunda iki ponpon olan çoraplarımı rugan ayakkabılarımın içinde, yatağımın başucunda tuttuğum, geçit töreninde uygun adım marş yürüdüğüm heyecanlardaydım yine.
Ve sadece yaşarken kazanılacağını zannettiğim ne çok şeyin aslında bir ölümün ardından da biriktirilebileceğini gördüğüm, yalnızca hayatın değil ölümün de bir anlamı olduğunu anladığım ilk gençlik yıllarımdan bu tarafa yaşadığım her şey için şükrettiklerimle birlikte minnet doluydum. Aynı karını paylaştığım, aynı candan yaşam bulduğum, aynı cennet pınarının sütünü içtiğim, bir zamanlar bacaklarının arasında dolaşıp da hayranlıkla izlediğim, belki yılların yorduğu ama yaşanmışlıklarından zenginleşmiş insanların arasındaydım.
Genç yaşında amansız hastalıkla mücadele ederken, dik durup, hayata tutunan yengemle son ana kadar nasıl umut yeşertilebileceğini ve bütün bunları yaparken aslında işin sırrının tevekkülde olduğunu bir kez daha fark ettim mesela. Aynı zamanda kırk yıla yakın hayatını karısıyla paylaşmış, acısını, keyfini birlikte sürmüş, duyduğu ilk andan itibaren artık tanrının onlara ikramı kadar birlikte nefes alacakları sayılı zamanların farkında olan ağabeyimden ise bu mücadelenin seyrini etkileyecek sevgiyi, öpe, koklaya uğurlamayı, elleriyle beslerken gözünün bebeğine yerleşen kederi gizlemeyi, her hastane yolundaki yakarışında küçücük de olsa bir umut görmenin insanı nasıl da devleştirdiğini, çaresiz gecelerinde okuyup, ezberlediği kuran ayetlerini bizlerle paylaşırken o dokunaklı sesin ardındaki yürek yangınında hikmetinden sual edemeyeceği yaratana sığınmanın gücünü gördüm. Hayatın bir nefes kadar olduğunu, son nefesin yeni bir hayatın başlangıcına doğru bir yolculuk gibi düşünülmesi gerektiğine inanan kardeşlerimin yüreklerinden öptüm yeniden.
Her bayramı birlikte kutladığımız çocuklarımla kalben birlikteydim bu sene. Ama onların tek başlarına da olsa başarabildiklerini görüp ne kadar mutlu olduğumu hissedecekleri kadar yanlarındaydım. 3 yaşındayken TBMM´deki törenlerde dünya çocuklarıyla birlikteyken elindeki bayrağı sallayarak coşan büyük kızımın bugün artık genç bir yetişkin olarak katıldığı İzmir´deki kutlamalardaki mutluluğu vardı göğsümde. Okullarında dünya öğrencilerini ağırladıkları Mun programındaki temsilciliğini yaşayan küçük kızımın ise yanında olamasam da heyecanı vardı burnumun direğinde. Ben olmasam da her ikisinin de aydınlık bir geleceğin devamı olacağından emin olmanın huzurunu hissetmek kadar cıvıltılıydı sesleri. Kocaman ailemin yeni neslinin ve her biri elimde büyümüş yeğenlerimin bugün farklı meslek dallarında, Atatürk´ün izinde gençler olduğunu bilmenin güveni gibiydi akrabalarımla sıcacık bir kucaklaşmanın yaşattıklarını hatırlamak. 90 yaşındaki aile büyüklerine hürmetteki vefa kadar anlamlıydı babamın amca dediği amcasının oğlunun saygı duyulan bir Kuvayi Milliyeci olduğunu öğrendiğimdeki gururu yaşamak. Acılı her anımızda bizimle bu duygularımızı paylaşan dostlarımızın sevgisi, yanımızda olduklarını bilmenin değeri kadar önemliydi her şey.
Ölümle yaşam arasında bir yerlerde dolaşıyorken son haftalarda, aslında ben hayatın, yaşıyor olmanın güzelliği yanında kaybettiklerimizden de öğrendiklerimizin güzel olabileceğini düşünüyordum yine. İşte bu yüzden hiç bitmeyecekti teşekkürlerim.
