?Gözümü açtığımda onun daktilosunun sesini duydum. Çok küçük yaşlarımda bana sorarlardı;
-Oğlum, baban ne iş yapıyor?
Babamın ne iş yaptığını bilmezdim, fakat bir şey yaptığını çok iyi bilirdim ve onu söylerdim;
-Babam, dıgıdık, dıgıdık, dıgıdık yapıyor.
Çünkü o daktilonun sesi benim kulaklarımda hala yer etmiştir. Dört nala giden atlılar gibiydi, çok hızlı yazardı. Öyle hızlı yazardı ki arkada kalan eserlerini unuturdu. Nasip oldu unuttuğu eserlerden üç tane romanını buldum yıllar sonra. Olağanüstü bir şeydi bu. Bunları da Türk okuruna, Türk edebiyatına, belki de dünya edebiyatına kattığım için çok mutluyum.
Tabii bu kadar hızlı yazınca ortaya öyle bir sayı çıkmış ki, belki siz de hayret edersiniz. Şu ana kadar, Orhan Kemal´in yazdığı ve daha sonra benim 2000 yılından itibaren üstatla ilgili çıkardığım kitapları da toplarsak 21 yılda tam 56 tane kitap yazmış. Muazzam bir şey bu. Bir tanesi yolda, Aralık´ta geliyor, iki, üç tane daha var, demek ki 60 tane yazacak kadar üretken, bu kadar yoğun bir yazı temposunda olan bir kişi aslında.
Bir de çikolata anım var, onu da anlatayım size. Önceliklerin farklı olduğu ve evin tenceresinin kaynaması gerektiği, çikolatayı bayramdan bayrama yediğimiz yıllardayız. Ama evin en küçüğü olduğum için biraz torpilliyim. Eve sık sık gelip giden Fikret Otyam´ın da dediği gibi tekne kazıntısıyım. İşte böyle zamanlarda dahi babam çalışma odasındaki yatağın üzerine bir tane gofret koyardı ve seslenirdi;
-Oğlum, koş, gel, kuş sana ne getirdi.
Tabii bu kuş numarasını daha önce de yaptığı için bilirdim ve kapıyı açar yıldırım hızıyla yatağın üzerinde kuzu gibi yatan gofretin üzerine atlardım. Tabii üstat ne yapıyor, hangi konumda farkında değilim, umurumda bile değil, açardım heyecanla, yerdim. Fakat bu meret küçücük bir şey, biterdi hemen. Öyle de hasret var ki, o parlak kağıdına bulaşan çikolatayı dahi yalardım.
Üstadın ne kadar büyük bir gözlemci olduğunu yıllar sonra bir kere, iki kere değil, on-on beş kez okuduğumda anladım. ?Çikolata? adlı öyküsü önüme geldiğinde fark ettim ki bu öyküde başka karakterlerle can verdiği satırlarda anlattığı benmişim aslında.?
Oğlu yüreğinin en sıcak yerinden dökülen bu çok özel cümlelerle başladığında konuşmasına, tıpkı babasının o daktilo başındaki, kucağına oturttuğu iki-üç yaşlarındaki Işık Öğütçü´yle birlikte olan fotoğraflarını gördüğüm andaki gibi içim titredi. Bir babaya olan sonsuz sevginin dışında, bir üstada olan derin saygının, hayranlığın, gururun, onurun izleri vardı yüzünde ve sözlerinde.
Ölümsüz Orhan Kemal´in adının sonsuzluğa taşınması amacıyla teması kadın ve barış olan bir festival düzenlendi Adana´da bu yıl ilk kez. Çukurova Belediye Başkanı Soner Çetin´in de dediği gibi, ?Orhan Kemal´in adını ölümsüzlüğe taşımak bu toprakların çocuklarına yakışırdı. Onun için ne yapsak azdır.?
Ünlü yazarların, şairlerin ve akademisyenlerin katıldığı festivalin onur konuğuydu Ayşe Kulin. ?Hayat, Edebiyat ve Orhan Kemal? konulu söyleşisinde ülke gündemiyle ilgili verdiği mesajlar oldukça anlamlıydı. Fuayedeki kokteyl sırasında tanıştığım ve sohbet ettiğim Ayşe Kulin, tıpkı okuduğum eserlerindeki cümleleri kadar güçlüydü ve zarifti.
Yirmiyi aşkın edebiyatçı katıldı bu festivale. Eşi ağır hasta olduğu için canlı telefon bağlantısıyla yüreğini paylaşan Zeynep Oral, Aydın Ilgaz, Alper Akçam, Erden Kıral, Şükrü Erbaş, Haydar Ergülen, Onur Kurumu olarak belirlenen Cumhuriyet gazetesi adına davetli olan Can Dündar yerine gelen oğlu Ege Dündar ve Adanalı üç romancı kadın yazardan şahsen de tanımış olduğum Elvan Ebinç, Serpil Ciritçi, Saba Kırer görmekten çok mutlu olduğum isimlerdi.
Her şey ne güzeldi. O salonda üç gün boyunca ülke gündeminden üşüyen ruhunu ısıttı Adanalı. Şiirle, müzikle, edebiyatla, sanatın insanın derinlerine işleyen o eşsiz tadını iliklerine kadar hissetti yeniden. ?Çukurova´da bahar harikadır. Gök masmavi, kırmızı topraklar yemyeşildir. Çukurova´nın bereketli toprağına dört kilo çiğit at, seksen kilo kütlü versin? diyen Orhan Kemal´le birlikte.
