Yapılacak bir şey olmadığı söylenen hastaneden çıkarmamızla birlikte iki ay gibi kısa bir zaman içinde toprağa vermiştik annemi.
Ve kaderin bir cilvesi olsa gerek, yedi yıl sonra aynı hastanede ilk kez anne olmuştum.
Ne tuhaftır ki kendimi onun uzaklarda bir yerlerde olduğu düşüncesine alıştırmışken o kapıdan içeri girdiğimde ruhumda dolaştığını sanmıştım.
Yıllar sonra ikinci kez anne olmaya giderken ise elimde hissetmesem bile sıcaklığını, hızlanan nabzımın onun dualarının huzuruyla sakinleştiğine inanmıştım.
Çocuklarımın canıma karıştıkları ilk andan itibaren ne zaman ki annemin de aynı duyguları yaşadığı aklıma geldi, işte o andan sonra fark etmiştim ki bende annemin devamı var.
Ben de annem gibi her çocukla yeniden doğmuştum. Kızlarım ilk ?anne? dediğinde benim de göğsüme bir kuş oturmuştu. Onlar gülüverince sanki bana da güneş kahkaha atmış gibi gelmişti. Ateşlendiklerinde onun gibi sabaha kadar başlarını beklemiştim. Kaygılanışlarımız bile birbirine benzer hal almıştı. Onları korumak için canımı ortaya koyuşum, gözyaşları akmasın diye kalplerini okşayışım da aynıydı.
Ekmeği onun gibi kızartıyordum. Yatakları toplarken dilimde bazen aynı türkü dolanıyordu. Sabah, önce yemeği ocağa koymam da ondan kalmaydı. Asarken elimden düşürdüğüm çamaşıra sinirleniyordum ben de. Gülerken gözümden yaş geliyordu benim de. Çocukları okula Allaha emanet ederek uğurluyordum.
Cansu ile Doğa kocaman oldular artık. Hep iyilerle karşılaşsınlar diye dua ediyorum şimdilerde. İğneye ipliğin gözlükle bile zor geçirildiğinde neler hissedildiğini anlayabiliyorum. Dizlerim aynı yerden ağrımaya başladı. Hem öncesizliğin hem de sonrasızlığın gerçek anlamına eriştiği yaşlardayım. Ve çok şükür ki ve öylesine mutluyum ki onların bana söyledikleriyle benim anneme söylemek istediklerim hiç de farklı değil:
?Hatırladığım her şeyden öncesi? Çizdiğim, güldüğüm, sevdiğim her şey.
Adımlarının gölgesi, yıktığım duvarlar, hayatıma girip çıkan farklı farklı dünyalar, hepsi? Bir Pazar sabahı gibi ve hatta bildiğim tüm hayatlar?
Gördüklerim işte sende. Ufacık ufacık ucundan anlatsam anne. Her uykum geldiğinde ya da bilmem ki her güldüğümde. Avuç avuç sevgi yaşarken gözlerimin önünde. Çalınmaya hep hazır, hep beni bekler gibi, hiç yıkılmayacak sapasağlam bir kapı. Salıncak zincirine tutunduğumda, ilk topuklu ayakkabımda, ilk kalp kırıklığımda, ilk yalnız kalışımda tutmak istediğim tek el, bırakmak istemeyeceğim tek dünya.
Her günümün her saatinde, aynada gördüklerimi büyütürken yavaş yavaş, olmak istediğim hep sendin işte. Öyle gerçek, öyle güçlü, öyle eşsiz, öyle insan belki.
İlk kez yolun tam ortasındayım bugün. Öğrettiğin gibi biriyim anne. Kumda izlerini bırakmış çıplak ayaklar hep gördüğüm. Ben senin çakıl taşlarının Grateliyim anne.
Hayata karşı ne varsa dik durduğum, biliyorum bazen zorlanıyorum. Mesafe yıpratıyor yorgunluğu. Evet, her takıldığımda hala sana koşarak sarılmak istiyorum. Sensiz ben olmayı öğrenmek kolay değil. Kolay değil gece korktuğumda seninle uyumamdan. Ama ordasın biliyorum. Ve hep, beraber çarpıyoruz yollara, insanlara bu yeni hayata.
Ve özlemekten daha büyükmüş tükenmeye kilitli sevgimiz. Daha güçlüymüşüz ikimiz de bildiğimizden. Öylesine benimmiş dünya, ben, beni ondan koruyan, büyüdüğümde içinde hayatta kalmayı öğreten müthiş bir anneye sahipken. Seni çok seviyorum. O yerini göğünü inlettiğimiz tüm dünyalar kadar çok.?
Şimdi eminim ki onlarda da benim devamım var. Ve ancak böylesi bir sevgi her kadının kendini cennetteymiş gibi hissetmesini sağlar. Bu yüzden anneler ölmez işte.
Kutluyoruz Anneler Gününüzü.
