10-11 yaşlarındayım. Öyle her dilediğimiz anda değil bir yazlık, bir kışlık, bir de bayramlık alındığı zamanlar. Pandora sokağında çocuk kıyafetleri satan bir butiğe giriyoruz. ?Bu küçük hanım için bayramlık bakmak istiyoruz? diyor en büyük ablam. Etek ucu farbalalı, kırmızı, jarseye yakın kumaştan bir elbise beğeniyorum. Altına da siyah rugandan bir ayakkabı. Eve dönerken paketleri tuttuğum parmak uçlarımda dahi bir sevinç var.
Merdaneli makineden çıkmış perdelerin asıldığı bahçeden geçip daha kapıdan içeri adımımızı atar atmaz burnuma arap sabunu kokusu geliyor. Annem büyük salondaki halıları silmiş, misafir odasındakini küçük ablama emanet etmiş. İçine kağıtlı şekerlerin doldurulduğu şekerlik ve limon kolonyası orta sehpaya konmuş. Aynı odayı paylaştığımız ablamın pembe gardırobuna asıyorum özenle elbisemi, ayakkabılarımı da yatağımın başucuna yere koyuyorum.
Tek işim kalabalık evin odaları arasındaki telaşlı harekete seyirci olarak katılmak. Arada bir başım okşanıyor, arada bir de ayak altında dolaşmamam söyleniyor. Gidip gelip çikolatalı olanlarından birer ikişer aşırdığım şekerliği düzenliyorum. Arifenin yorgunluğunun çöktüğü akşama çekirdek kahvenin çekildiği kahve değirmeninin sesi karışıyor. Üç ablam doluşmuş bizim odaya, mikrofonda tiyatro dinliyor. Bir taraftan onların mırıl mırıl sesini bir taraftan da radyodan gelen Kerim Afşar´ınkini dinleyerek, sabaha kadar bulutların üzerinde dolaşılan rüyaların olduğu deliksiz uykulara dalıyorum.
Eve yayılan çıra kokusuyla annemin tutuşturduğu sobanın sıcaklığında namazdan gelen, ailesinin tek çocuğu babamın, yedi evladının birden elini öpeceği bir bayram sabahına uyanıyorum. Mutfaktan gelen tıkırtıların çay kokusundaki deminde, tencereye çoktan konmuş olan çorbanın buharında o yılların huzurunu yaşayan bir çocuğun mutluluğuyla gözümü ovalıyorum.
Elimi yüzümü yıkamadan sabırsızlıkla ve heyecanla kırmızı elbiseyi giyiniyorum. Yürürken gırç gırç diye çıkardığı sesi çok sevdiğim ruganları ayağıma geçiriyorum. Her zaman şikayet ederek gittiğim bakkala bu defa sekerek yol alıyorum. Mevsim kışmış, annem arkamdan ?üşüteceksin? diye azarlayarak bağırırmış, -ne gam, özellikle almadığım cekete aldırış etmeksizin eteğimin uçlarını savuruyorum. Her gittiğimde yaptığım gibi önce tüpte çikolatayı kapıp, kolumun altına sıkıştırdığım çıtır ekmeğin köşesinden birkaç ısırık alıyorum. Yan bahçenin önünde rastladığım Perihan teyze zeytin ağacının altındaki kuru dalları temizliyorken ilk onun bayramını kutluyorum.
Kuşluk vaktine kalmayan akrabaların ziyaretiyle ?aman da el öpenlerin çok olsun? laflarının uçuştuğu gün içinde mendil değil de harçlık verecek olanların yolunu gözlüyorum. Misafirliğe gidecek olduklarımızın ise çikolata ikram edecek olanlarını tercih ediyorum. Hep didiştiğimiz küçük ağabeyimle bayramda biriktirdiklerimizi yarıştırıyorum. Almayı planladığım Ayşegül kitaplarının resimli sayfaları arasında kaybolacağım anların hayalini yaşıyorum.
O kitap sayfalarının arasından iki çocuk yetiştirdiğim zamanlara kadar su gibi geçti yıllar. Her ikisine de her ne durumda olursam olayım denkleştirdim bayramlıklar. Kucaklaşıyor olmanın coşkusuyla yapıldı kahvaltılar. Onlar da yaşadı aynı mutluluğu, yarıştı harçlıklar. Arayıp bulmanın heyecanını yaşasınlar diye, büfenin üzerine kondu çikolatalar.
Henüz ?durdurun dünyayı inecek var? demediğimiz, sevgiyi kocaman, kalabalık evlerde tattığımız, huzuru, güveni küçücük mahallelerde bulduğumuz basit mutluluklara sığmış zamanlar. Biraz çocuk olduğumuz için, çokça insan olmanın hatırına tadı hiç unutulmayacaklar. Bazen en mutlu anlar hatırlanınca yüreğe oturur ya sızılar, işte o yüreklerinizden öpüyorum, o yıllardan kalmış sımsıcak duygularla her birinize açılsın kucaklar. Hepinizin üzerine olsun ?Büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden? gelen sonsuz mutluluklar.
