Çocuğa anasının kucağı, babasının şefkati, devletin himayesi, okul, oyun yaraşır. Onunla, gökyüzündeki kuşlar, uçurtmasındaki renkler, boya kalemleri ve hayalleri konuşulur. Birlikte kitapların satır aralarında, bir sinema filminde ya da yemyeşil çimlerin üzerinde dolaşılır. Güvenli damlar altındaki yuvalarda uyutulur.
Oysa bazıları kabuğu kaldırıldığında sürekli kanayan yaraların sahibi oldular. Islak, pis nefeslerin yatağında, evcilikle kandıranların ocağında, kaç koyun ettiğini bilmeyen Ünzile gibi çitin öte yanında kaldılar. Küçücük bedenleriyle, çocuk istismarını meşrulaştıran zihniyetlerin karabasanından kaçamaz oldular. Minik elleri kınalanıp, ?çocuk gelin? sıfatıyla anıldılar. Rızası başkaları tarafından verilen bir cinsel sömürünün kurbanıydılar. Can yakıcı, izi hiç geçmeyecek bir tokat gibi yüreklere çarptılar.
Sekiz yaşında berdel karşılığında verildiler, 14´ünde anneydiler. 10 yaşında dışarıda oyun oynuyorken, elinden tutulup, götürüldüler. 12´sinde iki bilezik karşılığı, 40 yaşındaki adama kuma diye satıldılar. 11 yaşında çocuk doğuramıyor diye dövüldüler. Tecavüzcüsüyle evlendirilip, müebbet tecavüze mahkum edildiler.
Kısacık hayatlarıyla Adalet Bakanlığı ve TÜİK verilerinin rakamları oldular. Türkiye´de çocuk istismarıyla ilgili dava sayısının son on yılda üç kat fazlalaştığını, 2005´teki dava sayısı 5.730 iken 2015´te 16.957 olduğunu, son 10 yılda çocuk cinsel istismar davalarının %700 arttığını, son 10 yılda 482.908 kız çocuğunun evlendirildiğini, 2015´te 15 yaşın altında 244 çocuğun, 15-17 yaş arasında ise 17.789 çocuğun doğum yaptığını ortaya koyan acı gerçeğin vahametiyle, tehlikesiyle tüm toplumu bir kez daha dehşete düşürdüler.
Kimse onlara şiir okumadı. ??Öyle yıkma kendini, öyle mahzun, öyle garip? Nerde olursan ol, derste, sırada? Dayan kitap ile, dayan iş ile, umut ile, sevda ile, düş ile? Namuslu, genç ellerinle. Kızlarım, oğullarım var gelecekte. Her biri vazgeçilmez cihan parçası. Kaç bin yıllık hasretimin koncası. Gözlerinden, gözlerinden öperim. Bir umudum sende. Anlıyor musun?? demedi Ahmet Arif gibi belki.
Herkes konuştu da haklarında, bir onlar konuşamadılar. 20-Kasım Dünya Çocuk Hakları Günü´nde bile;
Doğrudan gözlerimizin içine bakın bizim. Orda kendinizi göreceksiniz. Tohumlarınızdan neler yarattığınızı. Biz çocuğuz. Uzun ve yorucu bir yoldan gelirken kanatları olur hepimizin. Uçmaya hazırlanırken bu dünyada, yaşamı sizlerden öğreniriz.
Tutulan elde güveni, okşanan başta sevgiyi, yalansız sözde dürüstlüğü görmektir en büyük dileğimiz. Bedenlerimiz, ruhlarımız, hayallerimiz bizlere aittir ama bugünlerimiz ve yarınlarımız sizlere. Her birimiz birer değeriz. Bizleri eğitin, eğitirken bunu unutmayın isteriz.
Ne açlık, sefalet, hastalık yakışır bize ne de şiddetten, istismardan, savaştan doğan korku. Bulutların şekil değiştirmesi kadar küçük şeylerden mutlu oluruz. Cehenneme çevirdiğiniz dünyaya yetecek kadar kocamandır kalplerimiz.
Kendimizi koruyamayacak kadar savunmasız olabiliriz ama unutmayın savunur hale geldiğimizde siz gibi oluruz. Çok şey değil; sadece daha yaşanır bir dünyada çocuk, geleceğimize ait bir dünyada ise doğru yetişkinler olmaktır hedefimiz.
Diyemediler.
Ama iyi bilinmelidir ki, çalınan hayatlarıyla, kaybolan hayalleriyle de olsa tüm masumiyetlerinden yayılan umudun üzerimize yağdığı bir geleceğin sahibidir onlar. Bu ülkenin, hiç yok olmayan kutup yıldızı gibi yön belirleyenidir çocuklar, hiç sönmeyen çoban ateşleri gibi ışığıdırlar.
