Annesi adını Aylan koymuş. Anlamı da açık alanlar ve ay gibi yüksek değerlere sahip olmak demekmiş. Ağabeyi Galip ve annesiyle birlikte babasının elinden kayıp giderken vurdu yüzümüze insanlığın kıyısındaki diplerin korkunç karanlığını. Darmaduman etti hepimizi. Kendiyle yüzleştirdi bir kez daha insanı.
Ertesi günü de bir başka Suriyeli çocuktan geldi aynı mesaj: ?Durdurun savaşı, kaçmayalım ülkemizden!? Yüzümüze çarpan en net sebepler ve sonuçlar çocuklardan gelen olmuştur çoğu zaman!
Evet bir mülteci dramı yaşanıyordu dünyanın görmezden geldiği uzun yıllar boyunca. İlk olarak Afrika´dan ardından Afganistan´dan batıya ulaşmaya çalışanlarla yaklaşık on yıldır gözler önündeydi bu dram, son yıllarda ise Suriyelilerin yaşadıkları facialarla. Kaçtıkları şey savaştı, kafa kesenlerdi, baskı rejimiydi, açlıktı, fakirlikti. Kurtuluş olarak gördükleri yer hep aynı yöndü. En zor tercihi yaparak iki cehennemin arasında seçim yapmak durumunda kaldılar. Birinin ucundaki olası umudu göze almak durumunda bırakıldılar.
Aylan´ın fotoğrafı yaşanan tüm bu facianın dünyaya sesi oldu adeta. Böylesi bir durumda dahi duyarlı insanların acil çözüm bulunması talebi ve gayreti bir yandan, karanlık zihniyetleriyle ?gelmesinler? diyebilenlerin söylemi diğer taraftan, dünyayı sarstı.
Dünyanın en zengin ülkelerinden sayılan Arap Emirlikleri ve Suudilerin umursamazlığına, Batı´nın katı göçmen politikasını daha yeni değerlendirmeye almasına, kişi başına düşen milli geliri nerdeyse Avrupa´nın üçte biri olan Türkiye´nin iki milyonuna sınırlarını açmasına rağmen Ortadoğu´da bu çatışmalar sürdükçe daha çok mülteci akını olacaktır. Ve zannetmeyin ki bugüne kadar görmezlikten gelinen mülteci krizi samimiyetsiz bir mecburiyet dışında sınırları zorlayacaktır. İşini bilen yaşlı Avrupa, ucuza genç işgücünü hesaplayarak kapılarını açacak, sorunun nedenini halletmeye yanaşmayacaktır. Dilediğimiz kalıcı çözüm olan yardımsever insanlık yerine ?şimdilik öncelikle bu dramı yaşayan mültecilerin sadece hayatta kalıyor olması dahi? olayın vahametini az da olsa hafifletmiş olacaktır.
Bir ölümden kaçmak için bir başka ölümü göze alan insanların dramı daha çok can yakacaktır. ?Artık dünyalığım bitmiştir? diyen Aylan´ın babası kadar, havası inen bir botta iki çocuğuna sımsıkı yapışmış bir babanın yüzündeki acı da dünyaya sığmayacaktır. Sahte can yeleği satacak, kıyısına gelen bir botu patlatacak, çocukları ölüme terk edecek kadar canavarlaşan bir insan soyuyla daha çok karşılaşılacaktır. Toprak bereket yerine ölüm, deniz umut yerine zulüm sunacaktır.
Bize kalan ise acımasızlığın bir tokat gibi vuran izi, aynalara yansıyan kaçamadığımız gerçeklerin yüzü, kendi kıyılarımızdaki yaraların acısı olacaktır. Çünkü insanlık en büyük savaşı yere göğe koyamadığı kendi suretleriyle yapmış olacağının ya farkına varacaktır ya da kendi sonunu hazırlayacaktır. Bir adım öteye geçemeyince kendinden, ne bir başkasının yaşadığı acı, acı olacak ne de kendinden olmayana yaşam hakkı tanıyacaktır.
Sen sadece suret değilsin, felsefeye göre akıl ve vicdan, bilime göre eylem, dine göre imansın, kurtul karanlığından, tutun birinin ucuna be insanoğlu! Sanma ki başka türlü kurtulacaktır toprak, ateş, su, hava. Ölümden doğan yaşamın gerçek ışığındaki ruhunla aydınlanacaktır dünya. Ne yapabilirim deme! Önce yüzleş kendinle. Yerine koyamayacağın ne varsa her şeyle. Bir yolunu bulacaksındır cana can katmanın mutlaka.
Ve Aylan? Hiç anlayamayacağın gerçeklerle, acının karıştığı masallarla dolu kısacık ömrünün hepimizi yakan bebeği oldun sen. Sadece sarılmak istedim seni görünce. Sarılmak ve ısıtmak. Öylece yatıp uyuyormuşsun gibi üzerini örtmek, bulutlardan yatağına yatırmak, yorganını yıldızlardan sunmak, yastık yerine ay dedeyi koymak, güneşten ninniler söylemek istedim.
Rahat uyu olmaz mı şimdi o açık alanlarda? Ay gibi yüksek değerlerin yolunu açmış olmanı diliyorum.Yaşarken olmak istediğin ama ne yazık olamadığın yerde, tüm dünyanın yüreğinde. O kıyıların sonsuzluğu var artık üzerinde.
