Geçen sene bir cumartesi, kendinden küçüğüyle, hamburgercinin önünde rastlamıştım ilk kez, birlikte içeri girmiş, ürkek ama kararlı, ?Masaya da oturabilir miyiz?? sorusuyla, onları masaya oturtmuş, siparişlerini vermiş ve arkamı dönüp, çıkmıştım. İnsana bir avuç yerde dolaşıyormuş duygusunu yaşatır Adana. İşte bu dar alanda koşuşturup dururken, gördüğüm en güzel deniz mavisi gözlerin sahibi kıza denk geldim yine. Bu defa bir trafik lambasının ışığındaydı. Yan arabadan bir hanım torpidodan çıkardığı bir çift çorap uzattı ona, aldı ve gitti. Evvelki gün yaşadığım bu olay, hepimizi yerinden fırlatan 24-Kasım´dan sonra su gibi geldi bana.
O sabah, Öğretmenler Günü´nü kutlamak üzere, hep önce beni sözlüye kaldıran, sınıfta, otoritesini ilk bana, sevgisini arkadaşlarıma sunan edebiyat öğretmenim ablama uğramayı planlamıştım. Biliyordum, hepimiz çok özlemiştik hayatlarımızda sıradan, basit olayları konuştuğumuz zamanları. ?Unutmadım, aklımda? derim,
Bir kış akşamı sigara içmek için balkona çıktığında, ?Fırfırım? diye seslendiği kız kardeşi ona, ?Ağabey, babam nasılsa biliyor sigara içtiğini, soğukta üşüme, gel içerde iç? teklifinde bulunduğunda, ?Fırfırcığım, babamın üç günlük ömrü kalmış, onu kırmaya değer mi?? dediğinin üzerine üç gün sonra kendisi bu dünyaya veda etmiş bir insanın naifliğini,
Bir sonbahar rüzgarında, Boğaziçi´nde bir vapurda tanımış olduğu Nahit Hanıma duyduğu büyük aşkını. Otuz altı yıllık kısacık ömründe dahi kaç ömre sığacak tutkusunu. ?Bir de sevgilim vardır, pek muteber; ismini söyleyemem, edebiyat tarihçisi bulsun? dizelerindeki sırrını,
?Vaziyetim berbat. Mesela bu mektubu postayla gönderemeyeceğim herhalde. Bugün Dora´yı arayacağım. O yarın sabah Ankara´ya gidiyor, onunla göndermeye çalışacağım. Vaziyetimin kötülüğüne bir misal daha vereyim: Burada fena halde yağmurlar başladı. Tam bir kış havası. Buna rağmen benim değil pardösüm, ceketim bile yok. Yağmur altında dün bir gömlekle dolaştım. Üşüdüğümden çok, utanıyorum?? diyecek kadar parasızlıktan muzdarip utancı, üşüdüğünü bastıran bir ozanın yüreğini,
?Biliyorum kolay değil yaşamak, ama işte bir ölünün hala yatağı sıcak, birinin saati işliyor kolunda. Yaşamak kolay değil kardeşler. Ölmek de değil. Kolay değil bu dünyadan ayrılmak? ve ?Ömrün o büyük sırrını gör bir bak da, bir tek kökü kalmış ağacın toprakta. Dünya ne kadar tatlı ki binlerce kişi kolsuz ve bacaksız yaşamakta? diyecek kadar sevdiği, ona Rumelihisarı´nda her gün yeniden türküler söyleten hayatını,
Orhan Veli´yi anarız diye düşünmüştüm. Oysa pek çok sabah gibi yine can kırıkları karıştı o güne de bu kez Adana´da. Evet, belki her birimiz o kırıklıkların açtığı yaralarla yaşıyoruz. Buna rağmen, ne yapılırsa yapılsın, biliyoruz ki;
Gurbet gecelerinin yalnızlığındaki sızı. Bir köşe başında karşımıza çıkacak, ailemiz, akrabamız, eşimiz, dostumuz, yarimiz, yarenimiz, tanıdığımız. Çıngıraklı beşiğimiz, çocukluğumuz. Elimizi uzattığımızda tutabileceğimizi zannettiğimiz yıldızdan, nereye gidersek gidelim, bizi takip ettiğini düşündüğümüz aydan geriye kalan. Üşüdüğümüzde sırtımıza ceket örten anne. Kolunu boynumuza dolayan baba. Evin ortanca çocuğu. Güneşli sabahların vuslatındaki sevinç. Aşina bakışların kucağına yakışacak hayalimiz, mutluluğumuz, neşemiz, kederimiz, coşkumuz, üzüntümüz, sıkıntımız. Cahilliğimiz, cüretkarlığımız, toprağa döktüğümüz ter, yeşerttiğimiz asma bahçeleri, içinden kaç mevsim geçerse geçsin hep baharımız, yazımız, hakkında çok şey söylense de sevdamız, sazımız olarak gördüğümüz bu şehri, bu ülkeyi hep çok seveceğiz.
Ve o akşamüstü gördüğüm bir çift çoraptaki detayın bana yaşattığı gibi, tıpkı Orhan Veli´nin ?Yüz sene sonra bugünkü dünyadan, bir tek insan kalmadığı gün, Sicilya sahillerinde yaşayan balıkçı, bir yaz sabahı ağlarını atarken denize, her zamankinden daha geniş gökyüzüne bakıp, benden bir mısra mırıldanacak şarkı halinde? şiirindeki umudu yaşatacağız.
Bir yer var, biliyoruz, her şeyi söylemek mümkün.
