Taze kekikleri kurutuyorum bir taraftan; kokusu, nohut oda bakla salon eve yayılmış durumda. Bir taraftan da vaktiyle aynı yaşlarda benim de sorduğum soruların aynısını soran küçümenimi cevaplıyorum.
Son bir haftadır hepimizi boğan ülke gündemi ruhumuzu daraltıyor, gönlümüzü yaralıyorken bir domatesin kokusunda şehit düşen oğlunun özlemini gideren Kezban Ana aklıma düşüveriyor ansızın.
Bizim oraların ağzıyla Kerziban Bibi derlerdi ona. Önüne gelen herkese ?Sizin hiç şehidiniz oldu mu?? diye sorardı. Hevkeredeki gıcık (çeri )domatesleri toplarken dikkatimi çekmişti, uzun uzun koklardı? Yağlığını biraz daha çekiştirirdi gözünün üzerine doğru, eşkere ağladığı belli olmasın diye.
?80´li o yılı yeni deviriyorduk. 15´li yaşlarını süren bir çocuğun yaşanılanların derinliğini anlamasının biraz zor olduğu zamanlardı. Terörün sebep olduğu kısır döngünün endişesini hissetmekten başka, her gün ineğini alıp sondajlı tarlaya otlatmaya götürüp, orda bir başına, sessizce ağıt yakan bu Anadolu kadınını yeni tanıdığım yıllardı. Onun her defasında sorduğu bu soru karşısında utanır, çok üzülürdüm. Ne diyebilirdim ki! Bir annenin, kınalayıp uğurladığı gözünün ilk ağrısı evladını nasıl geri getirebilir, oğlunun o çok sevdiği gıcık domatesleri öpüp, okşayıp, yıllardır kokusunda onu anmaya çalışan biçare kadının acısını nasıl alabilirdim, onu nasıl teselli edebilirdim ki!
Yıllar yılları kovaladı, bizler yaş alırken ne Kezban Ana kaldı geriye ne de onun domateslerinin kokusu. Ama ne ülke gündemi değişti ne de o soru. Yerini başka analar aldı, başka oğullar, başka ağıt yakan kadınlar, çocuklar.
İzlemişsinizdir hepiniz şehit düşen polis kocasının tabutuna bir ambulansın içinde sımsıkı sarılan, onun yanında yatan Tayvanlı kadını, acısını, çığlığını. Hangimiz kanımızda, canımızda hissetmedik onun ve diğerlerinin kahroluşunu!
Birilerinin oturup dünya ekonomisi ve siyasetiyle oynamaya karar vermesiyle aynı yerden beslenen, aynı odaktan güç alan, aynı yolu kullanan terörün ve savaşların sonucunda olanın hep masum halka olduğu gerçeği ortadayken, insan eli kolu bağlı kaldığına isyan ediyor. Hep aynı soruyu sorası geliyor: ?Sizin hiç şehidiniz oldu mu, sizin hiç gencecik evlatlarınız öldü mü??
Çocuğuma vereceğim cevapların arasında koskoca bir ülkenin yıllardır yaşamış olduğu bu ağır sınavların, sebeplerinin ve sonuçlarının bu denli içler acısı olması yaralıyordu beni bir anne olarak. Ama bir umut, belki bir ümit diye gördüğüm üniversite sınavı sonuçları açıklandı ertesi gün. Sizlerin de büyük gayretiyle şimdiye kadar pırıl pırıl yetişmiş, bundan sonrası için de yepyeni bir geleceğin ilk adımlarını atacak aydınlık yüzlü gençlerimiz, her birinizin çocukları. Birer hukukçu, doktor, mühendis, öğretmen olarak hem kendi geleceklerini hem de ülke geleceğini teslim alacak evlatlarımız. Biliyorum o otuz iki gençten de kazanan oldu üniversiteyi. Göremeseler de, acıları hep bizlerle olacak diğerleri gibi. Sebebi ne olursa olsun yok olan her hayat karşısında tükendiğimizi hissettiğimiz gibi.
Son olsun bu diyeceğim fakat kendim de inanmayacağım. Bizler ve bizden öncekiler elimizden geleni yapmaya çalışsak da, geldiğimiz nokta bunun yetmediğini gösteriyor ne acıdır ki. Öyle içten diledim ki ve öylesine yürekten istedim ki, tüm bu gençlerimiz, evlatlarınız, bizim yapamadıklarımızı, eksik kaldıklarımızı, güç yetiremediklerimizi yapabilecek kadar çok sevsinler ülkelerini, sahip çıksınlar, çoğalsınlar. Her biri kendi gibi bir diğerinin elinin ucundan tutsun, dokunsun, aydınlatsın.
Bugün çocuklarımıza istediğimiz geleceği bırakamadığımızın üzüntüsünü yaşıyorum, neyi eksik yaptığımızı anlatmaya çalışıyorum. Ama en çok eğer bir gün onlar bizim arzu ettiğimiz o geleceği kurmayı başarırlarsa, neyi doğru yaptığımızı anlayacak ve görecek zamanımız olsun diye diliyorum.
