Toplum olarak akıl tutulmasıyla sınandığımız zamanlar sanırım ki, en hafifinden en ağırına kadar şiddetin her türlüsü bir başka şekliyle karşımıza çıkarken, hangi ucundan tutup yükselteceğimizi şaşırdığımız bir kavramlar ve değerler karmaşası yaşıyoruz. Ne ara geldik biz kaybolan insanlığın yaşandığı zamanlara?
?Yüksek seciyeli muhafızlar? yetiştirmenin, toplumsal inisiyatiflerin yönünü belirlemede çok önemli olduğunun altının çizilmesi gerektiği bir dönemden geçiyorken düşündüm ki, Öğretmenler Haftası sebebiyle hem onların hem de yetiştirdikleri yeni nesillerin ne kadar kıymetli olduğunu söylemenin tam zamanı öğretmenlerimize.
Aslında, tabii, ne güzel olurdu, onca yokluk zamanında adeta bir seferberlik gibi gönül birliğiyle kurulmuş Hasanoğlan Köy Enstitüsü gibi örneklerden bahsetmek. Ama ne yazık ki tarih, coğrafya derslerini çok değerli profesörlerden alan, edebiyatı, dönemin en önemli edebiyatçılarıyla konuşabilen, Aşık Veysel´den saz çalmayı öğrenen, Suna Kan ve İdil Biret´i misafir eden şahane çocuklardan, insanlık hatırlatılan çocuklara geldiğimiz bir dönem yaşıyoruz hep birlikte. Bedri Rahmi Eyüpoğlu´nun bir gün okula ziyarete gittiğinde gördüklerini görmeyi ne çok isteriz oysa. Düşünsenize, enstitünün hayvanlarını barındıran ahırda, gece nöbetçisi olarak kalan, elindeki kitaptan Shakespeare okuyan bir çocuğu ya da Mozart, Vivaldi, Beethoven dinleyen, tiyatro salonlarında Kral Oedipus´u sergileyen, topluca zeybek oynarken gözlerindeki ışıkta tüm ülkeyi titreten çocukların yetiştiğini görmek kimi mutlu etmez?
Bugün, bizler de, eksiğimizi sorgulayabilen, gerçeklerimizin farkında olup, çözüm arayabilen yetişkinler olarak, bir zamanlar buna yakın eğitim almakla ne kadar şanslı bireyleriz ki, üzerimizde emeği olan öğretmenlerimizle gönül birliği kurarak çabalamaktan vazgeçmemeyi sürdürüyoruz hala. Bugünün şartlarında en önemli olan husus da bu sanırım.
Elizabeth Ayas´tan öğrendik ilk, İngiltere´nin ayazından sarı sıcağa yolculukta nelere sahip çıkılması gerektiğini. Üzerine basa basa söylediği ?çocuklarım? kelimesinin içinin hangi değerlerle doldurulmuş olduğunu.
Ortaokulda tüm Adana´nın ?ana? dediği Muazzez Çiftçi öğretmenimizden aldığımız ilk Sosyal Bilgiler dersinde anladık bu toprakların bütünlüğünün tıpkı bir ana gibi kıymetli olduğunu. İsmet Ramazonoğlu ekti Türkçe´mizin tohumlarını. Mine Geçtan´ın ağzının içinde yuvarlayarak telaffuz ettiği her İngilizce kelimenin izi var hala konuştuğumuz yabancı dilde.
Akif Çoban´dı mesela dünyaya gözlerimizi açan. Hayallerimizi kurarken hedeflerimizi dünya vatandaşı gibi tutmamız gerektiğini söyleyen. Gencecik, yeni mezunlardı Emine Batur, Şükran Gürsöz. Matematik´ten, Kimya´dan önce gözlerinde hayata hazırladıkları çocuklara önce arkadaşlığı anlatan pırıltılar vardı.
Selma Selviler´den anladığımız, edebiyatın gönüllere yerleşen incelik olduğuydu aslında mefailün- failünden ziyade Orhan Veli´nin, Edip Cansever´in hayata, sevdaya bakışını konuşurken. Mustafa Selviler´in verdiği her bir hayat tecrübesiyle dolu dersten bugün hala daha binlerce çocuk yetişir en alasından.
Tülin Erdemışık anlattı hepimize sosyal hayatın içinde ayakları üzerinde durabilen, kendini doğru ifade edebilen genç hanımlar olabilmemizin ayrıcalıklarını. Nurten Mersin´den aldığımız daktilo eğitimiyle tuşların aralarına sıkışan parmaklarımızdan çıktı evimizin bir köşesinde asılı Atatürk posterleri.
Şimdi düşünüyorum da adını anamadığım tüm öğretmenlerimiz dahil olmak üzere biz hepsinden, önce insan olmayı öğrenmişiz. Şansımız buradan kaynaklanıyor. Ellerinden öpüyorum, hürmetle önlerinde eğiliyorum, hakkın rahmetine kavuşanları da saygıyla anıyorum. Bir uçtan diğer uca, yurdun her köşesindeki Başöğretmeni Atatürk olan sevgili öğretmenlerimiz, çok önemlisiniz her biriniz hem de çok. İrfanı hür, vicdanı hür nesiller yetiştirirken insanlığını kaybetmemiş, insani değerleri yaşatan çocuklarınızla olacak bu ülkenin aydınlık geleceği. Özveriyle, yılmadan çalıştığınız her gününüz kutlu olsun.
