Din ile bilim aynı temele dayanır ve birbirlerini destekler söylemiyle, yıllarca, insanların inançlarına daha sağlam bağlanması için gereken, tüm tedbirler alınmaya çalışıldı. Neydi inanç? İnanç; bir düşünceye, görüşe, öğretiye gönülden bağlı olmak olarak, kabaca tanımlanabilir. Hedef kitlenenin, kendilerine sunulan bilgiyi, öğretiyi, düşünceyi sorgulamadan kabul etmesi, inanması, iman etmesi istenir. Dini öğretilerde iman etmek ilk koşuldur. İnanacaksın, sorgulamayacak, söylenenleri kabul edeceksin. Mantığınla açıklayamayacağın bir durumla karşılaşıp cevaplayamadığında, inancın öne çıkarak, bu engeli aşmanı sağlayacaktır. Öğreti söylüyorsa doğrudur deyip, önüne konulan fikir, teori, proje, adına ne denirse, benimseyip kabul edeceksin. Çünkü liderin, eğitmenin, öğretmenin ki bunlar dini temelde farklı isimlerle anılmakta, her zaman yaptıklarıyla, söyledikleriyle, dürüst ve güvenilir kabul etmen gereken kişiler. Hele bir de inancının genel esaslarını, temel öğretisini kendin araştırıp, okuyup, öğrenmeye çalışmadıysan, hiçbir akademik kariyeri olmayan, atadan öğrendiklerini, öğrendiği kadarıyla sana öğretmeye çalışan kişilerin elinde savrulmaya başlarsın.
Bilim ise kesinlikle, öncelikli olarak sorgulamayı öğretir. Önüne konulan, fikirleri, projeleri önce sorgular ve doğruluğuna emin olduktan sonra kabul edersin. Bilimsel çalışmalarda daima sorgular ve doğruya ulaşmaya çalışırsın. Ortaya konulup kabul gören birçok teori, daha sonra çürütülerek yok sayılmıştır. Böylelikle, mükemmeliyete doğru ilerlersin. Ancak burada önemli bir konu ortaya çıkar, liderin, eğitmenin ve öğretmenin sürekli sorgulanacağından, ancak gerçekleri, ispatlanmışları, doğruları söylediği sürece yerinde kalacak, aksi halde onun yerini başka biri dolduracaktır.
Din ile bilimin en önemli çatışması bence bu noktadadır. Buradan hareketle günümüz yönetim sistemlerine geldiğimizde,mutlakıyetle yönetimlerde, yani devletin tüm organlarının, tek bir kişi veya grubun elinde bulunduğu yönetimlerde, mutlak itaate ihtiyaç vardır. Aksi halde rejim, her zaman yıkılma tehlikesiyle karşı karşıya kalır. Tek ve güçlü lider, elindeki imkânlardan, hiçbir zaman vazgeçmek istemez. Demokratik yönetimlerde ise daima yönetim sorgulanır, denetlenir ve yanlışları görülüp, inandırıcılığını yitirdiğinde yönetim değiştirilir, rejim için bir sıkıntı yoktur.
Bir ülkede, bu esasların sağlam temellere oturtulabilmesi için, eğitim sistemi uygun şekilde yapılandırılır. Türkiye´de, eğitim sisteminin tam olarak oturtulamamasının ve üzerinde sürekli oynanmasının nedeni de budur.
?Ben bir şeyi söylüyorsam doğrudur. Ne yani, bu makamlarda yalan mı söyleyeceğim? anlayışıyla ve bir de eğitim inanç üzerinde temellendirilmişse sıkıntı başlar. Hiç kimse, aldatıldık söylemlerini, ülkenin itibarının saraylara bağlanmasını, çözüm süreci boyunca teröristlere göz yumulduğunu, sıkışıldığında, güvenlik kuvvetlerinin müdahale için izine ihtiyacı yok söylemlerini, Genelkurmay başkanının terör örgütü liderliği ile suçlanıp yargılanmasını, casusluk davalarını, Ergenekon ve Balyoz davalarını, yolsuzluk iddialarını sorgulamaz. Çünkü lider her zaman doğruyu söylüyor düşüncesindedir. Çünkü düşüncelerinin önüne, güçlü bir inanç duvarı örülmüştür.Çocuk yaşlardan itibaren kendisine verilen, inanç temelli eğitim ile aslında, beyni zincire vurulmuştur ama bunu anlamaya dahi gücü yoktur. Çünkü o inanmaktadır. Lider her zaman haklıdır. Üstelik demokratik ortamlarda bilimsel hareket eden, düşünen ve sorgulayanlar bu gibilerle mücadelede çok zorlanır. Neticede diğerlerinin gözünde zaten kâfir, günahkâr, asi, hain gibi tabirlerle isimlendirildiklerinden, hedef kitlenin yanına yaklaşmaları da çok zordur. İnançla yoğrularak kazanılan hedef kitlenin bir özelliği de kemikleşmiş oylarıdır. Böyle bir topluluk, demokrasilerin en büyük zaaflarındandır. Onları kazanmış olanları, demokratik koşullarda alt etmek çok zordur.Uzun yıllar yaptıkları çalışmalarla, seçimle gelirler veher koşulda da sandığı ileri sürerler. Çünkü kemikleşmiş oylarıyla hiç gitmeyeceklerine inanırlar.
